ΕΡΕΥΝΑ....Μυστηριώδη αρχαία τεχνουργήματα !Προκατακλυσμιαίος πολιτισμός

Μήπως είναι τελείως λανθασμένη η εικόνα που έχουμε για το παρελθόν; Υπήρξαν στο απώτατο παρελθόν πολιτισμοί πιο εξελιγμένοι από τον δικό μας, οι οποίοι εξαφανίστηκαν, ξεχάστηκαν ή αποσιωπήθηκαν;  Μήπως η πορεία του πολιτισμού ξεκινά ξανά και ξανά από το μηδέν και δεν είναι αδιάκοπτη, γραμμική και ανηφορική όπως μας διδάσκουν οι συμβατικές ιστορικές θεωρήσεις;...

Η συμβατική ιστορία απαντά άμεσα «όχι» σε όλα τα προηγούμενα ερωτήματα. Υπάρχουν όμως χειροπιαστά στοιχεία που μοιάζουν να τα απαντούν θετικά. «Τεχνουργήματα» (artifacts), δηλαδή τεχνητά αντικείμενα, χτίσματα, μνημεία, μηχανές, έργα τέχνης, που δεν συμβαδίζουν με την ιστορική συνέχεια που διδάσκεται στα σχολεία, αλλά παρουσιάζουν μια τελείως διαφορετική εικόνα του παρελθόντος...



Τα περισσότερα από τα τεχνουργήματα που φιλοξενούνται σ' αυτές τις σελίδες είναι αντικείμενα αμφιβολιών και αντιπαραθέσεων. Δεν είναι μόνο η αντισυμβατικότητά τους που προκαλεί τις συζητήσεις και τις προσπάθειες απομυθοποίησής τους, είναι και το γεγονός οτι η ύπαρξη των πραγμάτων αυτών διαδίδεται μονάχα μέσα απο φήμες, θρύλους και urban legends - άρα είναι φυσικό κάποιες λεπτομέρειές τους να «παραφουσκώνονται» και άλλες να έχουν διαδοθεί τελείως λανθασμένα. Αυτό όμως δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι τα συγκεκριμένα τεχνουργήματα δεν είναι αυθεντικά. Σημαίνει ίσως και ακριβώς το αντίθετο:
Ότι η αυθεντικότητα κάποιων από αυτά απειλεί ακαδημαϊκά, πολιτικά και θρησκευτικά κατεστημένα και εκείνα μάχονται εναντίον τους, αρνούμενα να τα μελετήσουν πιο επισταμένα, αδιαφορώντας προκλητικά, παρεμποδίζοντας πολλές φορές με πλάγιους τρόπους τη σωστή ενημέρωση του κοινού και τη σχετική έρευνα...


Ο ΥΠΟΒΡΥΧΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΠΙΜΙΝΙ

Το 1968, στο νησί Μπίμινι στις Μπαχάμες, μια ομάδα αεροσκαφών που έβγαζε τοπογραφικές φωτογραφίες εντόπισε μέσα στη θάλασσα, σε απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου...
...από τη βόρεια ακτή τού Μπίμινι και σε βάθος περίπου πέντε μέτρων κάτω από την επιφάνεια, κτίσματα που μοιάζουν με κτήρια, τοίχους και δρόμους. Οι πιλότοι είπαν ότι έβλεπαν από ψηλά πυραμίδες, πέτρινους κύκλους και κυκλώπεια τείχη. Παραδόξως, όμως, οι φωτογραφίες που φυσιολογικά τράβηξαν τα τοπογραφικά αεροσκάφη, δεν έφτασαν ποτέ στο κοινό. Το μοναδικό κτίσμα που είδαμε από όλα τα προηγούμενα, ήταν μια σειρά από πέτρινες πλάκες που είναι δηλωμένες σε σχηματισμό δρόμου ή τείχους, o οποίος ονομάστηκε «Δρόμος τού Μπίμινι».
Αυτό το εύρημα, αν και το μέχρι τώρα γνωστό κομμάτι του δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, απέκτησε διασημότητα γιατί σχετίστηκε με μια προφητεία του γνωστού «κοιμώμενου προφήτη» Έντγκαρ Κέισι. Ο Κέισι προφήτεψε το 1936 ότι «τα πρώτα σημάδια της ανέλκυσης της Ατλαντίδας θα φανούν στις Μπαχάμες, κοντά στο νησί τού Μπίμινι, το 1967 ή 1968»! Ο Κέισι δηλαδή «έπεσε μέσα» σε μια πρόβλεψη 31 ετών! Ετσι, πολλοί ήταν αυτοί που είπαν ότι επιβεβαιώθηκε και ο Δρόμος είναι πράγματι ένα ίχνος της χαμένης Ατλαντίδας. Υπήρξαν βέβαια και εκείνοι που απάντησαν κακοπροαίρετα ότι αυτή η σύμπτωση είναι ο μοναδικός λόγος που ο Δρόμος τού Μπίμινι έχει τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού... Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι οτι ο Δρόμος έχει ένα άνοιγμα από τη μια πλευρό του, το οποίο τον σχίζει κατά μήκος. Αυτό μοιάζει να είναι μια «υποδοχή» που επιτρέπει σε ένα μεγάλο πλοίο να «σταθεί» πάνω στον δρόμο, πιθανώς για να δεχθεί επιδιορθώση. Παρόλα αυτά, είναι σίγουρο ότι κανένας ναυτικός της πρόσφατης ιστορίας δεν το έχει κατασκευάσει για αυτόν τον λόγο. Οι ειδικοί που έχουν μελετήσει τον Δρόμο δεν έχουν καταλήξει σε ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα τι ακριβώς είναι (ή τι δεν είναι), το ίδιο ασαφής ήταν -όπως πάντα- και ο γνωστός εξερευνητής των ωκεανών Ζακ Κουστώ που μελέτησε πριν τρεις δεκαετίες το τεχνούργημα. Δεν έχουν καταλήξει καν αν είναι τεχνητό ή όχι.Έχει λεχθεί παρόλα αυτά ότι πολλές πέτρες του Δρόμου είναι κομμάτια αρχαίων ελληνικών κιόνων! Όσο για τα υπόλοιπα κτίσματα που είχαν δει οι πιλότοι το 1968, τελικά η ύπαρξη τους επιβεβαιώθηκε.

Το 2003 ανακαλύφθηκε μια τεράστια κυκλική πέτρινη πλατφόρμα κοντά στο νησί Άνδρος στις Μπαχάμες, η οποία είναι ολοφάνερα τεχνητή. Επίσης, σε ένα υποθαλάσσιο «υψίπεδο» στα δυτικά της Κούβας, εντοπίστηκαν πριν τρία χρόνια υποθαλάσσια «κτήρια» σε συμμετρικά γεωμετρικά σχήματα, σε βάθος 900 μέτρων! Ο Μανιούελ Ιτουράλδε, ένας από τους κορυφαίους γεωλόγους της Κούβας, εξέτασε τα στοιχεία και κατέληξε ότι «είναι παράξενο, είναι αλλόκοτο, δεν έχουμε ξαναδεί κάτι σαν κι αυτό, και δεν έχουμε καμιά εξήγηση να δώσουμε». Ίσως να μην πρόκειται για την αρχαία Ατλαντίδα, κά τι σημαντικό όμως κρύβεται ανάμεσα στις Μπαχάμες και στην Κούβα. Μα οι έρευνες μοιάζουν να μην προχωρούν καθόλου...
ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ ΚΥΚΛΩΠΕΙΑ ΚΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ

Ανάμεσα στην Ταϊβάν και την Ια πωνία βρίσκεται το μικρό νησί Γιοναγκούνι. Στα ανοιχτά, κα τω από τη νότια πλευρά του νη σιού, σε βάθος περίπου 20 μέτρων, ένας δύτης, ο Κιχατσίρο Αρατάκε, ανακάλυψε τον Μάρτη του 1995 έναν μυστηριώδη σχηματισμό από κυκλώπεια ερείπια (kaitei iseki) μιας αρχαίας πόλης ενός άγνωστου πολιτισμού. Εκτός από τα κυκλώπεια τείχη, που παραπέμπουν στις μυθικές υποβρύχιες πόλεις των Αβυσσαίων της μυθολογίας Κθούλου, έχουν ανακαλυφθεί αψίδες, πλακόστρωτοι δρόμοι και σκάλες. Σε ένα σημείο λέγεται ότι υπάρχει και μια τεράστια πυραμίδα!
Σύμφωνα με τους ερευνητές της, η υποβρύχια αυτή πολιτεία εκτείνεται σε ένα αδιευκρίνιστο μήκος σε ολόκληρη την περιοχή μέχρι την Οκινάουα, που απέχει από εκεί 500 χιλιόμετρα! Κάποιοι δίνουν στα κτίσματα ηλικία τουλάχιστον 8.000 ετών, αλλά η τεχνολογία που απαιτείται για να φτιαχτούν αυτά τα κτίσματα δεν ταιριάζει με καμιά γνωστή ιστορική περίοδο. Πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για κάποια πόλη της καταποντισμένης ηπείρου της Μου ή για πόλη εξωγήινων. Οι απομυθοποιητές επιμένουν ότι όλα αυτά έχουν κατασκευαστεί από κάποια παράξενη γεωλογική διεργασία (η οποία προφανώς μπορεί και κατασκευάζει και σκάλες, αψίδες, και σύμβολα...) Η περιοχή είναι επικίνδυνη για τους δυτες, όμως πολλοί Ιάπωνες την επισκέπτονται ελευθέρα και την εξερευνούν. Οι Ιάπωνες ειδικοί είναι πλέον σίγουροι ότι έχουν να κάνουν με μια αρχαία πόλη ενός άγνωστου πολιτισμού, ανάμεσα τους ο Δρ. Κιμούρο, ο οποίος δηλώνει ότι έχει μαζέψει από την πόλη αρχαία αντικείμενα και έχει καταγράψει επιγραφές και αποδείξεις υπαρξης ανθρώπων μέσα της. Το πιο ανησυχητικό όμως είναι ότι ενώ η ύπαρξη της πολιτείας είναι επιβεβαιωμένη και κανονικά ολόκληρος ο πλανήτης θα έπρεπε να ασχολείται με αυτήν, επικρατεί γύρω της μια παράξενη σιωπή...
Η ΚΕΡΑΙΑ ΤΟΥ ΕΛΤΑΝΙΝ

Στις 29 Αυγούστου 1964, το πλοίο Eltanin βρισκόταν χίλια περίπου μίλια νότια του ακρωτηρίου Χορν της Ανταρκτικής και έκανε έρευνες κατεβάζοντας ειδικές βολίδες στο νερό που τραβούσαν φωτογραφία του πυθμένα με τη βοήθεια ειδικής κάμερας. Μια από αυτές τις φωτογραφίες κατέγραψε ένα παράξενο αντικείμενο που βρισκόταν σε βάθος 4.115 μέτρων: μια μυστηριώδη ...κεραία! Το σχήμα της είναι τελείως συμμετρικό, οι πέντε απολήξεις της είναι κανονικοί σταυροί και στρέφονται η μία σε σχέση με τις άλλες με γωνία ακριβώς 15 μοιρών, ώστε όλες μαζί να καλύπτουν έναν πλήρη κύκλο χωρισμένο σε τέσσερα τεταρτημόρια. Οι πρώτες σκέψεις ήταν ότι επρόκειτο για κάποιο μηχάνημα το οποίο έπεσε εκεί από κάποιο πλοίο, αλλά αυτό δεν εξηγεί την ακριβή τοποθέτηση της κεραίας: Είναι απόλυτα κάθετη ως πρός τον πυθμένα και μοιάζει να αδιαφορεί για τα ισχυρά ρεύματα του βυθού. Ή τοποθέτηση της εκεί από κάποιο υποβρύχιο απορρίφθηκε ως πιθανή, γιατί δεν υπήρχε τότε κανένα βαθυσκάφος που να μπορεί να κατέβει σε τέτοιο βάθος. Μια απομυθοποιητική -αλλά πολύ πειστική- εξήγηση που κυκλοφόρησε είναι ότι πρόκειται για κάποιου είδους θαλάσσιο φυτό, ένας σπόγγος «Cladorhiza Concrescens». Κάποιοι βιολόγοι όμως απορρίπτουν την εξήγηση αυτή, γιατί η φυτική ζωή δεν μπορεί να επιβιώσει σε τέτοιο βάθος όπου δεν φτάνει το φως του Ήλιου. Η πιο παράξενη ερμηνεία που δόθηκε για αυτό το αντικείμενο το συνδέει με το ενεργειακό πλέγμα της Γης και ισχυρίζεται ότι είναι ένας αρχαίος αναμεταδότης ενέργειας, ο οποίος ξέμεινε εκεί από έναν αρχαίο πολιτισμό. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να βγάλουμε κάποιο ασφαλές συμπέρασμα για το τι μπορεί να είναι αυτό το αντικείμενο, γιατί η «κεραία» ή το παράξενο φυτό εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί που βρισκόταν πάντα: στον βυθό του ωκεανού...
ΛΙΩΜΕΝΑ ΤΕΙΧΗ

Στην κεντρική και βορειοανατολική Σκωτία, υπάρχουν τουλάχιστον εξήντα οχυρώματα (των αρχαίων Σκώτων, άραγε;) των οποίων τα τείχη έχουν λιώσει και υαλοποιηθεί! Τα πιο γνωστά από αυτά είναι τα Ταπ ο' Νοθ, Άρκα Ούνσκελ, Κλίκχιμιν, Κρεγκ Φαντράιγκ στο Ινβερνές, Αμπέρναθι, Κρόμαρτι, κ.ά. Το φαινόμενο όμως δεν είναι μονάχα σκωτικό: Υαλοποιημένα τείχη έχουν βρεθεί σε όλον σχεδόν τον κόσμο. Στη βόρεια Γαλλία και στη Βρετάνη τα πιο γνωστά από αυτά είναι το Σατώ-Βε και το Πεντε Γκοντί. Στη Γερμανία βρίσκονται στη λίμνη Ού-κερ στο Μπράντεμπουργκ και στο Νάχε του Ρήνου. Στην Τουρκία, τμήματα των ερειπίων της αρχαίας πόλης Χιτουσα των Χιτιτών εί ναι λιωμένα και υαλοποιημένα. Στο Ιράν και το Ιράκ πολλά από τα αρχαία «ζιγκουράτ» που έχουν σωθεί μέχρι σήμερα έχουν κι αυτα υαλοποιημένα τοιχώματα (πιο ονομαστό από αυτά είναι το Μπιρς Νίμροντ, το οποίο συγχέεται με τον Πύργο της Βαβέλ). Στην Αμερική, υαλοποιημένα ερείπια έχουν εντοπιστεί στην περίφημη κοιλάδα του θανάτου. Στην κοιλάδα του Ινδού, μέσα στις πόλεις Χαράππα και Μοχέντζο-Ντάρο έχουν βρεθεί μάζες υαλοποιημένων πετρωμάτων... Πολλές θεωρίες αναπτύχθηκαν για να εξηγήσουν το φαινόμενο. Τον δέκατο όγδοο αιώνα, πίστευαν ότι οι άνθρωποι που έχτισαν τα τείχη χρησιμοποίησαν πέτρες που είχαν εκτιναχθεί από ηφαίστεια! Ο Άρθουρ Κλαρκ περιγράφει ειρωνικά μια πιο πρόσφατη άποψη, στο βιβλίο του Τα Μυστήρια του Κόσμου: «...Τα πετρώματα έλιωσαν από τα ακτινοβόλα όπλα εκείνων των πλασμάτων των τόσο αφοσιωμένων στην εξαπάτηση των σύγχρονων αρχαιολόγων, των αρχαίων αστροναυτών». H ειρωνεία όμως του Κλαρκ δεν αποκλείει καθόλου την εξήγηση που γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής: Ότι πυρηνικές εκρήξεις ενός πυ ρηνικού πολέμου έλιωσαν στιγμιαία τα τείχη... Οι αρχαιολόγοι προτιμούν να υποθέτουν ότι τα οχυρώματα καλύπτονταν από τόνους ξυλείας που οι κατασκευαστές των τειχών έβαζαν φωτιά, με σκοπό την υαλοποίηση τους. Δεν είναι παράλογη ιδέα, έχει όμως πολλά προβλήματα. Πρώτον, τα περισσότερα υαλοποιημένα τείχη έχουν καταρρεύσει στην διαδικασία της υαλοποίησης και σίγουρα δεν είναι δυνατότερα από τα κανονικά -άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος οι αρχαίοι να είχαν φτιάξει περισσότερα από ένα. Δεύτερον, απαιτούνται πολλοί τόνοι ξυλείας για να ανάψει η κατάλληλη φωτιά, τα ξύλα όμως δεν ήταν ποτέ κάτι που ξόδευαν ή έκαιγαν για αμφιβόλου αξίας επιχειρήματα, ειδικά σε περιοχές όπου ο χειμώνας είναι πολύ βαρύς, όπως στη Σκωτία όπου υπάρχουν τα περισσότερα λιωμένα τείχη. Τρίτον, δεν είναι ολόκληρα τα τείχη υαλοποιημένα, αλλά μονάχα κάποια τμήματα τους.Θα ήταν παράξενο αυτοί που τα έφτιαξαν να υαλοποίησαν ηθελημένα κάποιο τμήμα και να άφησαν ανέπαφο κάποιο άλλο... Η άλλη «επίσημη» θεωρία είναι πως η υαλοποίηση έγινε τυχαία, όταν τα τείχη καταστράφηκαν απο εισβολείς. Τη δεκαετία τού 1930 οι αρχαιολόγοι Γκόρντον Τσάιλντ και Ουάλας Θόρνυκροφτ έκαναν πειράματα, στα οποία έδειξαν ότι τα σκωτσέζικα τείχη θα μπορούσαν πράγματι να είχαν πυρποληθεί απο εισβολείς που συγκέντρωσαν γύρω τους κλαδιά και ξύλα. Όμως μια ομάδα χημικών εξέτασε δείγματα πέτρας από έντεκα διαφορετικά οχυρώματα της Σκωτίας και κατέληξε ότι οι θερμοκρασίες που είναι απαραίτητες για να γίνει η υαλοποίηση ήταν τόσο υψηλές -περίπου 1.100 C- που θα ήταν αδύνατο να είχαν δημιουργηθεί από παραδοσιακούς πολεμικούς εμηρησμούς... Αν πούμε ότι οι αρχαιολόγοι δεν ξέρουν τι να υποθέσουν για τα λιωμένα τείχη, απλώς υποτιμούμε το πρόβλημα. Δεν υπάρχει καμιά εξήγηση πώς και για ποιον λόγο τα τείχη των οχυρωμάτων υαλοποιήθηκαν. Ο Νίκος Κανακάρης συμπληρώνει: «Αν τα υαλοποιημένα τείχη ήταν ένα φαινόμενο που συναντάται μόνο στη Σκωτία, θα ήταν εύκολο να αποδοθεί η ύπαρξη τους σε κάποια συγκεκριμένη τεχνική που ακολουθούσαν οι κατασκευαστές τους. Η διάδοση τους όμως σε όλο τον κόσμο αποκλείει την ορθότητα ενός τέτοιου συλλογισμού»...
ΑΠΟΛΙΘΩΜΕΝΟΙ ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΜΟΙ

Σε ένα γράμμα που βρίσκεται στα βασιλικά αρχεία της Μαδρίτης με ημερομηνία 1572, ο Ισπανός αντιβασιλέας τού Περού αναφέρεται σε ένα μυστηριώδες τεχνούργημα που είχε στην κατοχή του. Επρόκειτο για ένα μεταλλικό καρφί 18 εκατοστών, το οποίο βρήκαν οι Ινδιάνοι ανθρακωρύχοι στο κέντρο ενός βράχου που χρειάστηκε να σπάσουν. Το βάθος στο οποίο βρισκόταν ο βράχος, καθώς και η σύσταση του, τού έδιναν ηλικία τουλάχιστον 75.000 ετών. Το καρφί δεν είναι γνωστό πού βρίσκεται σήμερα. Το 1844, ο επιστήμονας σερ Ντέιβιντ Μηριούστερ ανέφέρε ότι στο ορυχείο Κίντγκουντι στη Βόρεια Βρετανία, εντόπισε μια σκουριασμένη μεταλλική ράβδο μέσα σε έναν ασβεστόλιθο που ήταν τουλάχιστον 40 εκατομμυρίων ετών! Η ράβδος βρισκόταν κάποτε στο Μουσείο φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου (εικόνα 1). Τον Ιούνιο του 1851, το περιοδικό Scientific American ανέφερε ότι στη Μασαχουσέτη, μέσα σε ένα στερεό βράχο που θρυμματίστηκε με δυναμίτη, βρέθηκε ένα μεταλλικό βάζο δυο κομματιών, φτιαγμένο από ψευδάργύρο και ασήμι (εικόνα 2). Στα πλευρά του είχε σχεδιασμένα με ασήμι έξι λουλούδια και ήταν φτιαγμένο με μεγάλη τέχνη. Η χρονολόγησή του έδειξε ηλικία τουλάχιστον 100.000 ετών, Το βάζο παρουσιάστηκε σε διάφορα μουσεία της εποχής - και μετά εξαφανίστηκε. Οι αρχαιολόγοι λένε ότι μάλλον μπερδεύτηκε με ευρήματα που του μοιάζουν, άλλης όμως εποχής, και είναι κλειδωμένο στο υπόγειο κάποιου μουσείου. Καλός τρόπος για να χαθούν τα ίχνη του... Το 1865, μια σκουριασμένη βίδα(!) έξι εκατοστών βρέθηκε μέσα σε μια πέτρα στο ορυχείο Άμπεϊτης Νεβάδα. Από την οξείδωση της υπολογίζεται ότι είναι τουλάχιστον 21 εκατομμυρίων ετών! Το 1968, σε ένα λατομείο στο Σεν Ζαν ντε Λιβέτ της Γαλλίας, δύο ερευνητές (Υ. Ντρουέ και Χ. Σσλφατί) ανακάλυψαν μια σειρά από μεταλλικούς σωλήνες, οι οποίοι βρίσκονταν μέσα σε πετρώματα Της Κρητιδικής Περιόδου. Οι σωλήνες (εικόνα 3) είναι σίγουρο ότι έχουν κατασκευαστεί από νοήμονα πλάσματα, όμως η χρονολόγηση των πετρωμά των που βρίσκονταν γύρω τους, ΤΟΥΣ δίνει ηλι κία 65 εκατομμυρίων ετών! Στα ορυχεία Γουοντερστόουν στο Ότοσνταλ Της Νότιας Αφρικής, μέσα σε πετρώματα που χρονολογούνται μέχρι και 2,8 δισεκα τομμυρίων ετών(!), έχουν βρεθεί τις τελευ ταίες δεκαετίες πολλές εκατοντάδες τέλειες μεταλλικές σφαίρες (εικόνα 4), μερικές από τις οποίες έχουν πάνω τους χαραγμένες τρεις παράλληλες εγκοπές. Οι γεωλόγοι ισχυρίζονται ότι είναι φυσικοί σχηματισμοί, αλλά το τέλειο σφαιρικό σχήμα TOUS και οι απόλυτα ευθείες χαραγματιές προκαλούν δίκαια ερωτηματικά... Το βρετανικό επιστημονικό περιοδικό Nature το 1886 και το γαλλικό L'Astronomie το 1887 δημοσίευσαν ότι σε ένα ορυχείο στο Γούλφσεγκ της Αυστρίας, μέσα σε ένα κομμάτι κάρβουνου το οποίο χρονολογήθηκε περίπου 70 εκατομμυρίων ετών, βρέθηκε ένα μεταλλικό παραλληλόγραμμο φτιαγμένο από σίδηρο, άνθρακα και νίκελ. Ο «κύβος» είχε ακμή περίπου 10 και ύψος 7 εκα τοστά και ζύγιζε περίπου 800 γραμμάρια. Τον διέτρεχε μια διαγώνια χαρακιά. Οι ειδικοί δεν αμφέβαλαν ποτέ ότι ήταν τεχνητός, το πρόβλημα όμως ήταν ότι όταν σχηματίστηκε ο άνθρακας γύρω του, δεν υπήρχε η τεχνολογία για να φτιαχτεί - δεν υπήρχε ούτε καν ο άνθρωπος! Ο κύβος τοποθετήθηκε αρχικά στο Μουσείο τού Σάλ τζμπουργκ, για αυτό πολλοί τον ονομάζουν κύβο τού Σάλτζμπουργκ, αλλά και Σίδερο του Γούλφσεγκ. Μερικά χρόνια πριν, ο Ρώσος δημοσιογράφος Γκ. Οστρουμόφ προσπάθησε να ερευνήσει την ιστορία του. Οι υπεύθυνοι των μουσείων του είπαν -ψέματα- ότι ο κύβος χάθηκε πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Επίσης, είχε εξαφανιστεί και ο σχετικός φάκελος του μουσείου. Ο Οστρουμόφ θεώρησε ότι ο κύβος ήταν φάρσα και έγραψε μερικά άρθρα για να το υποστηρίξει. Υπάρχουν όμως πολλές αναφορές σε επιστημονικά συγγράμματα που αποδεικνύουν την ύπαρξη του κύβου. Στο μουσείο Oberosterreichisehes Landesmuseum στο Λιντζ της Αυστρίας υπάρχει ένα εκμαγείο του, καθώς και η πληροφορία ότι ο κύβος βρισκόταν εκεί από το 1950 ως το 1958. Το 1966 μεταφέρθηκε στο Μουσείο φυσικής ιστορίας στη Βιέννη, όπου του έγινε μικροανάλυση με ηλεκτρονικά μέσα, η οποία κατέληξε ότι είναι αδιαμφισβήτητα τεχνητής κατασκευής. Το 1973, δημοσιεύτηκε η σχετική μελέτη από τον χημικό Hubert Mattlianer, η οποία κατέληγε στο ίδιο συμπέρασμα. Σήμερα κάποιες πηγές λένε ότι ο κύβος βρίσκεται στην ιδιωτική συλλογή κάποιου Χέρν Ο. Μπέρνχαρντ, ο οποίος σχετίζεται με το Heimathaus Museum τού φόκλαμπουρκ. Η ύπαρξη του κύβου και των προηγούμενων αντικειμένων είναι εφαλτήριο για να υποθέσουμε πολλά παράξενα πράγματα. Κάποιοι όμως προτίμησαν να τα κρύψουν. Οπως φαίνεται, ακόμη και οι υποθέσεις είναι προνόμιο κάποιων λίγων...
ΤΟ ΤΕΧΝΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΟ

Ενα άλλο τεχνικό «απολίθωμα» βρέθηκε το 1961, στα βουνά Κόσο. Αρχικά οι τρεις εξερευνητές που το ανακάλυψαν (Γουάλας Λέιν, Βιρτζίνια Μάξεϊ, Μάικ Μάικσελ) πίστεψαν ότι επρόκειτο για μια κούφια πέτρα που περιείχε κρυστάλλους. Όταν το έκοψαν όμως στα δύο, βρήκαν μέσα στην πέτρα ένα κομμάτι κάποιας μηχανής: ένα εξάγωνο κουτί φτιαγμένο από παράξενο μαλακό υλικό που μοιάζει με ξύλο αλλά δεν είναι, μέσα στο οποίο βρι σκόταν ένας κύλινδρος από κεραμικό, «ντυμένος» με δαχτυλίδια χαλκού. Ο κύλινδρος με τη σειρά του περιείχε ένα μεταλλικό «καρφί» από γυαλιστερό μέταλλο το οποίο καταλήγει σε έλικα. Αυτό το μέταλλο αποδείχτηκε οτι είναι μαγνητικό και, παραμένει χωρίς ίχνη οξείδωσης (σκουριάς). Μαζί με αυτό το αντικείμενο, στην ίδια πέτρα, βρέθηκαν ένα καρφί και ένας δακτύλιος. Οι τρεις εξερευνητές που το ανακάλυψαν, έστειλαν το «τεχνούργημα του Κόσο» σε μια ομάδα ερευνητών που ειδικεύονταν στη μελέτη παράξε νων αντικειμένων. Αυτοί του έκαναν ακτινογραφία και βρήκαν αποδείξεις ότι πράγματι είναι κάποιο εξάρτημα μηχανής. Μοιάζει με τα σημερινά «μπουζί» τα οποία χρησιμοποιούνται στους κινητήρες των αυτοκινήτων για να παράγουν σπίθες και να αναφλέγουν τη βενζίνη! H πέτρα όμως στην οποία ήταν κλεισμένο, ήταν ηλικίας τουλάχιστον 500.000 ετών! Το τεχνούργημα παρέμεινε στην κατοχή του ενός από τους εξερευνητές που το ανακάλυψαν, του Γουάλας Λέιν, ο οποίος αρνούταν να το παραδώσει για μελέτη και αρνήθηκε να το πουλήσει ακόμη και όταν ένας συλλέκτης τού πρόσφερε 25.000 δολάρια. Οι απομυθοποιητές του αντικειμένου λένε ότι το τεχνούργημα του Κόσο δεν είναι αρχαίο αντικείμενο, αλ λά ένα μπουζί της δεκαετίας τού 1920. Μια έρευνα όμως που έγινε το Σεπτέμβριο του 1999 και θα μπορούσε να ξεδιαλύνει το μυστήριο, απέτυχε να εντοπίσει το αντικείμενο ή έστω έναν από τους τρεις εξερευνητές. Η έρευνα κατέληγε στην υποψία ότι ο Λέιν πέθανε, ο Μάικσελ εξαφανίστηκε και το αντικείμενο καταστράφηκε. Η Βιρτζίνια Μάξεϊ, ο μόνος από τους τρεις ευρετές του τεχνουργήματος που είναι γνωστό ότι ζει ακόμη, αρνείται κατηγορηματικά να απαντήσει σε οποιαδήποτε ερώτηση...
Η ΜΠΑΤΑΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΓΔΑΤΗΣ

Αν τα προηγούμενα ακούγονται απίστευτα, αναλογιστείτε τι συνέβη σε ένα άλλο, πολύ πιο επιβεβαιωμένο εύρημα. Μέχρι πριν την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ, το μουσείο της Βαγδάτης διέθετε, ανάμεσα σε άλλα, ένα τεχνούργημα που θεωρείται απόδειξη ότι ο ηλεκτρισμός ήταν γνωστός χιλιάδες χρόνια πριν τον «ανακαλύψουν» οι Δυτικοί: την περίφημη «μπαταρία της Βαγδάτης». Η μπαταρία ανακαλύφθηκε το 1936 σε έναν αρχαίο οικισμό που ανήκε κάποτε στους Πάρθους, οι οποίοι έζησαν στην περιοχή ανάμεσα στα 248 π.Χ με 226 μ.Χ. Πρόκειται για ένα αγγείο 15 εκατο στών από πηλό (εικόνα 1), το οποίο περιέχει μέσα του έναν χάλκινο κύλινδρο στερεωμένο με άσφαλτο, ο οποίος με τη σειρά του περιέχει ένα οξειδωμένο σιδερένιο ραβδί που στερεώνεται έτσι ώστε να μην ακουμπά στον πάτο του αγγείου. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα ηλεκτρικό στοιχείο, στο οποίο φτάνει να συμπληρώσει κάποιος οξύ ή αλκαλικό υγρό (π.χ. χυμό λεμονιού ή σταφυλιών) για να πάρει ακόμη και σήμερα ηλεκτρικό ρεύμα τάσης περίπου μισού βολτ (εικόνα 2). Ο πρώτος αρχαιολόγος που μελέτησε την μπαταρία ήταν ο Γερμανός Βίλχελμ Κένινγκ. Όταν όμως τόλμησε να παρουσιάσει το εύρημα του, δέχτηκε αμέτρητες επιθέσεις. Τον κατηγόρησαν ότι ήταν ανόητος και είχε κάνει λάθος στην ερμηνεία του ή ότι το αντικείμενο είχε φτιάξει κάποιος Ευρωπαίος μηχανικός και όχι οι «άξεστοι λαοί της Ανατολής». Ο Κένινγκ γλίτωσε από τις επιθέσεις μόνον όταν ο Γερμανός αιγυπτιολόγος Δρ. Α.Έγκεμπερτ τον υποστήριξε και ανέλαβε αυτός να αποδείξει ότι η Μπαταρία ήταν πράγματι πηγή ηλεκτρισμού... Η μπαταρία της Βαγδάτης είναι ένα από τα λιγοστά αντικείμενα που διστακτικά αναγνωρίζονται από τους αρχαιολόγους ως αυτό που είναι,κι ας καταρρίπτει την επίσημη άποψη της Ιστορίας για την εξέλιξη της τεχνολογίας. Αυτό όμως δεν έγινε γιατί το κατεστημένο ήταν στις καλές του στην περίπτωση αυτήν, αλλά γιατί η μπαταρία λύνει ένα άλλο, μεγαλύτερο πρόβλημα: Τα μουσεία όλου του κόσμου είναι γεμάτα με αμέτρητα επιχρυσωμένα αντικείμενα που πριν την ανακάλυψη της μπαταρίας ήταν ανεξήγητο πως επιχρυσώνονταν, αφού «δεν υπήρχαν» οι ανάλογες τεχνικές γνώσεις. Με την βοήθεια του ηλεκτρισμού, η επιχρύσωση σταματά να είναι πρόβλημα. Ομως, ο παρακάτω συλλογισμός εξακολουθεί να απαγορεύεται: Αφού υπάρχουν τόσα πολλά επιχρυσωμένα αντικείμενα, πρέπει να υπήρχαν και ανάλογα πολλές μπαταρίες, και ανάλογα πολλά εργα στήρια που χρησιμοποιούσαν ηλεκτρισμό, άρα και ανάλογα πολλοί τεχνίιεε, και ανάλογα πολλές γνώσεις και βιβλία, και ανάλογα πολλές άλλες τεχνολογίες. Τι απέγιναν όμως αυτά; Μήπως πρέπει να αναλο γιστούμε ότι κάποιος φρόντισε να μη φτάσουν στα χέρια μας;... Για να μη μας απασχολούν όμως τέτοιες σκέψεις, το κατεστημένο με την πολιτική του μορφή ανέλαβε δράση τον Μάρτιο του 2003. Υπό την κάλυψη των στρατιωτικών δυνάμεων των Η.Π.Α που μό λις είχαν καταλάβει τη Βαγδάτη, άγνωστοι εισέβαλαν στο Μου σείο και έκλεψαν την μπαταρία μαζί με 170.000 άλλα αρχαία αντικείμενα. Πού είναι τώρα, κανείς δεν ξέρει. Σε μερικά χρόνια, η ύπαρξη της μπατάριας θα αμφισβητείται και όποιος θα μιλάει για αυτή θα χαρακτηρίζεται εύπιστος...

Ο ΑΦΘΑΡΤΟΣ ΚΙΟΝΑΣ ΣΤΟ ΔΕΛΧΙ.
Στο Δελχί της Ινδίας βρίσκεται ένας κίονας από καθαρό σίδηρο (εικόνα 3), ηλικίας πάνω από .1.600 έτη, ο οποίος έχει την παράξενη ιδιότητα να μη σκουριάζει και να μη φθείρεται, αν και βρίσκεται εκτεθειμένος στα στοιχεία της φύσης. Οι αρχαιολόγοι λένε οτι κατασκευάστηκε περίπου το 400 μ.Χ., αλλά οι λόγιοι της περιοχής επιμένουν ότι είναι πάνω από 4.000 ετών. Ο κίονας έχει ύψος εφτά μέτρων, πάχος 40 εκατοστών και βάρος έξι τόνων και κατασκευάστηκε ως μνημείο ενός βασιλιά που έχει επιβιώσει μονάχα το όνομα του, του Τσάντρα. Για τη δημιουργία ενός αντικειμένου από καθαρό σίδηρο, δεν υπάρχει άλλη τεχνική πέρα από την ηλεκτρόλυση, που κι αυτή ακόμη δεν μπορεί να παράγει παρά ελάχιστες ποσότητες καθαρού σιδήρου. Ακόμη και σήμερα δεν είναι εύκολο να φτιαχτεί ένα αντικείμενο αναλόγου μεγέθους από το ίδιο υλικό...

ΟΙ ΔΙΣΚΟΙ ΤΩΝ ΝΤΡΟΠΑ

Το 1938, μια ομάδα Κινέζων αρχαιολόγων, με αρχηγό της αποστολής τον αρχαιολόγο Δρ. Τσι Που Τάι, ερευνούσε ένα σύμπλεγμα σπηλαίων στα βουνά Μπάιαν Κάρα Ούλα. Μέσα στις σπηλιές ανακάλυψαν σκελετούς και απομεινάρια μιας παράξενης φυλής αν θρώπων με μεγάλα κεφάλια και μακριά χέρια. Μέσα στις ίδιες σπηλιές βρέθηκαν θαμμένοι στο έδαφος 716 πέτρινοι δίσκοι, ηλικίας περίπου 12.000 ετών.
Αυτοί οι δίσκοι έμοιαζαν παραδόξως με δίσκους γραμμοφώνου, αφού ήταν τρύπιοι στο κέντρο τους και πάνω τους ήταν χαραγμένο σπειροειδώς ένα λεπτό αυλάκι, φτιαγμένο από ιερογλυφικά. Ξεκάθαρα ήταν κάποιο είδος γραφής, που κανένας όμως δεν κατάφερε τότε να αναγνωρίσει... Μεσολάβησε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και η κομμουνιστική επανάσταση στην Κίνα, οπότε η μελέτη των δίσκων καθυστέρησε για αρκετά χρόνια. Το 1965, ο Δρ. Τσουμ Ουμ Νούι δημοσίευσε μια μελέτη στην οποία ισχυριζόταν ότι έλυσε το μυστήριο. Οι δίσκοι, έλεγε, λένε τα εξής απίστευτα: «Πριν 12.000 χρόνια από σήμερα, οι κάτοικοι ενός άλλου κόσμου, οι Ντρόπα (ή Ντζόπα), ήρθαν στον πλανήτη μας με τη βοήθεια μιας "διαστημικής βολίδας". Το διαστημόπλοιο τους έπεσε στα βουνά Μπάιν Κάρα Ούλα και έπαθε ανεπανόρθωτες ζημιές. Οι ναυαγοί, οι οποίοι ήταν φιλειρηνικοί, συνάντησαν τα μέλη της φυλής των Κχαμ, οι οποίοι όμως τους παρεξήγησαν και τους κυνήγησαν, κσταφέρνοντας να σκοτώσουν πολλούς από αυτούς! Μόνον αργότερα οι Κχαμ κατάλαβαν ότι οι Ντρόπα ήταν φιλικοί και αποφάσισαν να τους να γυρίσουν στον πλανήτη τους. Αλλά δεν υπήρχε τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο, αφού το διαστημόπλοιο τους δεν επισκευαζόταν!» Οι κινεζικές ανθρωπολογικές έρευνες που έγιναν αργότερα, εντόπισαν ότι πράγματι οι κάτοικοι της περιοχής μιλούσαν για μια φυλή «γειτόνων» τους, που ήταν κοντοί, πολύ αδύνατοι, ωχροί στο χρώμα, είχαν μεγάλα κεφάλια και «είχαν έρθει από τα σύννεφα». Μιλούσαν για την παροιμιώδη ασχήμια τους και την αποκρουστικότητα που εξέπεμπαν, με αποτέλεσμα οι άγριοι Μογγόλοι της περιοχής να τους κυνηγούν και να τους σκοτώνουν. Όλα αυτά έμοιαζαν να επιβεβαιώνουν την απίστευτη ιστορία των δίσκων... Αρκετοί δίσκοι στάλθηκαν στη Μόσχα, όπου τους έγιναν χημικές και μαγνητοσκοπικές σναλύσεις. Σύμφωνα με μια δημοσίευση στο σοβιετικό περιοδικό Sputnik, οι δίσκοι είχαν κάποια ίχνη που έδειχναν ότι κάποτε υποβλήθηκαν σε ρεύματα υψηλής τάσης και όταν γύριζαν σε ένα ειδικό «πικάπ» που κατασκεύασαν οι Ρώσοι για αυτούς, εξέπεμπαν παλμούς ακτινοβολίας...
Δυστυχώς, το κομμουνιστικό Σιδηρούν Παραπέτασμα και η κλειστή στάση που πάντοτε κρατούσαν οι Κινέζοι απέναντι στους ξένους, δεν αφήνει να επιβεβαιώσουμε τι συμβαίνει πραγματικά με τους δίσκους των Ντρόπα. Διάφοροι ερευνητές επιβεβαίωσαν την ύπαρξη των σοβιετικών δημοσιεύσεων, αλλά κι αυτό δεν αποδεικνύει τίποτε. Το 1974, ο Αυστριακός μηχανικός Ερνστ Βέγκενερ εντόπισε μερικούς από αυτούς τους δίσκους στο μουσείο Μπάνπο στο Ζιαν και του επετράπη να τους φωτογραφήσει (αυτές είναι οι μόνες φωτογραφίες των δίσκων που υπάρχουν), αλλά ο διευθυντής του μουσείου αρνήθηκε να του δώσει άλλες πληροφορίες. Ο Γερμανός ερευνητής Χάρτβιγκ Χάουσντορφ επισκέφτηκε το 1994 το ίδιο μουσείο, αλλά εκεί του είπαν ότι οι δίσκοι έχουν πλέον εξαφανιστεί... Το πρακτορείο Associated Press δημοσίευσε το 1995 όχι στα βου νά Μπάιαν Κάρα Ούλα εντοπίστηκε πράγματι μια φυλή πυγμαίων ύψους σχεδόν ενός μέτρου και άγνωστης φυλετικής καταγωγής. Αυτή η ανακάλυψη είναι μια επιβεβαίωση για την αυθεντικότητα των δίσκων.Όμως οι δίσκοι φαίνεται ότι έχουν πλέον χαθεί...

«ΑΡΧΑΙΟΣ ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΗΣ» ΤΟΥ ΠΑΛΕΝΚΟΥΕ

Το 1952, στην αρχαία πόλη τού Παλένκουε, ο αρχαιολόγος Άμπερτ Λούιλιερ εντόπισε σε μια πυραμίδα τον νεκρικό θάλαμο του βασιλιά Πάκαλ Βοτάν που πέθανε το 684 μ.Χ. Η φωτογραφία του καλύμματος της σαρκοφάγου του βασιλιά έκανε τον γύρο του κόσμου, και έφτασε κάποια στιγμή στα χέρια του πολύ παράξενου Σοβιετικού συγγραφέα και επιστήμονα Αλεξάντερ Καζάντσεφ. Ο Καζάντσεφ δεν δίστασε να δηλώσει άμεσα ότι η εικόνα αυτή αναπαριστά έναν άνθρωπο που οδηγά ένα ιπτάμενο όχημα! Μέσω του Καζάντσεφ, η φωτογραφία έφτασε στα χέρια τού Έριχ φον Νταίνικεν. Ο Νταίνικεν συγκλονίστηκε μόλις την είδε. Την αναφέρει, από τότε, στα περισσότερα από τα πολυάριθμα βιβλία του. Ο Νταίνικεν γράφει: «Βλέπουμε ένα ανθρωποειδές πλάσμα, με στολή αστροναύτη, σε στάση οδηγού αγωνιστικού αυτοκινήτου με τον κορμό του γερμένο μπροστά. Κάθε παιδί θα αναγνωρίσει αυτό που βρίσκεται γύρω από το πλάσμα:Ένας πύραυλος. Μπροστά είναι μυτερό... από την ουρά βλέπουμε να βγαίνουν φλόγες. Το πλάσμα χειρίζεται έναν αριθμό από απροσδιόριστα όργανα ελέγχου, η φτέρνα του αριστερού ποδιού πατά σε ένα είδος πεντάλ...» Οι αρχαιολόγοι απέρριψαν φυσικά τις πε ριγραφές του Νταίνικεν, και είπαν ότι «πρόκειται για μια συμβολική αναπαράσταση ενός ανθρώπου που στέκεται στα πόδια του θεού του θανάτου και κοιτά το συμβολικό δικέφαλο φίδι που αναπαριστά τη ζωή. Ο "πύραυλος" είναι θρησκευτικά σύμβολα και στυλιζαρισμένα άνθη καλαμποκιού...» Η απάντηση του Νταίνικεν σ' αυτές τις περιγραφές ήταν «Με διασκεδάζετε»... Κοιτάξτε προσεκτικά την απεικόνιση και βγάλτε τα δικά σας συμπε ράσματα. Ενδιαφέρουσες σκέψεις προκαλεί και η σύγκρισή της με το μονολιθικό μνημείο στο Ολμέκεν του Μεξικού, το οποίο έχει μια σχεδόν παρόμοια απεικόνιση ενός «πιλότου»...

Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ

Το Πάσχα τού 1900, στα ανοιχτά των Αντικυθήρων, ανακαλύφτηκε το ναυάγιο ενός αρχαίου ελληνικού πλοίου που ήταν γεμάτο αρχαία αγάλματα και προτομές. Μαζί με αυτά ανελκύθηκε και μια παράξενη μάζα από σκουριά, στην οποία κανείς αρχικά δεν έδωσε σημασία. Δύο χρόνια αργότερα, ο αρχαιολόγος Σπυρίδων Στάης πρόσεξε ότι στη μάζα φαίνονταν τα περιγράμματα γραναζιών και αποφάσισε ότι έπρεπε να τη μελετήσει καλύτερα... Έτσι ανακαλύφθηκε ο Υπολογιστής των Αντικυθήρων, μια συσκευή που από ό,τι καταλαβαίνουμε σήμερα, την εποχή που κατασκευάστηκε, περίπου το 80 π.Χ„ μπορούσε να υπολογίσει τις κινήσεις των πλανητών. Το μηχάνημα αποτελούταν από μερικούς δείκτες που αντιπροσώπευαν τους πλανήτες, τονΉλιο και τη Σελήνη, δύο επιφάνειες στις οποίες αναγράφονταν οι μήνες του αρχαίου ελληνο-αιγυπτιακού έτους και διάφορες άλλες ενδείξεις, ένα σετ από 38 γρανάζια που κινούνταν μέσα στο κουτί της συσκευής, και έναν περιστρεφόμενο μοχλό με τον οποίο ο χρήστης έβαζε σε κίνηση το όλο σύστημα. Το μηχάνημα δούλευε με τον εξής απλό τρόπο: Ο χρήστης του τοποθετούσε τους δείκτες των πλανητών μιας δεδομένης ημερομηνίας στις σωστές τους θέσεις και μετά, γυρίζοντας τον μοχλό, μπορούσε να παρατηρήσει τι θα έκαναν οι πλανήτες καθώς θα περνούσε ο χρόνος προς το παρελθόν ή το μέλλον. Οι μελετητές του μηχανισμού, με πιο γνωστό ανάμεσα τους τον Δρ. Ντέρεκ Ντε Σόλλα Πράις, εντόπισαν ότι ο σχεδιασμός των γραναζιών περιελάμβανε «διαφορικά» γρανάζια, τα οποία θεωρούνται ως το σημαντικότερο βήμα προς τη δημιουργία μιας υπολογιστικής μηχανής, δηλαδή ενός κομπιούτερ. «Επίσημα», τα διαφορικά γρανάζια ανακαλύφθηκαν με τά το 1500 μ.Χ.! Πρόσφατα (16-6-2005) παρευρέθηκα στο Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας στη Θέρμη της θεσσαλονίκης, στην ομιλία τού κ. Μάικλ Ράιτ, διευθυ ντή του Μουσείου Επιστήμης του Λονδίνου, που θεωρείται σήμερα ο πιο εξειδικευμένος μελετητής του Μηχανισμού. Η ομιλία είχε τον τίτλο Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων, Μοντέλο Εργασίας και Λειτουργίας. Ο κ. Ράιτ τόνισε ότι το συγκεκριμένο μηχάνημα δεν θα μπορούσε να είναι μοναδικό στον αρχαίο κόσμο: «Λυπάμαι αν αυτό σας προσβάλλει, αλλά ο μηχανισμός δεν μοιάζει να είναι το μοναδικό δημιούργημα μιας μεγαλοφυΐας», είπε, νομίζοντας προφανώς όχι οι Έλληνες θέλουμε να αποδώσουμε τον μηχανισμό σε κάποιον αρχαίο Ελληνα σοφό. «Είναι ένα μηχάνημα το οποίο είμαι σίγουρος ότι είναι προϊ όν μιας μεγάλης παράδοσης. Σίγουρα δεν είναι το πρώτο ή το τελευταίο που κατασκευάστηκε». «Όλα τα κομμάτια του φαίνονται να είναι εξελιγμένα εξαρτήματα που έχουν χρησιμοποιηθεί και δοκιμαστεί και σε άλλες συσκευές», μας είπε αργότερα όταν μιλήσαμε από πιο κοντά. Άρα, σύμφωνα και με τη γνώμη αυτού του ειδικού, πρέπει να υπάρχουν κι άλλα παράξενα μηχανήματα στον αρχαίο κόσμο, τα οποία δεν κατάφεραν να φτάσουν στη δική μας εποχή. Και να έφταναν όμως, δεν είναι σίγουρο ότι θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας. Κοιτάζοντας τα εύκολα να μεταφερθούν τεχνουργήματα για τα οποία μιλάω σ' αυτό το άρθρο, ο μηχανισμός είναι το μοναδικό που δεν έχει χαθεί και το μοναδικό που αποδέχεται η επιστημονική κοινότητα. Αν χανόταν όμως, να είστε σίγουροι ότι πολύ σύντομα θα θεωρούταν urban legend και θα εξαφανιζόταν κάπου ανάμεσα στον θρύλο και την αδιαφορία - βέβαια, και σήμερα κάπου εκεί βρίσκεται...


Ο κατάλογος των μυστηριωδών τεχνουργημάτων δεν ολοκληρώνεται, φυσικά, εδώ. Υπάρχουν αντικείμενα απροσδιόριστης αρχαιότητας που μοιάζουν με αεροπλάνα, σχέδια σε σπηλιές και σε τοιχογραφίες που απεικονίζουν ανθρώπους να ταξιδεύουν στους ουρανούς, τρομακτικά κρυστάλλινα κρανία, απολιθωμένα σημάδια από ανθρώπινα παπούτσια 600 εκατομμυρίων ετών, αρχαία κείμενα που περιγράφουν με λεπτομέρειες την κατασκευή αεροσκαφών, όλα αυτά λιγότερο ή περισσότερο «χειροπιαστά» και αποδεδειγμένα από τα προηγούμενα... Τι υποδεικνύει αυτή η πληθώρα παράξενων τεχνουργημάτων που έρχονται στο φώς; Ίσως το μόνο ασφαλές συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε είναι οτι η ανθρωπότητα μόλις πρόσφατα άρχισε τη μεγάλη εξερεύνηση του σύμπαντος, και μόλις πρόσφατα άρχισε να συνειδητοποιεί τους περιορισμούς των ερμηνευτικών, ιστορικών και χρονολογικών συστημάτων της.Ίσως τα ανεξήγητα τεχνουργήματα να είναι η υλική προβολή των υποψιών μας ότι εμείς και ο πολιτισμός μας, για τον οποίο τόσο καυχιόμαστε, είμαστε μονάχα μια μικρή σταγόνα στον τεράστιο ωκεανό του χρόνου...
Το άρθρο είχε δημοσιευτεί σε παλαιότερο περιοδικό "STRANGE"