Από τον μητρικό Κόσμο στα πέρατα του Σύμπαντος…

Τον τελευταίο καιρό εμφανίζεται μπροστά μου, με διάφορους τρόπους και αφορμές, το παρακάτω φυτό-σύμβολο˙ όπως θέλετε, πείτε το.

Είναι ένα γνωστό αγριόχορτο που, στην Ελλάδα, χαριτολογώντας αποκαλούμε το σπόρο του «κλέφτη». Για να είμαι ειλικρινής, την πραγματική του ονομασία δεν την γνώριζα, μέχρι που το έψαξα λίγο για τις ανάγκες αυτού του άρθρου. Πρόκειται λοιπόν για το φυτό «Ταραξάκο» (αρχ. ελλ. τάραχος = διαταραχή + άκος = θεραπεία, ίαση), το κοινό άγριο ραδίκι. Στα αγγλικά ονομάζεται “Dandelion”, όνομα το οποίο προέρχεται από το λατινικό «dens leonis» που σημαίνει «δόντι λιονταριού» και, απ’ ό,τι λέγεται, οφείλεται στο σχήμα των φύλλων του.
Πέρα από αυτό όμως, ο ήχος που παράγεται από την λέξη Dandelion, προσωπικά μου θύμισε τη γνωστή μας «δαντέλα». Και δεν μπόρεσα, παρά να το συνδέσω με την δαντελένια υφή που αποκτούν οι σπόροι του λουλουδιού προκειμένου να μπορέσουν να πετάξουν μακριά και να εξαπλωθούν. Και σε περίπτωση που θα ήθελα να προκαλέσω τη λογική σας ακόμη περισσότερο, θα σας έλεγα ότι η ρίζα της αγγλικής λέξης “lace” (= δαντέλα), στα λατινικά σημαίνει «κομματιάζω». Εξ ου και το “lacerate” (= κομματιάζω, ξεσκίζω, κατασπαράσσω). Αλλά… πόσο περίεργα αληθινή μπορεί να είναι η εικόνα δοντιών λιονταριού που κομματιάζουν με δαντελένιο άγγιγμα…; Είναι μια εικόνα που περιέχει αγριότητα και ευγένεια μαζί. Είναι η εικόνα του άγριου θηρίου που σκοτώνει μόνο για να επιβιώσει και όχι απλά για να σκοτώσει. Πόσα, αλήθεια, θα μπορούσαμε να διδαχθούμε και μόνο από αυτό…

[Κάπου εδώ, και λόγω των ημερών, μου ήρθε η ιδέα να αναλύσω κάποια μέρα τον συσχετισμό των λέξεων «κόμμα», «ταραχή», «κατασπαράσσω» και τη σχέση τους με την αληθινή τεχνική του «διαίρει και βασίλευε» στην οποία με τόσο έντεχνο τρόπο επιδίδονται ορισμένοι. Σκεφτήκατε ποτέ γιατί τα εραλδικά σύμβολα είναι γεμάτα απεικονίσεις λεόντων; Και πως συνδέονται όλα αυτά με το θέμα μας…;].
Προσπαθούσα λοιπόν, να αποκωδικοποιήσω το γεγονός ότι τον τελευταίο καιρό μου εμφανίζεται υπερβολικά συχνά η εικόνα του συγκεκριμένου φυτού. Ξέρετε, πολλές φορές, η πραγματικότητα λειτουργεί με περίεργους τρόπους. Σημάδια - οδηγοί την στιγματίζουν μιας και δεν θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά, από τη στιγμή που τα πάντα αποτελούν υπό-τμήματα ενός ευρύτερου ενιαίου συνόλου. Δυστυχώς, οι άνθρωποι, μέσα στη μικρότητα μας, τόσο την κυριολεκτική όσο και την μεταφορική, αδυνατούμε να δούμε την «μεγάλη εικόνα». Και αυτός είναι ο λόγος που, πολύ συχνά, δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τη ζωή μας. Τι έλεγα; Α, ναι! Έχω την πεποίθηση, λοιπόν, ότι το Δαντελένιο Δόντι του Λιονταριού έχει κάνει την εμφάνιση του στο προσκήνιο των εξελίξεων για κάποιο λόγο. Κοινώς, δεν το θεωρώ ένα τυχαίο γεγονός, αυτό που συμβαίνει.
Τι θα μπορούσε, όμως, να συμβολίζει η παρουσία του; Μου έρχονται στο μυαλό ορισμένες απαντήσεις, θα αναλύσω όμως εκείνη που θεωρώ ως την πιο ισχυρή. Παρατηρώντας το λευκό στρόγγυλο σχήμα που παίρνει η κορυφή του φυτού λίγο πριν απελευθερώσει το σπόρο του, μου έρχεται στο νου η εικόνα ενός πλανήτη-κόσμου-διαστημόπλοιου. Με το πρώτο φύσημα του ανέμου, οι σπόροι αποχωρίζονται τον μητρικό τους κόσμο και αρχίζουν το ταξίδι τους προς το άγνωστο. Μοναδικός τους σκοπός είναι να γονιμοποιήσουν τα νέα εδάφη στα οποία θα τύχει να προσγειωθούν. Δεν ξέρω για σας, αλλά μέσα στο δικό μου υποσυνείδητο, η εν λόγω εικόνα χτυπάει το κόκκινο καμπανάκι. Το τρίπτυχο Μητρικός Κόσμος – Αναχώρηση – Γονιμοποίηση σα να είναι βαθιά ριζωμένο στις απαρχές του Είναι μου. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει πολλά αλλά, για την ώρα, ας μείνουμε μόνο στην εικόνα αυτή καθ’ αυτή.
Ο Κόσμος, έτσι όπως τον γνωρίζουμε, είναι από αιώνες γνωστό ότι έχει αρχή, μέση και τέλος. Κάποτε ο Ήλιος θα πάψει να λάμπει και η Γη μας θα γίνει ένα αφιλόξενο μέρος. Προφανώς, τα πλάσματα της γης που κατέχουν αυτή τη γνώση -είτε με συνειδητό τρόπο είτε με ασυνείδητο- έχουν καταγεγραμμένη στο DNA τους την παραπάνω πληροφορία. Το φυτό Dandelion μπορεί να μην έχει συνείδηση έτσι όπως την εννοούμε εμείς οι άνθρωποι, αλλά - και τώρα λυπάμαι που θα το πω - η συνείδηση του Dandelion αποδεικνύεται πολύ πιο προωθημένη από εκείνη πολλών συνανθρώπων μας που τυχαίνει να γνωρίζω. Γιατί, στο βασικό του μοτίβο, μας χαρίζει την εικόνα του εναέριου αποικισμού ως μοντέλο επιβίωσης. Και μάλιστα σε πολλά υπο-είδη του φυτού δεν προηγείται καν επικονίαση, εκδηλώνοντας έτσι ένα πιο αυτόνομο σύστημα αναπαραγωγής. [Θυμάστε τα πρόσφατα γεγονότα με το Σύνδρομο Κατάρρευσης των Αποικιών των Μελισσών (CCD) και τι μπορεί αυτό να σημαίνει για την ανθρωπότητα;]. Έτσι απλά λοιπόν, και μόνο με την ύπαρξη του, το ταπεινό αγριόχορτο Ταραξάκο μας δίνει τη Γνώση της Επιβίωσης!
Ποιος δεν έχει ασυναίσθητα φυσήξει, ως παιδί, ένα Dandelion, συμμετέχοντας άθελά του σε μια διαδικασία εξέλιξης; Ποιος δεν έχει μαγευτεί από το υπερθέαμα των σπόρων που πετάνε στο αέρα με τα μικρά τους δαντελένια αλεξίπτωτα; Αλλά, οι άνθρωποι καθώς μεγαλώνουμε, τείνουμε να υπολογίζουμε την αξία αντιστρόφως ανάλογα. Υπερεκτιμάμε τα μεγάλα και τα πολύπλοκα και υποτιμάμε τα απλά και μικρά. Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι ακόμη και οι μικρές υπάρξεις έχουν μέσα τους ισχυρά καταγεγραμμένες τις πιο βασικές & χρήσιμες πληροφορίες. Ας μάθουμε κάτι από αυτήν την συμπύκνωση της γνώσης και ας έχουμε τις αισθήσεις μας ανοιχτές, έτσι ώστε την επόμενη φορά που θα φυσήξει ο κατάλληλος άνεμος, να αρπάξουμε την ευκαιρία και να στροβιλιστούμε σε έναν άγριο δαντελένιο χορό…

 oneirokosmos