ΕΡΕΥΝΑ – ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΥΠΕΡΤΕΧΝΟΛΟΓΙΩΝ [Β΄ ΜΕΡΟΣ (1798)]

…συνέχεια από προηγούμενο άρθρο

"Η μάχη των πυραμίδων", έργο του Watteau, Francois-Louis-Joseph.

Τ

ο πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να πετύχει ο Ναπολέοντας ήταν και αυτό που ήξερε καλύτερα να κάνει· να νικήσει τις βρετανικές και οθωμανικές δυνάμεις στην περιοχή και να κατακτήσει την Αίγυπτο. Προχώρησε λοιπόν με το στράτευμά του νότια, με κατεύθυνση προς το Κάιρο και, στις 21 Ιουλίου του 1798, συνάντησε τα διπλάσια σε αριθμό στρατεύματα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στην περιοχή της Γκίζας. Χάριν όμως της τακτικής και της πειθαρχίας του γαλλικού στρατού, αλλά και της στρατηγικής ικανότητας του Ναπολέοντα, οι Τούρκοι κατατροπώθηκαν ενώ την ζωή τους έχασαν μόνο 29 Γάλλοι στρατιώτες. Έτσι, δύο μέρες αργότερα, στις 23 Ιουλίου, ο Ναπολέων μπήκε νικητής στο Κάιρο απ’ όπου πλέον θα συνέχιζε την κατάκτηση της Αιγύπτου.

Λ

ίγες μέρες αργότερα όμως, την 1 Αυγούστου του 1798, ο βρετανικός στόλος, υπό την αρχηγία του Horatio Nelson, επιτέθηκε κατά του γαλλικού στόλου ο οποίος γνώρισε μία ταπεινωτική ήττα καθώς πλεονεκτούσε αριθμητικά. Το μεγαλύτερο μέρος του γαλλικού στόλου καταστράφηκε και έτσι ο στρατός του Ναπολέοντα έχασε την δυνατότητα επιστροφής του στην Γαλλία. Βρισκόταν παγιδευμένος σε μία εχθρική γη, περικυκλωμένος από εχθρούς από θάλασσα και ξηρά και χωρίς να μπορεί να ελπίζει σε γαλλική βοήθεια. Στην Αίγυπτο ωστόσο, η στρατιά του Ναπολέοντα είχε νικήσει τον οθωμανικό στρατό και είχε τον έλεγχο όλης της Αιγύπτου. Ο Ναπολέοντας έπρεπε να βρει ό,τι ήθελε να βρει γρήγορα, πριν οι Τούρκοι προβάλουν να στείλουν στρατό εναντίον του από την Ασία. Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να νικήσει τόσο τις τουρκικές δυνάμεις που θα έφταναν, όσο και τον βρετανικό στόλο που έπλεε στην Μεσόγειο.

Ο αρχαιολογικός χώρος της Γκίζας
όπως παρουσιάζεται στην "Description de l'Egypte".

Α

υτό θα μπορούσε να επιτευχθεί αν κατάφερνε να βρει την αρχαία υπερτεχνολογία την οποία έψαχνε. Χωρίς να χάνει χρόνο λοιπόν, στις 20 Αυγούστου του 1798, ίδρυσε το Institut d' Égypte, μέλη του οποίου ήταν οι 167 επιστήμονες που είχε φέρει μαζί του από την Γαλλία. Τους ανέθεσε τότε και την συγγραφή ενός έργου που θα περιείχε το σύνολο των επιστημονικών γνώσεων που θα αποκόμιζαν κατά την διάρκεια της εκστρατείας στην Αίγυπτο. Παράλληλα ζήτησε σε κάποιους απ’ αυτούς να «διδάξουν» στον αιγυπτιακό λαό τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, σε μία προσπάθειά του να κατευνάσει τις επαναστατικές τάσεις του αιγυπτιακού λαού.

Ο

ι επιστήμονες του Institut d' Égypte, σε συνεργασία με τον Ναπολέοντα, άρχισαν – μεταξύ των άλλων – διάφορες αρχαιολογικές έρευνες σε αιγυπτιακά μνημεία με σκοπό τον εντοπισμό δειγμάτων της ύπαρξης των αρχαίων τεχνολογιών ή και μηχανήματα – ενεργά, ανενεργά ή και σπασμένα – από την πανάρχαια εποχή των υπερτεχνολογιών της αρχαιότητας. Απ’ ότι φαίνεται ο Ναπολέοντας είχε την αίσθηση ότι θα ανακάλυπτε κάτι μεγάλο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να αλλάξει η έκβαση του πολέμου.

Η Μεγάλη Πυραμίδα.

Έ

να από τα πρώτα μέρη που ο Ναπολέοντας και οι επιστήμονές του αποφάσισαν να ψάξουν ήταν το συγκρότημα πυραμίδων της Γκίζας και συγκεκριμένα η Μεγάλη Πυραμίδα, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Η Μεγάλη Πυραμίδα, σύμφωνα με την συμβατική αρχαιολογία, χτίστηκε περί το 2560 προ Χριστού ως τάφος του Φαραώ της Αιγύπτου Χέοπα (βασίλευσε μεταξύ 2589 και 2566 προ Χριστού). Η διαπίστωση αυτή των αιγυπτιολόγων βασίζεται εξ ολοκλήρου στην αναφορά που κάνει στην Μεγάλη Πυραμίδα ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος, ο οποίος πληροφορήθηκε για την ιστορία της Αιγύπτου από τους αιγύπτιους ιερείς που κατείχαν πανάρχαια κείμενα στα οποία οι ακόμα αρχαιότεροι Αιγύπτιοι είχαν καταγράψει τα γεγονότα που είχαν συμβεί στο παρελθόν. Το γεγονός ότι το όνομα «Χέοψ» που αναφέρει ο Ηρόδοτος μοιάζει – κατά τους αιγυπτιολόγους – ηχητικά με το όνομα του Φαραώ «Χουφού» που βασίλεψε μεταξύ του 2589 και του 2566 προ Χριστού, συνδυασμένο με την φράση του Ηροδότου «τῇ δὲ πυραμίδι αὐτῇ χρόνον γενέσθαι εἴκοσι ἔτεα ποιευμένῃ· τῆς ἐστὶ πανταχῇ μέτωπον ἕκαστον ὀκτὼ. πλέθρα ἐούσης τετραγώνου καὶ ὕψος ἴσον, λίθου δὲ ξεστοῦ τε καὶ ἁρμοσμένου τὰ μάλιστα· οὐδεὶς τῶν λίθων τριήκοντα ποδῶν ἐλάσσων.» (Ιστορίαι, Ευτέρπη, παράγραφος 124) που μας πληροφορεί ότι η κατασκευή της μεγάλης πυραμίδας διήρκησε είκοσι χρόνια, οδήγησε τους αιγυπτιολόγους να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι, αφού τα ονόματα μοιάζουν και η κατασκευή της πυραμίδας ήταν χρονικά μικρότερη από την βασιλεία του Φαραώ Χουφού, αυτός ήταν ο βασιλιάς «Χέοψ» του Ηροδότου. Η υπόθεση αυτή όμως καταρρίπτεται από τον ίδιο τον αρχαίο ιστορικό που, στο ίδιο βιβλίο και στην ίδια παράγραφο αναφέρει: «τοῖσι μὲν δὴ ἀποδεδέχθαι ἐκ τῶν λιθοτομιέων τῶν ἐν τῷ Ἀραβίῳ ὄρεϊ, ἐκ τουτέων ἕλκειν λίθους μέχρι τοῦ Νείλου· διαπεραιωθέντας δὲ τὸν ποταμὸν πλοίοισι τοὺς λίθους ἑτέροισι ἐπέταξε ἐκδέκεσθαι καὶ πρὸς τὸ Λιβυκὸν καλεύμενον ὄρος, πρὸς τοῦτο ἕλκειν. 3 ἐργάζοντο δὲ κατὰ δέκα μυριάδας ἀνθρώπων αἰεὶ τὴν τρίμηνον ἑκάστην. χρόνον δὲ ἐγγενέσθαι τριβομένῳ τῷ λεῷ δέκα ἔτεα μὲν τῆς ὁδοῦ κατ᾽ ἣν εἷλκον τοὺς λίθους, τὴν ἔδειμαν ἔργον ἐὸν οὐ πολλῷ τεῳ ἔλασσον τῆς πυραμίδος. ὡς ἐμοὶ δοκέειν· 4 τῆς μὲν γὰρ μῆκος εἰσὶ πέντε στάδιοι, εὖρος δὲ δέκα ὀργυιαί, ὕψος δέ, τῇ ὑψηλοτάτη ἐστὶ αὐτὴ ἑωυτῆς, ὀκτὼ ὀργυιαί, λίθου δὲ ξεστοῦ καὶ ζῴων ἐγγεγλυμμένων· ταύτης τε δὴ τὰ δέκα ἔτεα γενέσθαι καὶ τῶν ἐπὶ τοῦ λόφου ἐπ᾽ οὗ ἑστᾶσι αἱ πυραμίδες, τῶν ὑπὸ γῆν οἰκημάτων, τὰς ἐποιέετο θήκας ἑωυτῷ ἐν νήσῳ, διώρυχα τοῦ Νείλου ἐσαγαγών» (Ιστορίαι, Ευτέρπη, παράγραφος 124), ότι δηλαδή, πριν την κατασκευή της πυραμίδας – και ενώ βασίλευε ο Χέοψ – χρειάστηκαν δέκα χρόνια για να προετοιμάσουν τα μέσα μεταφοράς των λίθων της πυραμίδας συν άλλα δέκα χρόνια για να μεταφέρουν τους λίθους στην περιοχή της Γκίζας ώστε να ξεκινήσουν οι κατασκευές που, όπως είδαμε, διήρκησαν άλλα είκοσι χρόνια. Ο Χέοψ δηλαδή χρειάστηκε συνολικά σαράντα χρόνια για την κατασκευή της Μεγάλης Πυραμίδας, ενώ ο Φαραώ Χουφού βασίλευσε μόλις για είκοσι τρία χρόνια! Εξ άλλου, ο Ηρόδοτος λέει παρακάτω καθαρά πως: «βασιλεῦσαι δὲ τὸν Χέοπα τοῦτον Αἰγύπτιοι ἔλεγον πεντήκοντα ἔτεα», ότι δηλαδή ο βασιλιάς Χέοπας βασίλευσε για πενήντα χρόνια – και δεν επεξηγεί αν βασίλευσε συνολικά πενήντα χρόνια ή πενήντα χρόνια μετά την κατασκευή της Μεγάλης Πυραμίδας. Η Μεγάλη Πυραμίδα λοιπόν δεν μπορεί να είχε χτιστεί από τον Χέοπα και αυτό θα το ήξερε κάθε σοβαρός μελετητής του Ηροδότου, ακόμα και στην εποχή του Ναπολέοντα.

Ε

κτός όμως από το μυστήριο του κατασκευαστή και της ηλικίας της Μεγάλης Πυραμίδας – και όλου του συγκροτήματος πυραμίδων της Γκίζας – και εκτός από το μέγεθος της Μεγάλης Πυραμίδας, το οποίο την ανέδειξε ως ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, υπήρχαν και άλλοι λόγιοι για τους οποίους η εξερεύνηση της από τους επιστήμονες του Ναπολέοντα ήταν πολύ σημαντική. Οι λόγοι αυτοί σχετίζονταν κυρίως με τις αστρονομικές, κατασκευαστικές και μαθηματικές γνώσεις των κατασκευαστών της, με τον σκοπό της κατασκευής της και με τα παράδοξα των μύθων αλλά και της ιστορίας της Μεγάλης Πυραμίδας.

Η ζώνη του Ωρίωνα, εικόνα tης NASA.

Π

ρώτ’ απ’ όλα, ένας από τους πιθανούς λόγους της έρευνας στην Μεγάλη Πυραμίδα ήταν το γεγονός ότι οι τρεις μεγάλες πυραμίδες του συγκροτήματος σχηματίζουν πάνω στην γη, με ελάχιστη απόκλιση, την ίδια γωνία που σχηματίζουν στον νυχτερινό ουράνιο θόλο τα τρία λαμπρότερα άστρα της καλούμενης «Ζώνης του Ωρίωνα», δηλαδή τα άστρα δ΄ Ωρίωνος, ε΄ Ωρίωνος  και ζ΄ Ωρίωνος. Αυτή η τόσο ακριβής αναπαράσταση των άστρων του ουρανού πάνω στην γη θα μπορούσε να σχετίζεται, αν όχι άμεσα με την ίδια την αρχαία τεχνολογία και με την χρήση της πυραμίδας, με αρκετά προηγμένες αστρονομικές γνώσεις, ακόμα και για την εποχή που οι πυραμίδες αυτές υποτίθεται ότι χτίστηκαν. Αυτός όμως ο συσχετισμός υποδηλώνει ότι η τεχνολογία κατασκευής ή η τεχνολογία χρήσης των Πυραμίδων της Γκίζας σχετιζόταν με κάποιον τρόπο με τον ουράνιο θόλο και με την παρατήρησή του. Ξέροντας ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ένας άλλος πανάρχαιος λαός εξοικειωμένος με την αρχαία υπερτεχνολογία, ο οποίος, όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο μου (Μία ασπίδα από πυραμίδες στην Ελλάδα), είχε επίσης κατασκευάσει πυραμίδες, αν συνδέσουμε τα όσα προηγήθηκαν με την αρχαιοελληνική ετυμολογία της λέξεως «πυραμίς», το μυστήριο της χρήσης των αρχαίων πυραμίδων περιπλέκεται ακόμα περισσότερο. «Πυραμίς», στα αρχαία ελληνικά σημαίνει η «ἀμίς» (αποθήκη) που περιέχει «πὺρ» (φωτιά ή ενέργεια). Ας μην ξεχνάμε ότι και τα άστρα είναι τεράστιες πύρινες αποθήκες ενέργειας. Δεν μπορούμε όμως να είμαστε σίγουροι, όπως ούτε και οι επιστήμονες του Ναπολέοντα θα μπορούσαν να είναι εκ των προτέρων σίγουροι, αν ο παραλληλισμός των πληροφοριών αυτών ήταν κάτι καθαρά συμβολικό ή κάτι που σχετιζόταν με τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσαν ή με την πηγή από την οποία τροφοδοτούνταν ενεργειακά οι Πυραμίδες της Γκίζα. Το γεγονός τέλος ότι η θεωρία για την ομοιότητα του σχήματος του συγκροτήματος της Γκίζας με τον αστερισμό του Ωρίωνα εμφανίστηκε επίσημα αρκετά αργότερα, δεν αποκλείει οι επιστήμονες του Ναπολέοντα, αλλά και οι Άραβες αστρονόμοι του μεσαίωνα, να είχαν κάνει την ίδια παρατήρηση, χωρίς όμως να την διαδώσουν πάρα πολύ. 

Αεροφωτογραφία των πυραμίδων της Γκίζας.

Έ

να άλλο στοιχείο της Μεγάλης Πυραμίδας που ενδέχεται να έστρεψε τα βλέμματα των Γάλλων αρχαιολόγων προς αυτήν, θα μπορούσε να είναι το γεγονός ότι η πυραμίδα αυτή έχει χτιστεί με τέτοιο τρόπο ώστε αφ ενός αν διαιρέσουμε την πλευρά της προς το μισό μήκος της βάσης της να βρίσκουμε έναν αριθμό πάρα πολύ κοντά στην χρυσή τομή (φ=1,61803) και αφ εταίρου αν διαιρέσουμε την ημιπερίμετρο της βάσης της προς το ύψος της να βρίσκουμε έναν αριθμό πάρα πολύ κοντά στο πι (π=3,14159). Αυτό θα ήταν μία ακόμα παρατήρηση που οι επιστήμονες του Ναπολέοντα θα μπορούσαν να είχαν κάνει ή και να είχαν μάθει από αρχεία παλαιότερων ερευνητών της Μεγάλης Πυραμίδας. Κάτι τέτοιο θα αποδείκνυε, αν μη τι άλλο, το γεγονός ότι η Μεγάλη Πυραμίδα είναι χτισμένη με βάση πολύ προηγμένες μαθηματικές γνώσεις, αλλά και θα έθετε το ερώτημα σε τι χρησίμευαν οι αναλογίες αυτές ως προς την χρήση της πυραμίδας.

Τ

ο επόμενο στοιχείο, το οποίο μάλιστα οι Γάλλοι αρχαιολόγοι σίγουρα θα είχαν προσέξει και που σχετίζεται άμεσα με την χρήση της Μεγάλης Πυραμίδας είναι πως, απλούστατα, στην Πυραμίδα δεν βρέθηκε μούμια, παρά μόνο μία κενή σαρκοφάγος. Αυτό αποδεικνύει ότι η χρήση της πυραμίδας αυτής δεν ήταν να είναι ο τάφος κάποιου ηγέτη, αλλά κάτι άλλο… Η δε πιθανότητα η μούμια να εκλάπη από τυμβωρύχους είναι σχεδόν ανύπαρκτη καθώς, ακόμα κι αν κάποιοι είχαν όντως φτάσει ως εκεί, δεν θα είχαν λόγο ούτε να κλέψουν την μούμια, ούτε και να αφήσουν την σαρκοφάγο της στην Πυραμίδα, καθώς η δεύτερη θα είχε σαφώς μεγαλύτερη αξία από την μούμια και ειδικά σε μία εποχή (πριν το 1798) που η Οθωμανική αυτοκρατορία που επικρατούσε σε όλη την ανατολική Μεσόγειο δεν έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αρχαιολογικά ευρήματα το υλικό κατασκευής των οποίων δεν ήταν πολύτιμο.

Ά

λλη μία διαφορά της Μεγάλης Πυραμίδας με τις μεταγενέστερες πυραμίδες της Αιγύπτου είναι η αρχιτεκτονική της τελειότητα. Πάνω στον άριστο τρόπο με τον οποίο η πυραμίδα αυτή κατασκευάστηκε, στηρίζεται ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια τις αρχαίας Αιγύπτου. Ψάχνοντας στην Αίγυπτο, μπορεί κανείς να βρει εύκολα αρκετές πυραμίδες σύγχρονες και μεταγενέστερες του Φαραώ Χουφού που υποτίθεται πως έκτισε την Μεγάλη Πυραμίδα, οι οποίες έχουν γκρεμιστεί λόγω του ότι οι γωνίες τους δεν είναι κατάλληλες για να στηρίξουν το βάρος τους. Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: πώς είναι δυνατόν, με το πέρασμα των αιώνων οι γνώσεις των Αιγυπτίων πάνω στην κατασκευή των πυραμίδων να φθίνουν αντί να αυξάνονται. Γιατί οι πυραμίδες της Γκίζας είναι άριστα κτισμένες ώστε να αντέχουν στο πέρασμα των χιλιετηρίδων, ενώ πολλές από τις πυραμίδες που τις ακολούθησαν γκρεμίστηκαν από λάθη στην κατασκευή των γωνιών τους; Η μόνη λογική εξήγηση φαίνεται πως είναι ότι οι Πυραμίδες της Γκίζας είναι πολύ αρχαιότερες των άλλων και χτίσθηκαν με χρήση γνώσεων που χάθηκαν με το πέρασμα του χρόνου, γνώσεων που σχετίζονται άμεσα με την αρχαία υπερτεχνολογία.

Ο Μέγας Ναπολέων μπροστά στην Σφίγγα,
πίνακας του Jean-Léon Gérôme.

Ύ

στερα το γεγονός ότι στο εσωτερικό της Μεγάλης Πυραμίδας που είχε έως τότε ανακαλυφθεί δεν υπάρχουν καθόλου ιερογλυφικά, πρέπει να παραξένευσε τους αρχαιολόγους που ακολούθησαν στην Αίγυπτο τον Ναπολέοντα. Σε αντίθεση με τις περισσότερες πυραμίδες που έχουν βρεθεί, τα εσωτερικά τοιχώματα των οποίων είναι γεμάτα ιερογλυφικά, σε ολόκληρη την Μεγάλη Πυραμίδα δεν υπάρχουν ιερογλυφικά παρά μόνο σε ένα σημείο – άγνωστο την εποχή του Ναπολέοντα – και ακόμα και τα ιερογλυφικά που έχουν βρεθεί και που δηλώνουν ότι η πυραμίδα ανήκει στον Φαραώ Χουφού, είναι αμφιβόλου γνησιότητας, καθώς πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι πολύ πιο σύγχρονα σε σχέση με την Πυραμίδα και άρα δεν γράφτηκαν από τους κατασκευαστές της, ούτε και από τον βασιλιά Χέοπα, ο οποίος, όπως τονίσαμε και παραπάνω, δεν ήταν ο Φαραώ Χουφού. Η έλλειψη λοιπόν ιερογλυφικών στο εσωτερικό της Μεγάλης Πυραμίδας, οδήγησε τους αρχαιολόγους του Ναπολέοντα είτε στο συμπέρασμα ότι ο σκοπός κατασκευής της Πυραμίδας διέφερε από αυτόν για τον οποίον κατασκευάστηκαν οι περισσότερες μεταγενέστερες πυραμίδες στην Αίγυπτο, είτε στο συμπέρασμα ότι, την εποχή που κατασκευάστηκε η Πυραμίδα από τον Χέοπα δεν είχε εφευρεθεί ακόμα το ιερογλυφικό σύστημα γραφής, το οποίο πρωτοεμφανίστηκε κατά την 4^η προ Χριστού χιλιετία, είτε στο συμπέρασμα ότι τα ιερογλυφικά απουσιάζουν και για τους δύο αυτούς λόγους.

Τ

έλος οι αρχαίοι λαοί της Μέσης Ανατολής που γνώρισαν την αρχαία υπερτεχνολογία και κυρίως οι Σουμέριοι και οι Αιγύπτιοι είχαν την παράδοση που ήθελε για κατασκευαστές της Μεγάλης Πυραμίδας τους θεούς και που ανέφερε έναν πόλεμο μεταξύ των θεών, κατά τον οποίο η Μεγάλη Πυραμίδα χρησιμοποιήθηκε ως οχυρό και ήταν απόρθητη. Για την πεποίθηση αυτή των αρχαίων σήμερα πληροφορούμαστε από το αρχαίο σουμεριακό κείμενο «Λουγκάλ-ε». Το κείμενο αυτό μιλά για έναν πόλεμο των θεών κατά τον οποίο η μία παράταξη οχυρώθηκε στον «τρομερό οίκο που ορθώνεται σαν σορός», ο οποίος κατά την μελέτη του Ζεκάρια Σίτσιν, δεν είναι άλλος από την Μεγάλη Πυραμίδα. Παρά το γεγονός ότι ο ερευνητής αυτός θεωρεί ότι οι αρχαίοι θεοί που κλείστηκαν στην Πυραμίδα ήταν εξωγήινοι, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι άνθρωποι που κατείχαν τα απομεινάρια μιας πολύ παλιότερης τεχνολογίας και φάνταζαν θεοί στα μάτια των όσων δεν ήταν μυημένοι στα μυστικά τις αρχαίας τεχνολογίας, ο παραλληλισμός του «τρομερού οίκου που ορθώνεται σαν σορός» του σουμεριακού κειμένου με την Μεγάλη Πυραμίδα θα μπορούσε να είναι πολύ εύστοχος. Σύμφωνα με το αρχαίο κείμενο, ο «οίκος» αυτός ήταν εφοδιασμένος με περίεργους «λίθους» οι οποίοι  του έδιναν ισχύ [ας θυμηθούμε την ετυμολογία της πυραμίδος] και τον έκαναν κυριολεκτικά απόρθητο από τα θεϊκά όπλα. Αναμφίβολα επρόκειτο για μηχανήματα που λειτουργούσαν με βάση την αρχαία υπερτεχνολογία. Μία δε από αυτές της πέτρες ονομάζεται «κορυφαία πέτρα» διότι βρισκόταν στην κορυφή του «οίκου» και θα μπορούσε να ήταν η χαμένη κορυφή της Μεγάλης Πυραμίδας άλλα και να σχετιζόταν με κάποιον τρόπο με την ενεργειακή τροφοδοσία ολόκληρης της Πυραμίδας. Κατά το κείμενο ο «οίκος», αν και δέχτηκε σφοδρές επιθέσεις, παρέμεινε απόρθητος, αλλά οι πολιορκημένοι, λόγω της έλλειψης τροφής και νερού, υποχρεώθηκαν να παραδοθούν. Οι νικητές τέλος αχρήστευσαν τον «οίκο» καταστρέφοντας κάποιες από τις «πέτρες» και παίρνοντας μαζί τους κάποιες άλλες. Το κείμενο όμως αυτό, λόγω του ότι μεταφράστηκε απ’ ευθείας από αρχαία σουμεριακά κείμενα, θα ήταν αδύνατον, ακόμα και αν οι επιστήμονες του Ναπολέοντα το είχαν στα χέρια τους, να μεταφραστεί την εποχή εκείνη. Αυτό όμως δεν αποκλείει ο Ναπολέοντας να είχε στην διάθεσή του ένα τμήμα έστω της γνώσης του κειμένου. Δεν είναι απίθανο άλλωστε, το κείμενο αυτό, να είχε με το πέρασμα το χιλιετιών μεταφραστεί στα αιγυπτιακά, έπειτα, κατά την ελληνιστική εποχή, να είχε μεταφραστεί ξανά στα αρχαία ελληνικά και να είχε αρχειοθετηθεί στην Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας και, μετά την καταστροφή της, να μεταφέρθηκε – αμέσως ή μετά από στάσεις σε άλλες μεσαιωνικές πόλεις – στο Βατικανό και εκεί, το 1798, να έπεσε στα χέρια του Ναπολέοντα. Ίσως πάλι το κείμενο, από τις πολλές μεταφράσεις, να αλλοιώθηκε ή να χάθηκαν κάποια κομμάτια του και έτσι οι επιστήμονες του Ναπολέοντα να έψαχναν για εκείνα τα αρχαία μηχανήματα τα οποία, σύμφωνα με το κείμενο, καταστράφηκαν ή μεταφέρθηκαν αλλού.

Α

ν δεχτούμε όμως ότι τα αρχαία μηχανήματα απομακρύνθηκαν από την Μεγάλη Πυραμίδα ήδη από τα πανάρχαια εκείνα χρόνια και αν υποθέσουμε ότι οι επιστήμονες του Ναπολέοντα, ξέροντας ή απλά υποψιασμένοι την ύπαρξη αρχαίων υπερτεχνολογιών στην Μεγάλη Πυραμίδα, αγνοούσαν την μεταφορά αυτή των μηχανημάτων που έψαχναν, τότε μπορούμε να πούμε ότι η όλη έρευνα στην Μεγάλη Πυραμίδα ήταν εν τέλει μάταιη καθώς, αντί για ένα κτίσμα γεμάτο από αρχαία μηχανήματα με δυνατότητες πέρα από κάθε φαντασία, βρήκαν μόνο το κτίσμα, αδειασμένο από τα αρχαία αυτά μηχανήματα.

Μ



Πορτρέτο του Dominique Vivant Denon που
ασχολήθηκε με την εξερεύνηση των πυραμίδων,
έργο του Robert Lefèvre.

ετά την εξερεύνηση της Μεγάλης Πυραμίδας, ο Dominique Vivant και κάποιοι άλλοι αρχαιολόγοι του Institut d' Égypte αποφάσισαν να συνεχίσουν το ψάξιμο για τις αρχαίες τεχνολογίες και στις άλλες πυραμίδες και κυρίως σε αυτές στην Κοιλάδα των Βασιλέων, ελπίζοντας προφανώς πως, οι μετέπειτα Φαραώ που έκτισαν τις πυραμίδες της Κοιλάδας των Βασιλέων μετέφεραν τα μηχανήματα της Μεγάλης Πυραμίδας εκεί. Μα σύμφωνα με το σουμεριακό κείμενο το οποίο πιθανότατα οι Γάλλοι δεν είχαν – όχι ολόκληρο τουλάχιστον – αυτοί που πήραν τις  «πέτρες» από τον «οίκο» δεν ήταν βασιλείς, αλλά θεοί, άνθρωποι δηλαδή με γνώσεις πάνω στην αρχαία τεχνολογία, οι οποίοι, όσα μηχανήματα απ’ αυτά δεν κατέστρεψαν, τα μετέφεραν μακριά – ίσως και εκτός Αιγύπτου – και σίγουρα δεν τα μετέφεραν σε πυραμίδες-τάφους όπου θα ήταν άχρηστα. Και αυτή οπότε η έρευνα μάλλον δεν απέδωσε καρπούς κι ο Ναπολέων έπρεπε σιγά-σιγά να εγκαταλείπει την ιδέα ότι θα έβρισκε έτοιμα υπερτεχνολογικά μηχανήματα και υπερόπλα με τα οποία θα συνέτριβε τους Άγγλους, τους Τούρκους και όποιον άλλον του εναντιωνόταν.

Α

ν υπήρχαν απομεινάρια της αρχαίας υπερτεχνολογίας στην Αίγυπτο σε μορφή μηχανημάτων και υπερόπλων, θα χρειαζόταν το Institut d' Égypte να κάνει μακροχρόνιες έρευνες και πολυάριθμες ανασκαφές που θα διαρκούσαν αρκετά χρόνια – ίσως δεκαετίες ολόκληρες – για να τα εντοπίσει και να τα θέσει ξανά σε λειτουργία, θα χρειαζόταν δηλαδή πολύτιμος χρόνος τον οποίο ο Ναπολέων δεν θα μπορούσε να τους παραχωρήσει. Η έρευνα λοιπόν έπρεπε να στραφεί στις γραπτές πηγές της αρχαίας Αιγύπτου.

 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...