ΞΕΧΑΣΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ...ΣΕΛΕΥΚΕΙΑ

Ἡ Σελεύκεια τῆς Παμφυλίας ἦταν μία ἀπό τίς πολλές πόλεις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας πού ἔφεραν τό ὄνομα αὐτό. Ἱδρυτές τους ἦταν ὁ Σέλευκος Α΄ ὁ Νικάνωρ (312-280), ἕνας ἀπό τούς στρατηγούς τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, καί οἱ διάδοχοί του, πού ἔφεραν τήν ἐπωνυμία Σελευκίδες. Ἡ κυριαρχία τῆς δυναστείας τῶν Σελευκιδῶν ἐκτεινόταν ἀπό τή Μεσόγειο μέχρι τόν Ἰνδό ποταμό, καί διατηρήθηκε μέχρι τό 64 π.Χ., πού καταλύθηκε ἀπό τούς Ρωμαίους.

 

Ἡ Σελεύκεια τῆς Παμφυλίας βρισκόταν 23 χιλιόμετρα βορειο-ἀνατολικά τῆς Σίδης καί πλησίον τοῦ σημερινοῦ χωριοῦ Şihlar. Περιλαμβάνεται σήμερα στό Νομό Ἀτταλείας, ὅπως καί ὁλόκληρη ἡ Παμφυλία. Ἡ πόλη εἶχε φυσική ὀχύρωση ἀπό τούς ἀπότομους γκρεμούς, πού τήν περιέβαλλαν ἀπό βορά, ἀνατολή καί δύση.

Τό κάστρο, πού εἶχαν κτίσει στά νότια τῆς πόλης, τῆς ἐξασφάλιζαν πλήρη προστασία.

Ἡ πύλη, ἀπό τήν ὁποία ἔμπαινε κανείς στήν πόλη, προστατευόταν ἀπό δύο ὑψηλούς ἰσχυρούς πύργους. Στό κέντρο τῆς πόλης, ὅπως φανερώνουν τά ἐρείπια, βρισκόταν ἡ ἀγορά μέ σειρές καταστημάτων καί ἄλλων κτιρίων δύο καί τριῶν ὀρόφων. Τά περιστύλια ἦταν δωρικοῦ ρυθμοῦ. Ἡ ἀγορά εἶχε τέσσερεις κεντρικές εἰσόδους, μέ ἀξιόλογες διακοσμήσεις, ὅπως φαίνεται ἀπό τό μωσαϊκό τοῦ Ὀρφέα, τό ὁποῖο βρέθηκε στό δάπεδο τῆς στοᾶς τῆς βορείας εἰσόδου. Τό μωσαϊκό αὐτό, τό ὁποῖο σήμερα ἐκτίθεται στό ἐθνικό μουσεῖο τῆς Ἀττάλειας, παρουσιάζει μορφές ἀρχαίων διακεκριμένων Ἑλλήνων ὅπως τοῦ Θουκυδίδη, Σόλωνα, Λυκούργου καί ἄλλων. Βορείως τῆς ἀγορᾶς ἦταν τό ἡρῶον μέ τό ἐπίσημο βῆμα τοῦ ἄρχοντα τῆς πόλης, μέ τέσσερεις κολῶνες στήν πρόσοψη. Στή νοτιο-ανατολική πλευρά τῆς ἀγορᾶς βρισκόταν τό ἀνάκτορο, ἕνα ἡμικυκλικό κτίριο μέ τέσσερεις πόρτες. Στά δυτικά τῆς πόλης ἦταν τά λουτρά, τῶν ὁποίων ἕνας ἀπό τούς τοίχους σχεδόν ἔχει ἀποκατασταθεῖ.

 Στή νεκρόπολη βρέθηκαν μαυσωλεῖο καί τάφοι, ὅμοιοι μέ αὐτούς πού βλέπουμε καί στίς ἄλλες ἀρχαῖες πόλεις τῆς Παμφυλίας. Τά ἀγάλματα πού διασώθηκαν, ὅπως τό μπρούτζινο τοῦ Ἀπόλλωνα καί ἡ κεφαλή τοῦ Ἀσκληπιοῦ καί ἄλλα, ἔχουν μεταφερθεῖ στό μουσεῖο τῆς Ἀττάλειας.

Ὑπάρχουν ἀπομεινάρια ἀπό διάφορα διακοσμημένα κτίρια, ἀρχαίους ναούς καθώς καί ἀπό βυζαντινές Ἐκκλησίες, ἀλλά δέν ἔχουν ἀκόμα μελετηθεῖ ἀπό τούς ἀρχαιολόγους.

Ἀπό τό γεγονός ὅτι ἡ Σελεύκεια ἦταν ἕδρα Ἐπισκόπου τῆς Μητροπόλεως Σίδης, φαίνεται ὅτι ὁ Χριστιανισμός εἶχε ἐνωρίς ἑδραιωθεῖ στήν περιοχή.

Ἐπειδή ἡ Σελεύκεια βρισκόταν μακρυά ἀπό τά παράλια τῆς Μεσογείου καί σέ ἀπρόσιτα βουνά, δέν εἶχε δεχθεῖ καταστροφικές ἐπιδρομές πειρατῶν καί κατά τήν ὕστερη βυζαντινή περίοδο (η΄καί θ΄ αἰώνα) εἶχε καταστεῖ ἕδρα ἑνός ἀπό τά θέματα¹ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἐνῶ ἄλλες πόλεις εἶχαν ἐρειπωθεῖ.

Ἀργότερα ὅμως, μέ τήν κυριαρχία τῶν Σελτζούκων καί τῶν Ὀθωμανῶν, ἀκολούθησε τήν τύχη τῶν ἄλλων πόλεων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, καί ἐρειμώθηκε τελείως.www.impisidias

Σημειωση απορρήτου

Στην αρχαιότητα δεν υπηρχε μόνο μία Σελεύκεια, αλλά και άλλες μια εξ αυτών είναι και η Σελεύκεια κοντά στο Τίγρη οπού ο Παπαρρηγόπουλος αναφέρει για αυτήν...

"Τέτοια κυρίως αναδείχτηκε η Σελεύκεια, εκείνη στον Τίγρη, που δεν έπαψε να αναπτύσσεται μετά την πτώση του κράτους των Σελεύκιδων, εξειτίας της κυριαρχίας των Παρθών, και έγινε ισάξια της Ρώμης και της Αλεξάνδρειας. Ηταν κτισμένη σε σχήμα αετού με ανοιγμένα φτερά(φοβερο! τι φτιάχναν οι Έλληνες τότε!) , πιστή εικόνα της αετήσιας εκείνης φυλής που, αφού εξόρμησε απο την Πίνδο και τον Όλυμπο, απο τις παλιές της εστίες, και απο κεί πέρασε τον Ελλήσποντο και διέσχισε τον Ταύρο, ήρθε να καθίσει κοντά στον Τίγρη Ποταμό, απλώνοντας την μεγάλη της σκιά ως τον Ινδό και Ιαξάρτη.