ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΟΚ!!!...ΒΙΑΣΜΟΣ ΑΠΟ ΕΡΠΕΤΟΕΙΔΕΙΣ - Η περίπτωση της Angie

Από την Cherrie Hinkle και την Phyllis 'Carla' Davis

[Σημείωση: Παρεμπιπτόντως, η Cherrie και η Carla είναι αδελφές ...
Η Carla άκουσε την παρακάτω ιστορία από πρώτο χέρι]

Η Angie είχε τρεις ημέρες άδεια, και ήταν αποφασισμένη να εκμεταλλευτεί όσο καλύτερα μπορούσε τις μίνι διακοπές της. Η ζεστασιά του μαρτιάτικου ήλιου της Αριζόνας ήταν προάγγελος του επερχόμενου καλοκαιρινού καύσωνα. Η απαλή αύρα, μια ευπρόσδεκτη αλλαγή από τις παγωμένες ριπές του αέρα της προηγούμενης μέρας.

Κάθε μέρα που είχε ρεπό από την δουλειά, την περνούσε σκαρφαλώνοντας στα βουνά κοντά στο σπίτι της στο Phoenix. Η ανάβαση ήταν συνήθως μια ιδέα της στιγμής, όχι η πειθαρχημένη ορειβασία που της άρεσε να παρακολουθεί στην τηλεόραση. Είναι γεγονός ότι μερικές φορές αναρωτιόταν τι είδους τρέλα χρειάζονταν για να κάνουν κάποιες από τις αναρριχήσεις που είχε παρακολουθήσει.

«Δεν είμαι τρελαμένη με την ορειβασία», είχε πει στην φίλη της την Carla. «Απλά μου αρέσει να τριγυρνάω στα βουνά, και να προσπαθώ να συλλέξω όμορφα πετρώματα.» Η συλλογή της με όμορφα πετρώματα περιλάμβανε ένα μικρό βουνό από ροδόχρωμο χαλαζία, τουρκουάζ, και άλλες πέτρες που μπορεί να είχαν ή μπορεί και να μην είχαν κάποια εγγενή αξία. Τα είχε επιλέξει επειδή ήταν όμορφα και είχαν λαμπυρίσει.

Η αναρρίχησή της σήμερα είχε σαν έμπνευση ένα αντικείμενο που είχε δει να λαμπυρίζει στην άκρη ενός μικρού φαραγγιού μέσα στο οποίο πεζοπορούσε. Ρίχνοντας μια ματιά στο ρολόι της, συνειδητοποίησε ότι ο ήλιος σκαρφάλωνε γρηγορότερα από εκείνη. Σύντομα θα ήταν ώρα να ξεκινήσει την επιστροφή στο αυτοκίνητό της, κι έτσι ενέτεινε τις προσπάθειές της. Φθάνοντας στο χείλος του φαραγγιού, ήταν μόνο λίγα μέτρα μακριά από το λαμπερό υλικό που είχε δει. Μετά την προσπάθειά της να σκαρφαλώσει όλη την διαδρομή μέχρις εκεί, αισθάνθηκε αόριστα απογοητευμένη. Είχε ελπίσει να βρει κάτι που να αξίζει τον κόπο να το μεταφέρει πίσω στο σπίτι μαζί της. Ο λευκός χαλαζίας ήταν εντάξει, και σίγουρα λαμπύριζε, αλλά ήταν πολύ ογκώδης για να τον κουβαλήσει πίσω μαζί της.

Kάθισε κοντά στο πέτρωμα που προεξείχε και προσπάθησε να σπάσει ένα μικρό κομμάτι του χαλαζία ... Κάνοντας ένα διάλειμμα από την προσπάθειά της να τραβήξει ένα κομμάτι πετρώματος κουνώντας το πίσω-μπρος, είδε μια μικρή σπηλιά που βρισκόταν σε κάποιο ύψος στο απέναντι τοίχωμα του φαραγγιού.

«Ωω, αυτή εκεί πέρα είναι μια σπηλιά,» μονολόγησε. «Αναρωτιέμαι αν έχει ποτέ χρησιμοποιηθεί από Ινδιάνους, ή ίσως από κάποιον από την προϊστορική εποχή;» Ως συνήθως, η σκέψη ότι είχε βρει έναν ανέγγιχτο αρχαιολογικό χώρο έβαλε φωτιά στoυς συλλογισμούς της. Με γρήγορες κινήσεις, γλίστρησε προς τα κάτω στο τοίχωμα του φαραγγιού που είχε με τόσο κόπο σκαρφαλώσει, και ξεκίνησε να ανεβαίνει το απέναντι τοίχωμα. Εκεί όπου είχε χρειαστεί να παλέψει για κάθε εκατοστό προς τα πάνω κατά την πρώτη της ανάβαση, τώρα έμοιαζε σχεδόν σαν να περπατούσε σε ένα ανηφορικό μονοπάτι στον κήπο. Ποτέ στο παρελθόν η αναρρίχηση δεν της είχε φανεί τόσο εύκολη.

Ο φακός τσέπης που είχε κρεμάσει στο μπρελόκ για τα κλειδιά της δεν αποκάλυψε και πολλά πράγματα όταν έφεξε με αυτόν στην αβαθή κοιλότητα. Εισήλθε στην κοιλότητα, η οποία στην πραγματικότητα έμοιαζε περισσότερο με βραχοσκεπή παρά με σπηλιά, και εξέτασε το δάπεδο πιο προσεκτικά. Δεδομένου ότι δεν υπήρχαν οστά, ή οποιαδήποτε άλλη ένδειξη ότι ένα φίδι ή οποιοδήποτε άλλο ζώο είχε βρει καταφύγιο εκεί πρόσφατα, αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να κάνει ένα διάλειμμα. Και αφού πήρε αυτή την απόφαση, κάθισε κάτω στο δάπεδο της μικροσκοπικής σπηλιάς με σταυρωμένα τα πόδια και ήπιε λιγάκι από το παγωμένο νερό στο παγούρι της.

Ακούμπησε με την πλάτη στο τοίχωμα, έκλεισε τα μάτια της και ανέπνευσε έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Η σκιερή σπηλιά ήταν μια ευπρόσδεκτη ανακούφιση από τον λαμπερό, καυτό ήλιο.

Αναστέναξε, και ανασηκώθηκε για να βγει από την σπηλιά. Σύντομα θα έπεφτε το σκοτάδι, και δεν ήθελε να υποχρεωθεί να βασιστεί στον μικρό φακό της ενώ θα έκανε καταρρίχηση προς το αυτοκίνητό της.

Κάνοντας ένα βήμα προς την είσοδο, έριξε μια ματιά προς τα κάτω και είδε κάτι γυαλιστερό πάνω στο έδαφος. Σκύβοντας προς τα κάτω, παρατήρησε πιο προσεκτικά το έδαφος, και δεν αντιλήφθηκε το πράσινο χέρι με νύχια σαν αρπακτικού που απλώθηκε για να την γραπώσει, παρά μόνο όταν ήδη ήταν πολύ αργά. Η αίσθηση της κρύας επαφής από το γράπωμα του μπράτσου της, της έκοψε την ανάσα από την έκπληξη.

«Ωω, με τρόμαξες,» αναφώνησε με έκπληξη όταν κοίταξε προς τα πάνω βλέποντας ένα ερπετοειδές πρόσωπο. Επιχείρησε να γελάσει, σκεπτόμενη ότι ήταν κάποιος που φορούσε μια μάσκα. «Charlie, εσύ είσαι;»

Το νευρικό γελάκι μετατράπηκε σε μια προσπάθεια να βγει από μέσα της μια κραυγή. Η κραυγή μετατράπηκε σε ένα φρικιαστικό σιωπηλό ουρλιαχτό. Το σκοτάδι την καταπλάκωσε.

Ξυπνώντας αργά, άκουγε περίεργους θορύβους σαν γαβγίσματα και τερετίσματα κοντά στα αυτιά της. Προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να κινήσει ούτε τα χέρια της, ούτε τα πόδια της. Ήταν βυθισμένη σε μια ζελατινώδη ουσία.

Οι ήχοι σαν τερετίσματα, όπως ανακάλυψε σύντομα, ήταν οι φωνές τους καθώς συνομιλούσαν μεταξύ τους. Έχοντας την αίσθηση ενός χεριού στο εσωτερικό των μηρών της, κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια για να ανοίξει τα μάτια της. Καταφέρνοντας να ανοίξει λίγο το ένα μάτι, είδε «άνδρες» με πρόσωπα σαν σαύρας. Ένοιωσε την αίσθηση της απόλυτης φρίκης που βυθίζει την καρδιά και παραλύει το μυαλό, για πρώτη φορά στη ζωή της. Επιχειρώντας να ουρλιάξει, ένοιωσε να πνίγεται και κατάφερε μόνο να βγάλει ένα πνιχτό γουργουρητό.

Και με τα δύο μάτια τώρα ανοικτά, παρακολουθούσε καθώς αρκετοί πρασινωποί ερπετοειδείς «άνδρες» επιχειρούσαν να βγάλουν τα ρούχα της. Τα μάτια της εξέταζαν τα παράξενα πρόσωπα προσεκτικά. Φαινόταν να είναι ένα περίεργο μείγμα ανθρώπου και ερπετού. Τα μάτια τους που βρίσκονταν σε απόσταση μεταξύ τους, σχεδόν λαμπύριζαν με μια κιτρινωπή φωτεινότητα, με γυαλιστερές, ευθύγραμμες, κατακόρυφες κόρες. Οι πλατιές επίπεδες μύτες τους, κατέληγαν σε επίπεδα ρουθούνια που άνοιγαν ελαφρώς καθώς αναρροφούσαν αέρα την ώρα που την εξέταζαν. Μερικοί από αυτούς είχαν ένα πολύ πλατύ στόμα με πολλές πτυχώσεις δέρματος, ενώ μερικοί είχαν μικρά στόματα χωρίς ζάρες.

Η Angie αναρωτήθηκε αν οι επιπλέον ζάρες έδειχναν την ηλικία τους. Τα μικρά, στρογγυλεμένα αυτιά τους, που βρισκόταν ψηλά στο κεφάλι τους, δεν είχαν λοβούς. Υπήρχαν τρεις εμφανείς προεξοχές στο επάνω μέρος των κωνικών κεφαλιών τους που έμοιαζαν με μεγάλες φολίδες. Πρόσεξε ότι οι φολίδες είχαν ένα διαφορετικό χρώμα από το δέρμα του κεφαλιού τους. Έμοιαζε περισσότερο με ένα χακί-πράσινο που έσβηνε σε γκρι-πράσινο στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Τα πρόσωπά τους ήταν λεία με στενό πηγούνι που ήταν μάλλον μυτερό παρά στρογγυλεμένο.

Δύο εξωγήινοι φορούσαν είτε ένα γκρι μαντήλι ή μια φαρδιά λωρίδα τυλιγμένη πάνω από τον ώμο τους. Κάτω από τις κορδέλες τους που φαινόταν μαλακές, φορούσαν μια λευκή ολόσωμη φόρμα με εμβλήματα που παρίσταναν έναν καμπυλωμένο δράκο με ένα αστέρι με επτά κορυφές στη μέση. Οι άλλοι «σαυράνθρωποι» φορούσαν μαύρες στολές, με τα ίδια εμβλήματα. Ο ψηλός ΛΕΥΚΟΣ σαυράνθρωπος [σημείωση: αυτούς τους «Λευκούς Dracos» τους έχουν επίσης δει στο συγκρότημα υπογείων βάσεων Dulce - Los Alamos - Kirtland AFB] φορούσαν μια σκούρα πορτοκαλί ολόσωμη φόρμα με τρία εμβλήματα στην αριστερή πλευρά.

Υπήρχε ένα μαύρο αντεστραμμένο τρίγωνο, ο καμπυλωμένος δράκος με το αστέρι και ένα οβάλ με κινούμενα αστέρια πάνω του. Αισθάνθηκε συνεπαρμένη από αυτό το τελευταίο. Ήταν σαν να παρακολουθούσε μια ταινία 3d σε μικρογραφία.

Στη δεξιά πλευρά της στολής του υπήρχαν τρεις μαύρες γραμμές πάνω σε έναν ασημί δίσκο. Στην αριστερά περιχειρίδα του μανικιού του φορούσε μια σειρά από αντεστραμμένα τρίγωνα που τα έτεμναν τρεις γραμμές.

Ο λευκόδερμος εξωγήινος έστεκε δίπλα στον δεξιό της ώμο. Αυτός ο «άνδρας» με το λευκό δέρμα είχε μπλε μάτια. Η Αngie έκανε έναν μορφασμό έκπληξης και ντροπής για το γεγονός ότι εκείνος την έβλεπε εκεί πέρα ξαπλωμένη ολόγυμνη και απροστάτευτη. Παρατήρησε ότι εκείνος ήταν ψηλότερος από τους άλλους, όντας σχεδόν επτά πόδια ψηλός (2,10μ) και ότι τα μάτια του φαίνονταν πιο ήμερα, ή τουλάχιστον όχι τόσο απειλητικά όσο εκείνα των πράσινων ανδρών.

«Βοήθησέ με,» τον παρακάλεσε βουβά με τα μάτια της και προσευχήθηκε εκείνος να κατανοήσει την ανάγκη της.

Εκείνος πήρε ένα στρογγυλό κουτί, και το κράτησε κοντά το κεφάλι της. Κάτι κρύο άγγιξε το μέτωπό της, και ένοιωσε ένα κύμα γαλήνης να την καλύπτει. Καθόλου φοβισμένη πλέον, τους παρακολουθούσε με μια παράξενη ηρεμία.

Προσπαθώντας να αρνηθεί την οικτρή κατάσταση στην οποία είχε βρεθεί, ακόμα μισοπεπεισμένη ότι την κρατούσαν μια ομάδα από φαρσέρ, κοίταξε πέρα από τους άνδρες προσπαθώντας να καταλάβει που την κρατούσαν.

Ανακάλυψε ότι ήταν σε ένα οβάλ δωμάτιο με μήκος περίπου δεκαπέντε πόδια (4,5μ). Η χαμηλή οροφή αποτελούνταν από θόλους με βαθιές ραβδώσεις ενός απαλού ανοιχτόχρωμου μωβ χρώματος. Από αυτές τις τοξοειδείς ραβδώσεις εκπέμπονταν ένα λευκό φως. Το φως ήταν λαμπρό, αλλά όχι έντονο. Στα αριστερά της, πορτοκαλί και μπλε φώτα αναβόσβηναν στο τοίχωμα.

Ένας πάγκος ή κονσόλα με όργανα και συσκευές ήταν ορατά με τις γωνίες των ματιών της. Κατέβαλε προσπάθεια για να στρέψει το κεφάλι της, αλλά δεν μπορούσε να το κινήσει. Κοίταξε στα δεξιά της, πέρα από τον ψηλό λευκό «άνδρα», και πρόσεξε σωλήνες με παράξενους σάκους, ή ίσως παραμορφωμένα μπαλόνια που κρέμονταν από αυτούς.

Ενώ προσπαθούσε να αναγνωρίσει το σχήμα των σάκων, συνειδητοποίησε ότι ορισμένοι από αυτούς κινούνταν. Σοκαρισμένη, η Angie θυμήθηκε τότε που έβλεπε την κοιλιά της σκυλίτσας της να κινείται κατ' αυτόν τον τρόπο, όταν ήταν ετοιμόγεννη με κουταβάκια. Ακόμα ένα κύμα τρόμου και πανικού την χτύπησε. Βαθιά μέσα στο μυαλό της ήθελε να πανικοβληθεί, αλλά δεν μπορούσε. Ήταν σαν υπήρχαν δύο μυαλά μέσα της. Το ένα ήταν ήρεμο, το άλλο είχε πληγεί από φρίκη. Η ήρεμη πλευρά είχε τον έλεγχο του σώματός της. Μπορούσε να αισθάνεται τους ήρεμους παλμούς της καρδιάς της πολύ πιο εύκολα από ότι μπορούσε να αισθανθεί την φρίκη που άρχισε να αναβλύζει μέσα στο νου της. Με μια ήρεμη απόμακρη αδιαφορία, αναρωτιόταν πώς το σώμα της μπορεί να είναι τόσο ήρεμο όταν μόνο ο Θεός ήξερε τι θα μπορούσε να της συμβεί.

Η Angie παρακολουθούσε με απόμακρη περιέργεια, καθώς ένας από τους σαυράνθρωπους ξεντύθηκε και πλησίασε στην άκρη του τραπεζίου όπου ήταν ξαπλωμένη. Ήταν μυώδης και είχε φολίδες πάνω στο στήθος του και χαμηλά στο στομάχι. Όπως όλοι οι άντρες πάνω στην Γη, είδε ότι ήταν ένα πλήρως εξοπλισμένο αρσενικό. Όμως ακόμα χειρότερα, ήταν ένα ξεσηκωμένο αρσενικό.

Όταν τα γκριζοπράσινα χέρια του την ακούμπησαν, δεν είχε καμία αμφιβολία μέσα στο μυαλό της για το τι επρόκειτο να κάνει. Ένας αρχέγονος γυναικείος φόβος κατέκλυσε την τεχνητή της ηρεμία. Άρχισε να ουρλιάζει και βρήκε υπεράνθρωπη δύναμη για να υπερνικήσει το συναίσθημα που την βάρυνε σαν ζελέ.

Κλωτσώντας και δαγκώνοντας σαν άγριο ζώο, εξαπέλυσε επίθεση χτυπώντας όποιον βρισκόταν κοντά της. Οι σαυράνθρωποι γρήγορα καθυπέταξαν την υστερική γυναίκα με ένα μπλε φως που την αναισθητοποίησε. Η τελευταία αίσθησή της ήταν το βάρος του σώματός του, και η αρρωστημένη συνειδητοποίηση της διείσδυσής του.

... 

Όταν ξύπνησε η Angie, βρισκόταν στο αυτοκίνητό της. Κοίταξε γύρω της με μια αίσθηση σύγχυσης και αναρωτιόταν γιατί οδηγούσε το αυτοκίνητό της. Αισθανόταν ότι ετοιμαζόταν να κάνει κάτι, αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί τι ήταν. Κούνησε δυνατά το κεφάλι της σε μια προσπάθεια να καθαρίσει τους ιστούς αράχνης. Τότε κούνησε τους ώμους της και συνέχισε να οδηγεί προς το σπίτι της με μια αίσθηση ζαλάδας και αποδιοργάνωσης.

Στο σπίτι ξαφνικά είχαν μια έντονη παρόρμηση να κάνει ντους. Όταν βγήκε από το ντους, συνειδητοποίησε ότι έτριβε το σώμα της για πάνω από δύο ώρες. Ένοιωθε να τρέμει και να είναι θυμωμένη για κάτι το οποίο δεν μπορούσε να θυμηθεί. Έβαλε ένα κατεψυγμένο δείπνο στον φούρνο μικροκυμάτων, αλλά τσίμπησε μόνο ελάχιστα από το γεύμα της. Μετά άνοιξε την τηλεόραση, αλλά δεν μπορούσε να παρακολουθήσει. Ακόμη παλεύοντας με την αίσθηση της ζαλάδας πήγε στο κρεβάτι της. Τις επόμενες ημέρες τις πέρασε στο κρεβάτι, αρνούμενη να απαντήσει στα κτυπήματα στην πόρτα.

Τελικά την τέταρτη ημέρα, η αδελφή της, η Susan, μπήκε από μόνη της μέσα με το κλειδί έκτακτης ανάγκης που η Angie της είχε δώσει δύο μήνες πριν. Η Susan πήγε την αδελφή της στον γιατρό, ο οποίος είπε ότι «είναι απλά μια γρίπη», και ότι θα ήταν μια χαρά σε λίγες ημέρες.

Η Susan πήρε την Angie στο σπίτι της μαζί της, και αρνούμενη να ακούσει τις οποιεσδήποτε διαμαρτυρίες της, την έβαλε στο κρεβάτι. Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας της παραμονής της, η Susan παρατήρησε ότι Angie είχε πολλούς εφιάλτες κάθε βράδυ, από τους οποίους ξυπνούσε ουρλιάζοντας.

Την ημέρα που η Susan είχε ρεπό, προσφέρθηκε να πάνε ορειβασία με την Angie. Με ένα τρέμουλο από φόβο η Angie αρνήθηκε. Αρνήθηκε ακόμα και να κοιτάξει τα βουνά που είχε αγαπήσει όλη της τη ζωή.

Όταν επανέκτησε λίγη από την συνηθισμένη παλιά της ψυχική ισορροπία, μετακόμισε πίσω στο διαμέρισμά της και επέστρεψε στην δουλειά της. Παραιτήθηκε μετά από τρεις ημέρες όταν ένας πελάτης έφερε μια σαύρα μέσα στο κατάστημα. Δεν είχε ιδέα γιατί η θέα της σαύρας την φόβισε τόσο πολύ, ήταν πάντα ένα μέρος της ζωής της εκεί πέρα στην έρημο. Κατά γενικό κανόνα, απλά τις αγνοούσε. Δεν είχε κάποια ανάμνηση για το τι ήταν εκείνο που την κρατούσε φοβισμένη.

Αντιλαμβανόμενη ότι χρειαζόταν βοήθεια για να ξεπεράσει τις παράξενες καινούργιες φοβίες της, ρώτησε μια φίλη της στο Phoenix αν μπορούσε να της βρει έναν υπνοθεραπευτή. Ξεκίνησε την θεραπεία την επόμενη εβδομάδα.

Κατά τη διάρκεια της πρώτης συνεδρίας της ανακάλυψε ότι είχε βιαστεί. Χρειάστηκαν δύο ακόμα συνεδρίες για να βγει στην επιφάνεια ο βιασμός από ένα ερπετοειδές. Ήταν τέτοια η δοκιμασία που ούρλιαζε με όλους τους μέχρι τώρα καταπιεσμένους φόβους της μέχρι που η φωνή της δεν έβγαινε παρά σαν ένας τραχύς ψίθυρος.

Ο υπνοθεραπευτής αρχικά θεώρησε ότι ο νους της μετέτρεψε την εικόνα του άνδρα που την είχε βιάσει σε ερπετοειδές, σε μια προσπάθεια να αρνηθεί την πραγματικότητα. Ο ίδιος γρήγορα συνειδητοποίησε ότι όσο αλλόκοτο και να ήταν, η Angie είχε βιαστεί από έναν Εξωγήινο Ερπετοειδή άνδρα. Η επαγγελματική του κατάρτιση δεν τον είχε προετοιμάσει καθόλου για να διαχειριστεί ένα τέτοιο είδος περιστατικού, αλλά αποφάσισε να ανταποκριθεί στην πρόκληση. Σήμερα, η πρώην ασθενής του ζει μια αρκετά φυσιολογική ζωή σε μια μικρή πόλη κοντά στο Phoenix, αλλά δεν σκαρφαλώνει πλέον στα βουνά κοντά στο σπίτι της.

Δεν θέλει να μιλήσει σε κανέναν για αυτό το θέμα, και αρνείται τις συνεντεύξεις εάν κάποιος την εντοπίσει. Μου έστειλε την ιστορία της με την ελπίδα να βοηθήσει και άλλες γυναίκες που πιθανόν να έχουν περάσει από την ίδια ή παρόμοια εμπειρία και διστάζουν να ζητήσουν βοήθεια από υπνοθεραπευτή. Επιθυμεί να ενθαρρύνει αυτές τις γυναίκες, που δεν έχουν ακόμα ανασύρει από την μνήμη τους τον γολγοθά τους, ώστε να αναζητήσουν άτομα ικανά να τις βοηθήσουν.

Αισθάνεται καλά με τον εαυτό της τώρα, και δεν ανησυχεί πλέον για τους εξωγήινους. Δεν γνωρίζει γιατί το έκαναν. Ήταν από επιλογή ή απλά έτσι έτυχε; Ίσως και να την παρακολουθούσαν για χρόνια, και ίσως να την επισκέπτονται ακόμα. Δεν προβληματίζεται πλέον για την προσωπική της ασφάλεια. Ξέρει ότι αν θέλουν να την βρουν, θα είναι ανήμπορη να το σταματήσει.

Ακόμα όμως, αποφεύγει τα βουνά ...