Κολυμά είναι ένας μεγάλος ποταμός πού διασχίζει τήν Απω Ανατολή,
στάν βορειοανατολική Ρωσία. Εκεί λοιπόν, τήν δεκαετία του 30, βρέθηκαν
διάφορα
ορυκτά, μεταξύ των οποίων καί χρυσός, υλικά πολύ χρήσιμα γιά τήν
οικονομική ανάπτυξη του κομμουνιστικού κράτους του Στάλιν. Δεδομένου ότι
δέν υπήρχαν εθελοντές
γιά νά δουλέψουν σέ τόσο δύσκολες συνθήκες εργασίας, στήν αφιλόξενη γή
της Σιβηρίας, ο "Πατερούλης" καί οι σύντροφοί του ανακάλυψαν τούς
εργάτες,
πού θά πήγαιναν στήν περιοχή Κολιμά, θά έκτιζαν πόλεις, σάν τό Μαγκαντάν
καί θά δούλευαν 12 έως 16 ώρες τήν ημέρα, γιά νά εξασφαλίσουν τόν
ορυκτό πλούτο της "Μητέρας Πατρίδας".
Θά τούς έβρισκε ανάμεσα στά εκατομμύρια των πολιτικών κρατουμένων του κομμουνιστικού καθεστώτος.
 |
| Νικολάι Γιεζόφ |
Τό 1937, ο κομμουνιστής δικτάτορας, όρισε στόν Νικολάι Γιεζόφ, αρχηγό της NKVD (της μετέπειτα KGB),
τό έργο της εξόντωσης των εθνοτήτων πού ζούσαν στήν Ρωσία. Ανάμεσα στίς δεκάδες εθνότητες βρίσκονταν
καί η Ελληνική μειονότητα, η οποία αποτελούνταν από τούς
Πόντιους πού είχαν γλυτώσει από τό μαχαίρι των Νεοτούρκων.
Ο ερευνητής Ιβάν Τζουχά, εγγονός Ποντίου πού εκτελέστηκε στήν
Μαριούπολη, κατάφερε μετά από πολυετείς έρευνες νά εντοπίσει τήν
διαταγή, η οποία όριζε ότι οι
Ελληνες είναι ύποπτοι συνεργασίας μέ τούς Γερμανούς Ναζί καί μέ τούς
Άγγλους καπιταλιστές καί γι'αυτό πρέπει νά εξοντωθούν. Συνελήφθησαν
περίπου 25000
Ελληνες, γιά νά εργαστούν σάν σκλάβοι στά ορυχεία, ενώ οι υπόλοιποι
300000 εκτοπίσθηκαν στίς στέππες του Καζακστάν.
Κατά τήν μεταφορά μέ τά τραίνα, χιλιάδες γέροι καί μικρά παιδιά πέθαναν
από τίς κακουχίες καί τήν πείνα.
Οι ιστορίες των Ποντίων πού υπέφεραν στά στρατόπεδα συγκέντρωσης των
κομμουνιστών είναι εξίσου τραγικές μέ τίς ιστορίες των Εβραίων πού
υπέφεραν στά
στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, στό Άουσβιτς καί στό Νταχάου.
(Ομως πολύ λίγοι σήμερα γνωρίζουν γιά τούς πρώτους, εν αντιθέσει μέ
τούς δεύτερους
πού αναφέρονται καί στίς εφημερίδες καί στά σχολικά βιβλία καί σέ
εκατοντάδες ταινίες του Hollywood. Καί ίσως δέν φταίει μόνο
η κομπλεξική ελληνική αριστερά πού αποκρύπτει, μέ τά ΜΜΕ πού ελέγχει,
τήν αλήθεια. Φταίει καί η Δύση καί κυρίως η Μεγάλη Βρετανία καί οι ΗΠΑ,
πού συμμάχησαν μέ έναν
εγκληματία, πολύ χειρότερο από τόν Χίτλερ καί γιά νά αποσιωπήσουν τήν
δική τους ευθύνη, αποσιωπούν ταυτόχρονα καί τά εγκλήματα του Στάλιν.
Γιατί ο Τσώρτσιλ, γνώριζε. Γνώριζε αφού ο Στάλιν του παινευόταν ότι
διέθετε τόν Lazar Kaganovitch, πού ήταν ο δικός του "Himmler" καί ο
οποίος
είχε εξοντώσει έξι εκατομμύρια Ουκρανούς. Η ειρωνεία είναι ότι στήν
δημοκρατική; μας Ευρώπη διώκονται όσοι αμφισβητούν ότι οι Εβραίοι
υπήρξαν θύματα
ολοκαυτώματος. Τά σαράντα εκατομμύρια θύματα του Στάλιν αλλά και αυτά
του Κεμάλ φροντίζει η Ευρώπη μας νά τά ξεχάσουμε. Ισως γιατί καί οι
δυτικές
κυβερνήσεις έχουν ευθύνη στίς γενοκτονίες πού διαπράχθησαν από τούς
κομμουνιστές καί τους νεότουρκους.)
Σύμφωνα μέ τόν ιστορικό Βλάση Αγτζίδη:
«Οι διώξεις κατά των Ελλήνων της Σοβιετικής Ενωσης εντάθηκαν την περίοδο 1937-38 και πήραν τη μορφή εθνικών εκκαθαρίσεων. Την εποχή αυτή άλλαξε ο χαρακτήρας των διώξεων. Μέχρι τότε είχε χαρακτηριστικά πολιτικά και στόχευε στην εξασφάλιση της απόλυτης κυριαρχίας του Στάλιν και της ομάδας του επί του Κομμουνιστικού Κόμματος και της χώρας. Από το 1937, οι διώξεις θα συμπεριλάβουν τις εθνικές μειονότητες που η σταλινική ηγεσία τις θεωρούσε ύποπτες γιατί υπήρχε αντίστοιχο εθνικό κράτος στον "καπιταλιστικό κόσμο". Τέτοιες μειονότητες ήταν οι Ελληνες, οι Γερμανοί του Βόλγα, οι Τάταροι της Κριμαίας, οι Μεσχετίνοι Τούρκοι, οι Κορεάτες της σοβιετικής Απω Ανατολής, οι Τσετσένοι, οι Ιγκουσέτιοι κ.ά.
Ειδικά στην περίπτωση των Ελλήνων, οι διώξεις έλαβαν ολοκληρωτικό χαρακτήρα. Το κύμα διώξεων θα συνεχισθεί μέχρι το 1949. Εκατό χιλιάδες περίπου Ελληνες Πόντιοι του Καυκάσου, κατατάχθηκαν στην κατηγορία των "ειδικώς απελαθέντων" και εξορίστηκαν στην Κεντρική Ασία. Στον εξορισμένο πληθυσμό συμπεριλήφθηκε ολόκληρος ο ελληνικός πληθυσμός της Αμπχάζιας και ο μισός της Ατζαρίας».
Ο Ιβάν Τζουχά λοιπόν συγκέντρωσε στοιχεία γιά πολλούς Ελληνες,
σοβιετικής υπηκοότητας, πού είτε εκτελέστηκαν είτε εξοντώθηκαν μέ αργό
θάνατο
στά στρατόπεδα του θανάτου.
(Μόνο στην περιοχή του Ντονέτσκ, στην Κριμαία, από τις 20 Ιανουαρίου έως
τις 5 Φεβρουαρίου του 1938 τουφεκίστηκαν χωρίς δίκη 3140
Ελληνες. Μέσα σ' ένα μήνα στην Μαριούπολη συνελήφθησαν 8000 Ελληνες και
σχεδόν όλοι εκτελέστηκαν με
συνοπτικές διαδικασίες. Στο Κρασνοντάρ συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν
5000 καί άλλοι τόσοι στο Βατούμ και το Σοχούμ).
Ο Παναγιωτίδης ήταν κρατούμενος πού δούλευε σέ θερμοκρασία -50 βαθμών Κελσίου καί τά βράδια άκουγε τήν ποντιακή λύρα, τόν κεμετζέ, στόν κοιτώνα του. Επιβίωσε γιατί τρεφόταν μέ ψόφια άλογα, ενώ οι συγκρατούμενοί του πού τρέφονταν μέ μπλιγούρι καί 300 γραμμάρια ψωμί, έπαθαν σκορβούτο καί τυφλώθηκαν από τήν αβιταμίνωση. Ο Γεράσιμος Βαρελάς μέλος του ΚΚΣΕ, συνελήφθη μία νύκτα του καλοκαιριού στό σπίτι του, καί όταν τον πήραν, η γυναίκα του τόν ρώτησε, γιατί παίρνει τό βαρύ πανωφόρι του. Αυτός, σάν μέλος του κόμματος είχε καταλάβει....
Ο Γιωργάκης Στασινόπουλος ήταν διευθυντής σέ εργοστάσιο της Μόσχας. Ενα βράδυ, η γυναίκα του τού τηλεφώνησε καί του είπε νά μήν αργήσει γιατί οι καιροί είναι επικίνδυνοι. Ο Στασινόπουλος της είπε νά μήν ανησυχεί γιατί "τούς αθώους δέν τούς πειράζουν". Τόν πήραν τό ίδιο βράδυ... Η Κλεοπάτρα Μαρουφίδου ήρθε στην Ελλάδα από τη Ρωσία το 1999. Συνελήφθη με την κατηγορία της κατασκοπείας, φυλακίστηκε, εκτοπίστηκε στις στέπες του Καζακστάν, αλλά, όπως λέει, «στάθηκα τυχερή, γιατί αν με είχαν στείλει στα γκούλαγκ, το πιο πιθανό ήταν να είχα πεθάνει όπως τόσοι άλλοι». Σε ένα από αυτά τα γκούλαγκ εκτελέστηκε ο πατέρας της ως κατάσκοπος των Ελλήνων. Τόν Τριανταφυλλίδη επίτροπο ορθόδοξης εκκλησίας, τόν πήραν καί τόν εκτέλεσαν μέ συνοπτικές διαδικασίες, τόν Δεκέμβριο του 1937.
Ο Γεώργιος Γαβρίλωφ συνελήφθη από τούς Γερμανούς τό 1941 στή νότια Ρωσία, καί τόν έστειλαν σέ καταναγκαστική εργασία στήν Αυστρία. Οταν μετά τό τέλος του πολέμου, επέστρεψε στήν πατρίδα του ελεύθερος, οι κομμουνιστές ...τόν φόρτωσαν σέ τραίνο γιά τήν Κολυμά. Του απήγγειλαν κατηγορία επτά μήνες αργότερα: "Προδοσία της πατρίδας".
Η Βάλια Μουρατίδου ήταν 15 χρονών όταν η αστυνομία συνέλαβε τον πατέρα της, Δημήτρη στο Βατούμι. «Ηταν Δευτέρα, 19 Δεκεμβρίου του 1937, και το πρωί κατεβήκαμε από το χωριό με τον πατέρα μου στο Βατούμι, αυτός για να πάει στη δουλειά του και εγώ στο σχολείο. Δύο ώρες μετά ήρθε ένας θείος μου και μου είπε ότι τον “πήραν”. Τον κράτησαν ένα χρόνο στις φυλακές στο Βατούμι με άλλους Ελληνες. Ολοι τους πιάστηκαν με την ψεύτικη κατηγορία της υπονόμευσης του κράτους και της κατασκοπείας. Οι συνθήκες ήταν απάνθρωπες στη φυλακή, τα βασανιστήρια καθημερινό φαινόμενο. Πολλοί δεν άντεξαν και υπέγραψαν ότι αποδέχονται τις κατηγορίες και τους έστειλαν στα στρατόπεδα εργασίας. Λόγω των συνθηκών, αναγκαστήκαμε να φύγουμε στην Ελλάδα και αρχές του 1947 ένας εξάδελφος μας έγραψε ότι έμαθε από κάποιον που επέζησε πως “ο θείον ο Δημητρόν απέθανεν”».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου