δηλαδή αντιλαμβάνομαι την πλήρη και απόλυτη ανημποριά μου. Και δεν είναι αρκετό να το αντιλαμβανόμαστε φιλοσοφικά, με τα λόγια. Είναι ανάγκη να το αντιλαμβανόμαστε με σαφή, απλά και συγκεκριμένα γεγονότα, με τα δικά μας γεγονότα. Όταν ο άνθρωπος αρχίσει να γνωρίζει λίγο τον εαυτό του, θα δει μέσα του πολλά πράγματα που είναι βέβαιο πως θα του προκαλέσουν φρίκη. Όσο τον άνθρωπο δεν τον γεμίζει φρίκη ο εαυτός του, δεν γνωρίζει τίποτε για τον εαυτό του.
Βλέπει ένας άνθρωπος μέσα του κάτι που τον γεμίζει φρίκη. Αποφασίζει να απαλλαγεί απ’ αυτό, να το σταματήσει, να θέσει τέρμα σ’ αυτό. Αλλά όσες προσπάθειες κι αν κάνει, νιώθει πως δεν τα καταφέρνει, πως όλα παραμένουν όπως ήταν. Εδώ, θα δει την ανικανότητά του, την ανημποριά του και τη μηδαμινότητά του⋅ ή πάλι, όταν ο άνθρωπος αρχίσει να γνωρίζει τον εαυτό του, βλέπει ότι δεν έχει τίποτα δικό του, ότι δηλαδή όλα όσα θεωρούσε δικά του, οι απόψεις του, οι σκέψεις του, οι πεποιθήσεις του, τα γούστα του, οι συνήθειές του, ακόμη και τα σφάλματά του, οι αδυναμίες του, δεν είναι δικά του, αλλά ότι έχουν διαμορφωθεί ή με τη μίμηση ή τα δανείστηκε προκατασκευασμένα από κάπου. Όταν ο άνθρωπος το νιώσει αυτό, ίσως να νιώσει τη μηδαμινότητά του. Και νιώθοντας τη μηδαμινότητά του, θα ‘πρεπε να βλέπει τον εαυτό του όπως πραγματικά είναι, όχι για ένα δευτερόλεπτο, όχι για μια στιγμή, αλλά συνέχεια, χωρίς να το ξεχνάει ποτέ.
Π.Ν.Ουσπένσκι, Αναζητώντας τον Κόσμο του Θαυμαστού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου