Το κείμενο που ακολουθεί ανήκει
στον φίλο αναγνώστη ΑΘΗΝΑΙΟΣ. Το βρήκα πάρα πολύ ενδιαφέρον και το
αναρτώ, αφού είχε την καλή διάθεση να μου το στείλει.
Αν η Λατινική γλώσσα είναι
νεκρή, τότε η Σουμερική βρίσκεται στο στάδιο της μετενσάρκωσης. Ομιλούμε
για μια πολύ παλαιά γλώσσα, ενός παμπάλαιου πολιτισμού. Κατά τα
φαινόμενα ενός πολύ μεγάλου πολιτισμού που άνθισε στην περιοχή που
σήμερα ονομάζεται νότιος Μεσοποταμία.
Η
γραφή των Σουμερίων είναι η πιο παλαιά που γνωρίζουμε και είχε
σφηνοειδή μορφή. (Κατά τη γνώμη μου δεν είναι η πιο παλαιά, αλλά ίσως
αργότερα το εξηγήσουμε). Οι σοβαρότατοι Σουμέριοι ομιλούσαν και έγραφαν
στη γλώσσα τους την τρίτη χιλιετία π.Χ. και οι γλωσσολόγοι δεν κατάφεραν
να αποδείξουν κάποια σχέση της Σουμερικής γλώσσας με οποιαδήποτε άλλη.
Η
γλώσσα των Σουμερίων έχει κι αυτή τις αποχρώσεις της και χωρίζεται σε
τέσσερις περιόδους-μορφές: Στην αρχαϊκή, στην παλαιά ή κλασική, στη νέα
και στην μετά Σουμερική. Η περίοδος της αρχαϊκής αρχίζει γύρο στο 3.100
και τελειώνει γύρω στο 2.500 π.Χ. και αντιπροσωπεύεται από εμπορικά,
διοικητικά, καθώς και από… σχολικά κείμενα. Μάλιστα κύριε. Αν εμείς
είχαμε ιδρώσει μέχρι να μάθουμε το «φεγγαράκι μου λαμπρό» σκεφτείτε τι
είχαν τραβήξει οι έρμοι οι Σουμέριοι μπόμπιρες με τη σφηνοειδή λίνγκο!
Η
συγκεκριμένη μορφή της Σουμερικής είναι φοβερά δύσκολη και πολλοί
γλωσσολόγοι είχαν σηκώσει τα χέρια και ασχολήθηκαν με «παιχνιδάκια» όπως
τα Αιγυπτιακά ιερογλυφικά.
Λίγοι
είναι αυτοί που μελέτησαν επίμονα κι επισταμένα και τελικά κατάλαβαν
την Σουμερική γραφή. Ένας απ’ αυτούς είναι ο Ζαχαρίας Σίτσιν, ένας
Εβραίος λόγιος και μέγας μελετητής της Παλαιάς Διαθήκης παιδιόθεν.
Ο
Σίτσιν δεν είχε κάνει το λάθος που έκαναν και κάνουν πολλοί, δηλαδή να
μελετούν τα κείμενα από μεταφράσεις. Ούτε η σύγχρονη Εβραϊκή μετάφραση
ήταν αρκετή για τον Σίτσιν. Έμαθε την αρχαία εβραϊκή και διάβασε τα
πρωτότυπα. Είχε τρελαθεί με τη Γένεση, η οποία του άνοιξε νέους (ή
παλαιούς αλλά κλειστούς) δρόμους.
Άλλη
μια μικρή παρένθεση: ΚΑΜΙΑ μετάφραση δεν μπορεί να αποδώσει πλήρως το
νόημα του πρωτοτύπου. Λόγω έλλειψης μιας συγκεκριμένης λέξης, που
αποδίδει ακριβώς ένα συγκεκριμένο νόημα στην γλώσσα στην οποία
μεταφράζεται ένα κείμενο, συχνά χρησιμοποιείται μια «παραπλήσια» λέξη, ή
μια λέξη, που κατά τον μεταφραστή, αποδίδει το επιθυμητό νόημα. Και
τότε υπάρχει πρόβλημα, για να μην πούμε ότι γίνεται βιασμός και σφαγή
του νοήματος.
Αυτό
το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα έντονο στην μετάφραση και την ερμηνεία των
διαφόρων Αραμαϊκών χριστιανικών κειμένων και κειμένων της Παλαιάς
Διαθήκης. Όταν δε «κατά τύχει» εξαφανισθεί το Αραμαϊκό πρωτότυπο, τότε
τρέχα γύρευε! Αρκετά προς το παρόν με αυτό το θέμα. Κλείνει η παρένθεση.
Ο
Ζαχαρίας Σίτσιν, λοιπόν, σαν σωστός άνθρωπος που είναι, έκατσε και
έμαθε τις γλώσσες στις οποίες είχαν γραφτεί τα κείμενα που τον
ενδιέφεραν. Είχε πει πολλά πράγματα για διάφορα κείμενα και ευρήματα,
αλλά παρ’ όλο που δεν χαρακτηρίστηκε ως γραφικός, πολλοί δεν έδωσαν
σημασία στα λεγόμενά του, κυρίως όσον αφορά το μυστήριο των Σουμερίων.
Αξίζει να γράψουμε εδώ μια ερώτηση που υπέβαλε στο βιβλίο του «Genesis Revisited»: «Είναι
πιθανόν η ανθρωπότητα, να ξεπέρασε τα Σκοτεινά Χρόνια και τον Μεσαίωνα,
να έφτασε στην Αναγέννηση, να βίωσε την Βιομηχανική Επανάσταση, να
μπήκε στην εποχή της Υψηλής Τεχνολογίας, της Γενετικής Μηχανικής και του
Διαστημικού Ταξιδιού, απλά και μόνο για να προφτάσει την Αρχαία
Γνώση;».
Η δικαίωση του Σίτσιν ήρθε με τη διαστημική πτήση του «Voyager 2». Ας το δούμε αυτό εν συντομία. Ο «Voyager 2» εκτοξεύθηκε από την NASA στις 20 Αυγούστου 1977, 16 ημέρες πριν την εκτόξευση του «Voyager 1».
Αρχικός προορισμός του ήταν ο Κρόνος, αλλά λόγω μιας σπάνιας διάταξης
των πλανητών, οι Αμερικανοί αποφάσισαν να τον στείλουν και «πάρα πέρα».
Η έλξη των «σωστά τοποθετημένων» Δία και Κρόνου θα μπορούσε, μετά από τις αναγκαίες περιστροφές, να «πετάξει» τον «Voyager 2» στον πολύ μακρινό Ουρανό κι από εκεί στον μυστηριώδη Ποσειδώνα. Γι’ αυτό και ο «Voyager 2» εκτοξεύτηκε δύο εβδομάδες πριν τον «Voyager 1». Για να προλάβει τη σωστή διάταξη των πλανητών!
Οι
πλανήτες Ουρανός και Ποσειδών είναι ΠΑΡΑ πολύ μακριά. Οι επιστήμονες
μπορούσαν μόνο να ΥΠΟΘΕΣΟΥΝ ορισμένα πράγματα, όπως η σύστασή τους, το
χρώμα, οι δακτύλιοι, οι δορυφόροι κλπ.
Ο Σίτσιν, όμως, δεν δίστασε να γράψει περί των δύο πλανητών με πολλές λεπτομέρειες και, λίγο πριν την εκτόξευση του «Voyager
2», να βγει στην τηλεόραση και να πει: «Θα δείτε αυτό κι εκείνο, σ’
αυτό είστε λανθασμένοι, διότι θα βρείτε εκείνο αντί τούτου» κλπ.
Ο «Voyager
2» πέρασε από το Δία τον Ιούλιο του ’79, δύο χρόνια μετά την εκτόξευσή
του, και μέσα σε άλλα δύο χρόνια είπε «γεια» στον Κρόνο. Ο Κρόνος τον
«πέταξε» στον Ουρανό, που έφτασε τον Ιανουάριο του 1986 κι από εκεί
έβαλε πλώρη για τον Ποσειδώνα όπου και θα τελείωνε το ταξίδι του το
1989, δώδεκα χρόνια μετά την εκτόξευσή του.