ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ..ΠΡΟΣΟΣΧΗ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ!..ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΘΕΙ ΜΕ ΟΠΟΙΟ ΔΗΠΟΤΕ ΜΕΣΟ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ...ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΙ ΔΙΑΔΑΣΚΟΥΝ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ!!
John Dewey
Κανείς δεν είχε πιο ολέθρια επίδραση στην αμερικανική εκπαίδευση και κατ ‘επέκταση τη διαφθορά της αμερικανικής κοινωνίας σήμερα από τον John Dewey.
Γεννημένος το 1859, ο John Dewey γύρισε τις αμερικανικές αξίες και τη λογική ανάποδα.
Κατά την άποψη του Dewey, το άτομο υπήρχε μόνο για να υπηρετεί την κοινωνία. Η “Κοινωνικοποίηση” (δηλαδή, η συμμόρφωση του ατόμου σε μια ομάδα) θεωρήθηκε πιο σημαντική από ό, τι η πραγματική μάθηση. Αυτή η διαστρεβλωμένη άποψη της εκπαίδευσης μόλυνε όλη τη δουλειά του, με αποτέλεσμα επί έναν αιώνα να μειώνεται συνεχώς η αμερικανική ακαδημαϊκή επίδοση, με τη συνακόλουθη διαφθορά της αμερικανικής κοινωνίας.
Την Κυριακή 17 Μαΐου και ώρα 11:00 λοιπόν, η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός» θα πραγματοποιήσει εκδήλωση για παιδιά με τίτλο «Ο κύριος Dewey και οι αριθμοί». Τα παιδιά ηλικίας από 9 έως 12 ετών θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας μιας βιβλιοθήκης μέσα από ένα ενδιαφέρον διαδραστικό εκπαιδευτικό παιχνίδι, λέει το δελτίο τύπου. Μέσα στα προγράμματα που θα παρακολουθήσουν ενεργά τα παιδιά είναι και αυτά με τον τίτλο ”- Η μεγάλη ιδέα του κυρίου DEWEY που άλλαξε τον κόσμο της Βιβλιοθήκης”, και ”- Αυτοσχέδια παιχνίδια γνωριμίας με τον κύριο DEWEY”.
Το δελτίο τύπου συνοδευόταν από τις παρακάτω φωτογραφίες:
Ποιός ήταν όμως ο John Dewey και τι προσέφερε;
Η ιστορία του προοδευτισμού στην εκπαίδευση αρχίζει με τον John Dewey. Η επιρροή του στους Αμερικανούς εκπαιδευτικούς αυξήθηκε στη δεκαετία του 1960 και του 1970, και οι ομοιότητες μεταξύ του προοδευτισμού του Dewey και του ”Κοινού Πυρήνα” (Common Core) που εισήχθη πριν λίγο καιρό στην Αμερική και κομμάτια του οποίου εφαρμόζονται και στην Ελλάδα (ναι, χωρίς να το γνωρίζετε, καθώς περνούν μέσω παγκόσμιων οργανισμών όπως η UNESCO) αποδεικνύει ότι η σκέψη του Dewey εξακολουθεί να διεισδύει την εκπαιδευτική φιλοσοφία. Για παράδειγμα, ο Dewey υποστήριξε τον “σχολικό πειραματισμό”, που σημαίνει ότι οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει συνεχώς να απορρίπτουν τις παλιές μεθόδους υπέρ των νέων. Ο ”Κοινός Πυρήνας” είναι αυτό το είδος του σχολικού πειραματισμού.
”[Τα πρότυπα] επιβάλλονται στα παιδιά αυτού του έθνους, παρά το γεγονός ότι κανείς δεν έχει την παραμικρή ιδέα πώς θα επηρεάσουν τους μαθητές, τους δασκάλους ή τα σχολεία”, προειδοποιεί ο φιλελεύθερος ιστορικός Diane Ravitch. ”Είμαστε ένα έθνος από ινδικά χοιρίδια.”
Ο Dewey υποστήριξε, επίσης, το τυποποιημένο πρόγραμμα σπουδών για την πρόληψη ενός μαθητή ώστε να μη γίνει ανώτερος από τους άλλους, και να εκπαιδεύσει όλους τους μαθητές ”για την ηγεσία, καθώς και την υπακοή”. Ο Dewey οραματίστηκε ένα εργατικό δυναμικό που γεμίζει τους ανθρώπους του με «πολιτικά και κοινωνικά ορθές απόψεις» που θα ανταποκρίνονται στις διαταγές χωρίς ερωτήσεις. Το εργατικό δυναμικό είναι και ο στόχος του ”Κοινού Πυρήνα” (Common Core).
Οι κληρονόμοι της προοδευτικής σκέψης του John Dewey αποφάσισαν ότι η εκπαίδευση θα πρέπει να αναδιαμορφωθεί για να είναι χρηστική: σχεδιασμένη να παράγει όχι πιο ολοκληρωμένους ανθρώπους, αλλά πιο χρήσιμους ανθρώπους.
Ο Dewey αποθάρρυνε τη διδασκαλία των «γεγονότων» υποστηρίζοντας ότι το παιδί πρέπει να ανακαλύψει τη γνώση μέσα από τη δική του εμπειρία, σε συνεργασία με τους άλλους ως μέλη μιας αυτο-κατευθυνόμενης κοινότητας μάθησης. Έδωσε έμφαση ”στην ανάπτυξη της κριτικής, κοινωνικής νοημοσύνης, η οποία επιτρέπει στους πολίτες να κατανοήσουν και να συμμετάσχουν αποτελεσματικά στις υποθέσεις της κοινότητάς τους σε μια συλλογική προσπάθεια για την επίτευξη ενός κοινού καλού”.
Ο Dewey πίστευε επίσης ότι τα παιδιά θα πρέπει να απελευθερωθούν από τις «προκαταλήψεις» των γονέων τους και την αυστηρότητα της θρησκείας. Η εκπαίδευση θα πρέπει να τα “κοινωνικοποιεί” για να αποδεχθούν εγκεκριμένες από το κράτος αξίες που δεν επηρεάζονται από τη γονική παραπληροφόρηση και δεισιδαιμονία. Οι σημερινοί οπαδοί του Dewey έχουν αναλάβει το μανδύα της μαθητικής κοινωνικοποίησης.
Οι Μαρξιστές τον θεωρούν ”δικό” τους, και δικαιολογημένα. Ο John Dewey, είχε αναλάβει εκτός των άλλων να εξετάσει τα στοιχεία καθώς και την κατάθεση του Λέο Τρότσκυ στην όχι και τόσο διάσημη δίκη του Τρότσκυ που έγινε στο Μεξικό από τις 10 ως τις 17 Απριλίου του 1937. Ο Τρότσκυ αθωώθηκε, και κατόπιν έπλασε το εγκώμιο του John Dewey.
ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΝΑΠΟΔΑ
Ο John Dewey έλαβε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins το 1883, και εντάχθηκε στο προσωπικό του Πανεπιστημίου του Σικάγο το 1894. Το 1899 εξελέγη Πρόεδρος της American Psychological Association και από το 1904 μέχρι το θάνατό του το 1952, διετέλεσε καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και στο Teacher’s College στη Νέα Υόρκη.
Σύμφωνα με τον Dewey, η μάθηση ήταν σκόπιμη μόνο στο πλαίσιο αυτό που η κοινωνία, και κατ ‘επέκταση το κράτος, κρίνει αναγκαία. Η απόκτηση της γνώσης, για τους δικούς του λόγους θεωρήθηκε ως μια εγωιστική απόλαυση.
Τα αισθήματα και τα συναισθήματα ήταν πολύ πιο έγκυρο βαρόμετρο της «αναπροσαρμογής» του μαθητή προς την κοινωνία παρά οι πληροφορίες ή η χρήση της λογικής. Δεν θα πρέπει να αποτελεί καμία έκπληξη λοιπόν, ότι κατά το μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής ζωής του, ο Dewey φορούσε με υπερηφάνεια την ετικέτα του ”Σοσιαλιστή Προοδευτικού.”
Ο Dewey ήταν μεγάλος θαυμαστής του βιβλίου του Edward Bellamy “Κοιτάζοντας Πίσω” (1877), το οποίο περιγράφει μια ουτοπική κοινωνία χτισμένη πάνω στις στάχτες του καπιταλισμού.
Σύμφωνα με τον Dewey, η Κυβέρνηση έρχεται πρώτη και οι ανάγκες της πρέπει, επομένως, να είναι υψίστης σημασίας έναντι του ατόμου. Η κοινωνία (κυβέρνηση) διαμορφώνει τα άτομα, όχι το αντίστροφο, ισχυρίστηκε ο Dewey.
Απίστευτα, ο Dewey γελοιοποίησε την αναζήτηση της γνώσης, δηλώνοντας ότι η γνώση ήταν μόνο έγκυρη και άξιζε μόνο αν η “κοινωνία” αποφάσιζε έτσι.
Αν οι δυνάμεις («κοινωνία») αποφάσιζαν ότι η λογοτεχνία ή η γεωμετρία ή η χημεία δεν είναι πλέον το ζητούμενο, αλλά οι πολυπολιτισμικές μελέτες, η καταπίεση της μειονότητας, και η διορθωτική καλαθοπλεκτική, τότε το άτομο δεν θα πρέπει να έχει καμία εναλλακτική λύση στην πορεία της εκπαίδευσης .
Κάθε αρετή, συμπεριλαμβανομένων της περιέργειας, της επινοητικότητας, της ανταγωνιστικότητας, της ηθικής συμπεριφοράς, η σωστή λογική, η ρητορική ικανότητα, η λογική και η επινοητικότητα – θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως “κακές” εν μία νυκτί, αν οι εξουσίες («κοινωνία») αποφάσιζαν ότι δεν ήταν πλέον επιθυμητές.
Στον κόσμο του Dewey, δεν υπήρχε απόλυτη αλήθεια. Ως εκ τούτου, όλα ήταν εύπλαστα και ευμετάβλητα. Δεν υπήρχε υπόβαθρο, ούτε άγκυρα με την οποία η ανθρωπότητα θα μπορούσε να συνδέσει και να εξασφαλίσει την διάνοιά της, τον χαρακτήρα της, ή τη συμπεριφορά της. Τα πάντα ήταν συνεχώς σε μια κατάσταση ροής, με το μόνο σταθερό το “καθήκον” του ατόμου στην κοινωνία, για να το εξυπηρετήσει όμως, η κοινωνία επέλεξε να το υπαγορεύσει μέσω των ιδρυμάτων της.
Η έμφαση στην ομαδική συμμετοχή, την ομαδική μάθηση, την ομαδική επίλυση προβλημάτων και τις ομαδικές δραστηριότητες σφυρηλάτησαν στο σπίτι του την αλύγιστη αρχή ότι το άτομο πρέπει να είναι πάντα υποταγμένο στην «ομάδα».
Η μάθηση και η επίτευξη, σε κάθε τομέα της μελέτης, δήλωσε ο Dewey, ήταν «εγωιστική», τα μέσα με τα οποία ένα παιδί μπορεί να διαχωρίσει τον εαυτό του από τους συμμαθητές του.
Πάνω απ ‘όλα, ο Dewey ήθελε ”από την κορυφή προς τα κάτω” τον έλεγχο της κοινωνίας. Η φιλοσοφία του ήταν ουσιαστικά του Ροκφέλερ, ο οποίος χρηματοδότησε τα πανεπιστήμια. Ο Dewey θέλησε να δημιουργήσει γρανάζια, απλά αρκετά ευφυή για να ακολουθούν οδηγίες. Ο στόχος της αυτο-βελτίωσης θεωρήθηκε ως επικίνδυνος και επιζήμια απόκλιση.
Το 1897, ο ”πατέρας της αμερικανικής εκπαίδευσης,” έγραψε το μανιφέστο του “My Pedagogic Creed”. Θα περίμενε κανείς ότι ο συγγραφέας θα μπορούσε να εξηγήσει τη βάση της φιλοσοφίας του.
Αντίθετα, ο Dewey επαναλαμβάνει συνεχώς το μάντρα “Πιστεύω …. πιστεύω … Πιστεύω ….”. Δύσκολα θα μπορούσε να βρει κανείς πιο εκτεταμένα άρθρα της πίστης από τη χριστιανική Βίβλο.
Ο συγγραφέας Bruce Deitrick Price έγραψε ότι ο Dewey όχι μόνο υπονόμευσε την εκπαίδευση, αλλά υπονόμευσε την ίδια την γλώσσα της εκπαίδευσης με τις νεφελώδεις και τις εσκεμμένα αόριστες έννοιες και θεωρίες του. Και ο ίδιος το ορίζει παραθέτοντας την πιο αποκαλυπτική φράση του John Dewey όλων των εποχών: ”Η απλή απορρόφηση από γεγονότα και αλήθειες είναι τόσο αποκλειστικά ατομική υπόθεση που τείνει πολύ φυσικά να περάσει σε εγωισμό. Δεν υπάρχει προφανής κοινωνικό κίνητρο για την απόκτηση της απλής μάθησης, δεν υπάρχει σαφές κοινωνικό κέρδος στο να την επιτύχεις.“
Σε δύο φράσεις, ο Dewey υποβιβάζει στο σωρό σκουπιδιών της ασχετοσύνης όλη την τέχνη, την επιστήμη, τη φιλοσοφία, την ιστορία, τα μαθηματικά, την αρχαιολογία, και όλα τα σχετικά ακαδημαϊκά πεδία. Όπως συμπεραίνει ο Price: ”Όλη η αποχαύνωση που έχουμε δει τα τελευταία 100 χρόνια είναι εδώ σε αυτό το μικρό απόσπασμα”. Και μην κάνετε κανένα λάθος: αυτή η αποχαύνωση υπήρξε τόσο καταστροφική όσο και σκόπιμη.
Ο John Dewey και ο φίλος του, ο σημαίνων εβραϊκής καταγωγής μαρξιστής προπαγανδιστής Sidney Hook, είδαν το αμερικανικό εκπαιδευτικό σύστημα ως το λεπτό άκρο της σφήνας στο δόλιο παιχνίδι τους να χτίσουν σιγά-σιγά μια κοσμική κοινωνία χωρίς ηθικά απόλυτα.
Χρησιμοποιώντας τα χρήματα του Ροκφέλερ για να δημιουργήσουν την Ακαδημία Δασκάλων στη Νέα Υόρκη (1922), ο στόχος τους ήταν να δημιουργήσουν μια νέα γενιά που δεν είναι τόσο έξυπνη όπως οι γονείς τους. Και με κάθε επόμενη γενιά, ένα αντίγραφο, το πραγματικό περιεχόμενο του οποίου – γεγονότα, δεδομένα, αντικειμενική αλήθεια – ξεθωριάζει και γίνεται λιγότερο σαφές και κατανοητό.
Με την αντικατάσταση των μαθηματικών, της γεωγραφίας, της ιστορίας και της επιστήμης, με το μαγείρεμα, το ράψιμο, τη διαχείριση του νοικοκυριού και χειρωνακτικές δεξιότητες κατάρτισης που είναι αναγκαίες για να τρέξουν το μηχάνημα, ο Dewey ξεκίνησε αυτό που ο Price σωστά ονόμασε «… ένα αργής κίνησης πραξικόπημα, διενεργείται, για όλους τους πρακτικούς σκοπούς, μέσα στη νύχτα. Και έτσι ξεκίνησαν 100 χρόνια εξαπάτησης, ανειλικρίνειας και ανεντιμότητας».
Οι εκπαιδευτικοί είχαν πλέον μάθει να αποδέχονται την άποψη, που βασίζεται σε τίποτα περισσότερο από την πίστη του Dewey, ότι “αυτό” που δίδαξαν ήταν άσχετο, το πώς και γιατί το δίδαξαν ήταν τα κύρια ζητήματα.
Ο Price ορθώς επισημαίνει ότι οι εκπαιδευτικοί συνεχίζουν τώρα “… επινοώντας μια απειρία προγραμμάτων, μεθοδολογιών, θεωριών, μελετών, ερευνών, ιδεών, συνθημάτων και εννοιολογικών σημαντικών ανακαλύψεων ….” που όλα είναι χωρίς νόημα, όταν τα παιδιά είναι ακόμη τόσο χαζά σαν κολόνες.
Ίσως πουθενά σε ολόκληρο το σχολικό πρόγραμμα δεν είναι το εκπαιδευτικό σαμποτάζ περισσότερο εμφανές από ό, τι στην σκόπιμη καταστροφή των ικανοτήτων ανάγνωσης. Η επίθεση άρχισε με το δοκίμιο του John Dewey το 1898, «The Primary Education Fetish».
Οι μαθητές του Dewey ανέλαβαν τις μεγάλες εκπαιδευτικές σχολές σε Κολούμπια, Σικάγο και Palo Alto, και άρχισε να φέρνουν τους συναδέλφους τους σε αποκλεισμό κάθε αντίθετης άποψης. Ο εμπειρογνώμονας φωνολογίας Sam Blumenfeld δηλώνει: “Ανέθεσαν βιβλία να γραφτούν για την προώθηση της διδασκαλίας ολόκληρης λέξης. Και πήραν τους εκδότες να δημοσιεύσουν τα νέα προγράμματα, επειδή οι καθηγητές ήταν σε θέση να πάρουν αυτά τα νέα εναύσματα που αγοράζονται από σχεδόν κάθε σύστημα δημόσιων σχολείων της χώρας. Πολλοί υποστηρικτές της ολόκληρης γλώσσας είναι απλώς οι τελευταίοι των σοσιαλιστών που είναι πρόθυμοι να καταστρέψουν τη χώρα αυτή, προκειμένου να την αλλάξουν”. Ο Blumenfeld εύστοχα και σωστά καταλήγει στο συμπέρασμα: ”Το κακό είναι μια δύναμη σε αυτόν τον κόσμο, και εκδηλώνεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Συμπεριλαμβανομένου του να αποχαυνώσεις ένα έθνος.”
Το τελικό αποτέλεσμα αυτής της τρέλας είναι σαφές: από την τρίτη-τέταρτη τάξη τα περισσότερα παιδιά που μαθαίνουν να διαβάζουν μέσω της μεθόδου “ολόκληρη λέξη” καταλήγουν σε απογοήτευση, και γίνονται οριακοί αναγνώστες για το υπόλοιπο της ζωής τους. Δεν υπάρχει καμία ανάγνωση για ευχαρίστηση, για γνώση, για ανάπτυξη, για ψυχαγωγία, για την υπόθεση, για τη θεωρία, για ταξίδια ή περιπέτεια ή για την εκμάθηση. Η ανάγνωση τώρα ταυτίζεται με αγγαρεία, ανακρίβεια, μαντεία, αποτυχία και δυστυχία. Η έλλειψη ικανοτήτων ανάγνωσης μεταφράζεται σε μια εξαιρετικά αρνητική εικόνα του εαυτού με συνέπειες που ρέουν πάνω σε κάθε άλλο ακαδημαϊκό αντικείμενο στο σχολείο, τα οποία όλα απαιτούν ικανότητες ανάγνωσης στον ένα ή τον άλλο βαθμό.
Όπως ο Malkin Dare, ιδρυτής της Κοινωνίας της Ποιότητας της Εκπαίδευσης, δήλωσε: ”Το αποτέλεσμα είναι μαζικός αναλφαβητισμός και δυστυχία”. Ο Don Potter, εμπειρογνωμόνων φωνολογίας, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η απομνημόνευση “λέξεων με το βλέμμα” ως μέρος της απάτης ολόκληρης γλώσσας “… δημιουργεί ένα αντανακλαστικό που έρχεται σε επαφή με μεταγενέστερη διδασκαλία φωνητικών συμβόλων. Οι λέξεις με το βλέμμα αποτελούν εμπόδιο στην ανάγνωση, δεν αποτελούν ενίσχυση”. Αγόρια, κυρίως, έχουν την αυτοπεποίθηση τους να καταστρέφεται και εγκαταλείπουν, συχνά με διάγνωση δυσλεξίας ή ADD. Γίνεται μία φαύλη, καθοδική πορεία αποτυχίας. Και είναι όλα προμελετημένα.
Ο συνεργάτης του Dewey, F. Potter, είπε: ”Η εκπαίδευση είναι επομένως o πιο ισχυρός σύμμαχος του ανθρωπισμού, και κάθε Αμερικανικό δημόσιο σχολείο είναι ένα σχολείο του ανθρωπισμού. Τι μπορεί να κάνει η θεϊστική κατηχητικών σχολείων, που συνέρχονται για μια ώρα μια φορά την εβδομάδα, διδάσκοντας μόνο ένα κλάσμα της στα παιδιά, για να ανακόψει το κύμα του προγράμματος πέντε ημερών από την ανθρωπιστική διδασκαλία; “
Τώρα, περισσότερο από έξι δεκαετίες αργότερα, μπορούμε να δούμε τα συντρίμμια σκορπισμένα πάνω από την άμμο του χρόνου.
Η λύση είναι επίσης σαφής. Αρχική εκπαίδευση, γονεϊκός έλεγχος στα σχολεία και την εκπαίδευση, κατάργηση κάθε Ομοσπονδιακής συμμετοχής, εξάλειψη όλων των συνδικάτων των εκπαιδευτικών, και μια επιστροφή στα βασικά και κλασικά της εκπαίδευσης που διδάσκονταν πριν ο John Dewey καταστρέψει την εκπαίδευση και την κοινωνία.
Υ.Γ. Μαντέψτε γιατί σε Παγκόσμιο Διαγωνισμό για την ποιότητα της εκπαίδευσης τα αποτελέσματα του οποίου δημοσιεύτηκαν μόλις σήμερα, οι 5 κορυφαίες χώρες είναι όλες Ασιατικές.
Πηγές:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου