Σκέψεις με αφορμή την έκδοση
του βιβλίου του
Werner Sombart,
Eβραίοι
και καπιταλισμός.
Μετάφραση Αναστασίου Γιαννά
Αθήνα: Εκδόσεις Patria, 2012, 273 σελ.
Γράφει ο Δημήτρης
Μιχαλόπουλος
Πρόκειται για ένα από τα κλασσικά έργα που αφορούν
στη σχέση θρησκείας και οικονομικής ζωής. Αποτελεί, με άλλα λόγια, μαζί με την
περίφημη «Προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού», που έγραψε ο Max Weber, ένα από τα μεγάλα
διώνυμα της Ευρωπαϊκής σκέψης. Kαι εξυπακούεται – κανείς, ειδικά στις ημέρες μας, δεν τα διαβάζει ούτε,
ακόμα περισσότερο, ασχολείται με αυτά. Και όμως εδώ ακριβώς, στα βιβλία αυτά,
παρουσιάζεται όχι μόνο η αιτία των συμφορών που σήμερα μαστίζουν τον κόσμο μας
γενικώς και την ελληνική κοινωνία ιδιαιτέρως, αλλά και κάτι ακόμα
σημαντικότερο: η λύση σχεδόν του συνόλου των προβλημάτων μας.
Ο Ιουδαϊσμός ωθεί στον καπιταλισμό·
και τούτο, επειδή σε αντίθεση με ό,τι λέγεται πως είπε ο Μαρξ, ο καπιταλισμός δεν έχει καμία μα καμία μα απολύτως καμία
σχέση με τη... βιομηχανική ανάπτυξη. Καπιταλισμος σημαίνει ένα και μόνο: εμπορία του χρήματος· και εμπορία του
χρήματος, φυσικά, επίσης σημαίνει ένα και μόνο: ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ.
Το καταλάβατε; Το να πουλάει δηλαδή κανείς λεφτά, λέγοντας «σού δίνω
100 δραχμές αλλά συ, σε ένα μήνα, θα μου δώσεις πίσω 120», αυτό σημαίνει: ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ. Και στην αρχή βασίστηκαν βέβαια όχι
μόνο ο Ιουδαϊσμός αλλά και τα τερατώδη και αποτρόπαια -όπως ειδικώς στις ημέρες
μας και ακόμη πιο ειδικώς στην Ευρώπη μας αποδεικνύεται- παράγωγά του, ο
Καλβινισμός, δηλαδή, και ο Πουριτανισμός.
Για να μιλήσουμε θεολογικώς, σύμφωνα
με το Κανονικό, τουλάχιστον, Δίκαιο, ούτε ο Καλβινισμός ούτε ο Πουριτανισμός
αποτελούν «χριστιανικές εκκλησίες», όπως σφαλερώς νομίζουνε πολλοί και διάφοροι
εδώ κι εκεί. Και τούτο, διότι, εφόσον δεν έχουνε επισκόπους, έχουνε προ πολλού χάσει
την Αποστολική Διαδοχή. Αυτά ως προς τους τύπους, ενώ, ως προς την ουσία, μόνο
άτομο τελείως άσχετο με τις υποτυπώδεις γνώσεις της Θρησκειολογίας, θα μπορούσε
να πιστέψει πως ο Καλβινισμός και ο Πουριτανισμός είναι χριστιανισμός. Και
ευρύτερα, ό,τι παρουσιάζεται ως «Χριστιανισμός» ειδικώς στις Η.Π.Α. δεν είναι
παρά συγκεκαλυμμένος Ιουδαϊσμός. Και last but not least,
κάτι που οφείλουν να γνωρίζουνε όσοι σήμερα προβληματίζονται με αυτά που
συμβαίνουνε στην Ελλάδα, το Πανεπιστήμιο American, στην Ουάσιγκτον, πρωτεύουσα
των Η.Π.Α., από το οποίο προήλθε ο ιδρυτής, πρόεδρος, επίτιμος πρόεδρος
του διαβόητου ΕΛΙΑΜΕΠ, είναι «εκπαιδευτικό ίδρυμα» τάσεων σαφέστατα ακραία προτεσταντικών.
Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο στο
έργο του Sombart
και στη συνακόλουθη εξαιρετική μετάφραση του Α. Γιαννά. Θα κλείσουμε όμως αυτήν
τη βραχύτατη βιβλιοπαρουσίαση με δύο επισημάνσεις:
Α.
Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός, όταν έδιωξε τους πρωτόπλαστους από τον
παράδεισο, είπε στον Αδάμ το εξής σαφέστατο: ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τὸν ἄρτον σου...(Γένεσις, γ΄ 19). Ο
Λαός του Ισραήλ αρχικώς ακολούθησε την εντολή αυτήν. Αδυνατώντας όμως να ερμηνεύσει την κατά το έτος 70 μ.Χ.
καταστροφή των Ιεροσολύμων και ιδίω του εκεί Ναού από τους Ρωμαίους, στράφηκε
είτε κρυφά ή φανερά κατά του ίδιου του Θεού και αποφάσισε να απαλλαγεί από την εντολή Του και,
συνακολούθως, να σταματήσει να «τρώει ψωμί με τον ιδρώτα του προσώπου του».
Έτσι, έπαψε να ασχολείται με αγροτικές εργασίες και άρχισε να ασχολείται με το
εμπόριο (τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα) και την τοκογλυφία (τα ανώτερα). Όπως
σωστά επισημαίνει ο Sombart, η διασπορά των Ιουδαίων, την οποία αφρόνως οι Ρωμαίοι επέτρεψαν να
γίνει, καθοριστικώς βοήθησε τον «Λαό του Ισραήλ» στο να βγάζει κυριολεκτικώς
χρήμα από το χρήμα και, όπως αποδεικνύεται στις ημέρες μας, να κυριαρχήσει
πλήρως στις κοινωνίες της δημοκρατικής μας Ευρώπης. (Μόνο στην Ελλάδα και
μάλιστα στον Παρνασσό υπήρξαν κατά τον
Μεσαίωνα αγροτικού χαρακτήρα ιουδαϊκές κοινότητες.)
Αυτά είναι όχι απλώς σαφή αλλά
πασιφανή. Ό,τι όμως λίγοι τολμούν να σκεφτούν είναι ότι, εφόσον οι Ιουδαίοι
στράφηκαν κατά του ίδιου του Θεού και πήραν την απόφαση να «τρώνε χωρίς
ιδρώτα», όλοι, μα όλοι τους, είτε το καταλαβαίνουνε είτε όχι εντάσσονται στο
ρεύμα του Γνωστικισμού, του οποίου την ανάλυση γλαφυρώς μας έχει
κάνει, ακριβώς εδώ, στον Θεόδοτο, ο κ. Α. Γιαννάς. Για αυτό άλλωστε και ο
Απόστολος Παύλος, θέτοντας κολοσσιαίας σημασίας διαχωριστική γραμμή μεταξύ
Ιουδαϊσμού/Γνωστικισμού και Χριστιανισμού, είπε το ωραιότατο: εἴ τις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι, μηδὲ ἐσθιέτω. (Θεσ. Β΄, 10.)
Β.
Σύμφωνα με ό,τι ο ίδιος ο Λένιν έχει εξηγήσει, ο
κομμουνισμός σε τελική ανάλυση δεν είναι παρά κρατικός καπιταλισμός. Το Κράτος,
με άλλα λόγια, αναλαμβάνει, στα πλαίσια οποιουδήποτε κομμουνιστικού καθεστώτος,
τον ρόλο του τραπεζίτη, κομπραδόρου και εν
ολίγοις του κάθε είδους παρασιτικού οργανισμού που κυριολεκτικώς απομυζά
τους «αφελείς» που εργάζονται. Επειδή
όμως τέτοιου είδους Κράτος, πέρα από τη διαφθορά, δεν είναι σε θέση να
δημιουργήσει/παραγάγει απολύτως τίποτα, πίσω από το κομμουνιστικό Κράτος βρίσκονται πάντοτε μεγαλοκαπιταλιστές,
ιουδαϊκής, κατά κανόνα, καταγωγής, οι οποίοι ρημάζουν τα πάντα... μόνο και μόνο
για να «βγάλουν λεφτά». Θέλετε ένα παράδειγμα; Ο Ιουδαίος Armand Hammer (1898-1990), φυσικά
Αμερικανός και ακόμη πιο φυσικά κομμουνιστής, ο οποίος συστηματικώς λεηλάτησε
τη Σοβιετική Ρωσία από την εποχή του Λένιν μέχρι την εποχή του δικού του
θάνατου.
Και να σκεφτεί κανείς
ότι υπάρχουν ακόμα και σήμερα άνθρωποι που συνεχίζουνε να πιστεύουν πως ο
«κομμουνισμός μάχεται τον καπιταλισμό». Τι να πει κανείς; Να επαναλάβει
αντιστρόφως το –χαριτωμένο- σύνθημα των Αναρχικών; («Ο μα...κας γεννιέται, δεν γίνεται».)
Καλλίτερα όχι.
Εμείς, σαν Δεξιοί,
μπορούμε να δώσουμε απάντηση πολύ καλλίτερη.
Και μπορεί η στιγμή αυτής της
απάντησης να μην είναι και τόσο μακριά
όσο φαίνεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου