Άγιο ορός η νύχτα σκεπάζει την αγαπημένη γωνιά του θεού. Οποίος έχει
βρεθεί εκεί την ώρα που χαράζει αισθάνεται μαι ιερή σιωπή να διαπερνάει
την ψυχή του. Δύο μοναχοί συζητούν στο κελί τα πνευματικά μέσα στο
σκοτάδι, ο ένας δεν βλέπει τον άλλον γιατί το σκοτάδι έχει πέσει για τα
καλά. Ξαφνικά μπαίνει μέσα ένας άλλος μοναχός συνεπαρμένος, και
απευθύνεται στον έναν από τους δύο μοναχούς χωρίς να προσέξει τον
δεύτερο μέσα στην νύχτα. Τι είδα! τι είδα! του λέει
εκστασιασμένος....Είδα ένα σύμπαν με πλανήτες που τρέχουν με ιλιγγιώδης
τροχιές, μέσα σε ένα διάφανο μαύρο, μέσα σε ένα φωτεινό μαύρο. Το πιο
φωτεινό που μπορεί να φανταστεί άνθρωπος! Εκεί υπήρχε και μια απίστευτη
μουσική...Που ακούγεται σε όλο το σύμπαν χωρίς ήχο..Μιά μελωδία χωρίς
ήχο....Ο άλλος μοναχός σιωπηλός ώστε να μην τον καταλάβει άκουγε την
περιγραφή και ήθελε να επέμβει να ρωτήσει τι άλλο είδε εκεί. Υπήρχε
άραγε πολιτίσμος΄και άλλα τέτοια ερωτήματα, αλλά δεν ρώτησε δεν ήθελε να
διακόψει την περιγραφή. Φεύγοντας ο καλόγερος αφού τελειώνει την
περιγραφή του, αφήνει πάλι τους δύο να συζητούν. Αμέσως ρωτάει ο΄ένας
(αυτός με τις απορίες) . Μα καλά αλήθεια τα έλεγε όλα αυτά; Τα είδε; Η
νόμιζε ότι τα είδε;...Ο άλλος του απαντάει κοιτάζοντας τον με ευλάβεια
στα μάτια...Αλήθεια είναι...Τα έχω δει και εγώ ακριβώς τα ίδια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου