Οι συνωμοσίες είναι παλιές όσο και ο άνθρωπος. Δολοπλοκίες, ίντριγκες και μηχανορραφίες συνέβαιναν κάθε εποχή, ιδιαίτερα στους ημισκότεινους διαδρόμους των ανακτόρων. Στο Δυτικό κόσμο οι συνωμοσίες άρχισαν να κυριαρχούν από τη περίοδο ακόμη του Μεσαίωνα. Αιρέσεις, μυστικές αδελφότητες, ιπποτικά τάγματα, Ιησουΐτες, «Εβραίοι», μασονικές στοές και επαναστατικές οργανώσεις, πυροδοτούσαν συχνά τη λαϊκή φαντασία με την υποτιθέμενη ή και πραγματική πολιτικο-οικονομική ισχύ και επιρροή τους. Αυτές οι συνωμοτικές ομάδες απέκτησαν με την πάροδο του χρόνου θρυλικές διαστάσεις, καθώς η ανθρώπινη φαντασία τείνει να λειτουργεί μυθοποιητικά και, συχνά, αποπροσανατολιστικά. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν συνωμοτικές οργανώσεις ή ότι έπαιξαν περιθωριακό ρόλο στην ανθρώπινη ιστορία. Τουναντίον.
«Το ότι εγώ έχω μανία καταδίωξης δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν και κάποιοι που με καταδιώκουν στ΄αλήθεια», είχε πει κάποτε με νόημα Χένρι Κίσινγκερ. Φυσικά ο «μάγος» της διπλωματίας ήταν ο τελευταίος που θα αστειεύονταν με τις θεωρίες συνωμοσίας, καθώς ήταν από τους λίγους που γνώριζε πολλά καλοφυλαγμένα μυστικά. Δεν ήταν τυχαίο άλλωστε που ο Κίσινγκερ παρομοίαζε συχνά την πολιτική με το μετρό του Παρισιού, που αν κι ένα μικρό τμήμα του διέρχεται στην επιφάνεια, το 90% της διαδρομής του είναι υπόγειο.
Οι πανίσχυρες ψυχεδελικές ουσίες έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην ιστορία των συνωμοσιών. Η εκμετάλλευση των ψυχεδελικών και των άλλων φαρμάκων αποτέλεσε τη βάση για μια σειρά από μυστικά προγράμματα «πλύσης εγκεφάλου» εκ μέρους της CIA, όπως για παράδειγμα το περιβόητο MK-ULTRA και το ARTICHOKE (Αγκινάρα). Ψυχεδελικοί «γκουρού», όπως ο Τίμοθι Λήρι (TimothyLeary), ενέπνευσαν τη CIA προς την κατεύθυνση της αξιοποίησης των νέων ουσιών για τον έλεγχο της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να χρησιμοποιήσει το LSD, τόσο για πειράματα Mind Control, όσο και για την κατασκευή «δολοφόνων μιας χρήσης», όπως Ο Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ που χρησιμοποιήθηκε για τη δολοφονία του προέδρου Κένεντι. Στις πρώτες δύο δεκαετίες μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο υφάνθηκε στις ΗΠΑ μια γιγαντιαία «ψυχεδελική συνωμοσία», στην οποία, κυριολεκτικά, τα πάντα συνδέονται! Αλλά ας επιχειρήσουμε να ξετυλίξουμε κάπως το νήμα της
Το LSD (LysergicAcidDiethylamide) ανακαλύφθηκε τυχαία το 1943 από τον Ελβετό χημικό δρ. ’λμπερτ Χόφμαν (AlbertHofmann), έναν ερευνητή της φαρμακευτικής εταιρείας Sandoz. Ο δρ. Χόφμαν έκανε αυτή την ανακάλυψη στη πόλη Βασιλεία της Ελβετίας, 300 μόλις χιλιόμετρα από το ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ντάχαου, όπου οι Ναζί γιατροί πραγματοποιούσαν χωρίς καμία αναστολή πειράματα χορήγησης μεγάλων ποσοτήτων μεσκαλίνης καθώς και εγχειρίσεις εγκεφαλικών εμφυτευμάτων στους δύστυχους κρατουμένους τους, που ούτως ή άλλως ήταν αναλώσιμοι. Αλλά δεν είχαν ακόμη ιδέα για τη δύναμη του LSD.
Στο βιβλίο του LSD: Το Προβληματικό μου Παιδί ο δρ. Χόφμαν αναφέρει πως την άνοιξη του 1943, καθώς έκανε πειράματα με λυσεργικό οξύ, το οποίο προέρχεται από τον μύκητα ερυσιβώδη όλυρα, απορρόφησε κατά λάθος μια μικρή ποσότητα της ουσίας κι αμέσως κυριεύτηκε από παράξενες αισθήσεις φαντασιώσεις και αλλόκοτες εικόνες, και, χάνοντας το ενδιαφέρον για το πείραμα, εγκατέλειψε τρέχοντας το εργαστήριό του. Δεν άργησε όμως να καταλάβει πως είχε ανακαλύψει μια πολύ ισχυρή παραισθησιογόνα ουσία, η οποία και θα εγκαινίαζε την εποχή των τεχνητών ψυχεδελικών και της υποκουλτούρας των ναρκωτικών.
Το LSD έφτασε στις ΗΠΑ το 1949 μέσω του δρ. Μαξ Ρίνκελ (MaxRinkel), που είχε έδρα τη Βοστόνη. Ο Ρίνκελ ήταν ένας πρόσφυγας από την Ναζιστική Γερμανία. Μαζί με τον δρ. Ρόμπερτ Χάιντ (RobertHyde) έβαλαν τα θεμέλια του πρώτου αμερικανικού προγράμματος έρευνας του LSD στο Ινστιτούτο Ψυχοπαθολογίας της Βοστόνης, το οποίο συνδέονταν με το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Οι δυό τους πειραματίζονταν αρχικά στη χρήση του LSD ως θεραπεία για τους σχιζοφρενείς. Μάλιστα ο δρ. Χάιντ ήταν ο πρώτος Αμερικανός που δοκίμασε LSD, λαμβάνοντας 100 μικρογραμμάρια της ουσίας, τη μισή δόση από εκείνη που πρωτοδοκίμασε κατά λάθος ο δρ. Χόφμαν. Σύμφωνα με τους συνεργάτες του ο δρ. Χάιντ έγινε ξαφνικά ανταγωνιστικός και προκλητικός, όσο βρισκόταν υπό την επήρεια της ψυχεδελικής ουσίας. Το 1957 ο δρ. Χάιντ μετέφερε την ερευνητική ομάδα και το εργαστήριό του στο Πρόβιντενς, όπου έστησε ένα εργαστήριο πολυτελείας με μπαρ και φλίπερς όλα βεβαίως με τη χρηματοδότηση της CIA.
Πολύ πριν όμως αυτό το «μαγικό χάπι» κάνει την εμφάνιση του ανάμεσα στη νεολαία του Δυτικού κόσμου, και γίνει το σήμα κατατεθέν της κουλτούρας των «παιδιών των λουλουδιών», η CIA φρόντισε να το αξιοποιήσει δεόντως σε μια σειρά από ανορθόδοξες επιχειρήσεις και πειράματα. Το λιγότερο ένας άνθρωπος αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει, αφού χρησιμοποιήθηκε εσκεμμένα ως πειραματόζωο σ' ένα από τα πειράματα με LSD της CIA, πέφτοντας από ένα παράθυρο ξενοδοχείου της Νέας Υόρκης μπροστά στα έκπληκτα μάτια των πρακτόρων της μυστικής υπηρεσίας που τον παρακολουθούσαν. Ένας μεγάλος αριθμός από άλλα ανυποψίαστα θύματα-πειραματόζωα, έχασαν μονίμως την επαφή τους με την πραγματικότητα ή κατέληξαν στη σχιζοφρένεια. Η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ, σε μια εποχή που μεσουρανούσε ο Ψυχρός Πόλεμος, φρόντισε να αξιοποιήσει αυτό το νέο «θαυματουργό χάπι» σε μια σειρά από μυστικά πειράματα ελέγχου του νου (MindControl), κάτω από την κωδική ονομασία MK-ULTRA.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου