ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ!...ΣΤΟΙΧΕΙΑ..ΓΕΓΟΝΟΤΑ..ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ!

πηγή
Ἔχω τὴν μεγάλη τύχη νὰ ἔχω φίλο ἄνθρωπο ποὺ διαβιοῦσε ἔναντι τοῦ Πολυτεχνείου γιὰ πολλὰ χρόνια. 
Αὐτὸς λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος, τοῦ ὁποίου τὰ στοιχεῖα εἶναι πάντα διαθέσιμα, ἐκτὸς τῶν ἄλλων εἶχε κι ἕναν πατέρα, ἀγωνιστὴ τῆς Ἐθνικῆς Ἀντιστάσεως,  τρόφιμο τῆς Μακρονήσου, δεδηλωμένο ἀριστερὸ γιὰ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς ζωῆς του.
Οἱ πληροφορίες ποὺ ἔχω καταθέσει κατὰ καιρούς, κι ἀφοροῦν στὸ Πολυτεχνεῖο, προέρχονται κυρίως ἀπὸ αὐτόν. 
Αὐτόπτης μάρτυρας σὲ ὅλα τὰ γεγονότα, μελετητής, ἐρευνητὴς καὶ διόλου εὐκολόπιστος στὰ ὅσα τὰ διάφορα παπαγαλάκια τῆς μεταπολιτεύσεως ἰσχυρίστηκαν.
Πιστεύω λοιπὸν περισσότερο ἀπὸ ὅλους αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἐτύγχανε νὰ εἶναι ἐκεῖ καὶ νὰ γνωρίζῃ τὰ γεγονότα ἀπὸ πρῶτο χέρι.

Μία ἀπὸ τὶς πολλὲς καταγγελίες του ἀφοροῦν στὴν συσσώρευση ἀκροβολισμένων ἐλευθέρων σκοπευτῶν, στὰ πέριξ τοῦ Πολυτεχνείου κτίρια, τηλεοπτικῶν συνεργείων κι ἀμέτρητων δημοσιογράφων. Κάτι ποὺ οὐδέποτε ἔχει ξανασυναντήσει ἀπὸ τότε. Μεγάλες καὶ πάρα πολλὲς συμπτώσεις, ἰδίως γιὰ ἕναν χῶρο, ὅπως τὸ Πολυτεχνεῖο, ποὺ ἔως ἐκείνην τὴν στιγμὴ ἐπανελάμβανε κάτι ποὺ τόσες ἄλλες σχολὲς εἶχαν κάνει.
Δὲν θὰ ἀναλωθῶ σήμερα σὲ περισσότερες λεπτομέρειες. Τὸ κείμενον ποὺ παραθέτω εἶναι εἰλικρινέστατον καὶ βασίζεται μόνον στὴν καταγραφὴ πραγματικῶν γεγονότων. Συμφωνεῖ μάλλιστα ἀπόλυτα μὲ τὰ ὅσα ἤδη γνωρίζω ἀπὸ μελέτες, ἔρευνες καὶ ἀπὸ τὶς πληροφορίες τοῦ φίλου μου. 
Ὅποιος  ἐνδιαφέρεται εἰλικρινῶς νὰ μάθῃ τὸ τὶ συνέβῃ στὸ Πολυτεχνεῖο, ἄς τὸ κρατήσῃ! 
Φιλονόη.
Υ.Γ. Στὴν πορεία τῶν ἐτῶν γνώρισα πολλοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἦταν ἐντὸς τοῦ Πολυτεχνείου ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες. Οἱ μαρτυρίες τους ἔφθαναν γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσουν ἤ νὰ συμπληρώσουν ὅλα αὐτὰ ποὺ ἤδη γνώρισα. 

ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ  ΙΣΤΟΡΙΚΗ  ΑΛΗΘΕΙΑ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Μετά τη μεταπολίτευση έχει καθιερωθεί κάθε χρόνο  να εορτάζεται,  και μάλιστα τρεις ημέρες, 15-16-17 Νοεμβρίου, σαν «εθνική γιορτή»  η εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Πολιτικοί, στρατιωτικοί, ηθοποιοί, καλλιτέχνες, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι κ.λ.π.  τιμούν τους « νεκρούς φοιτητές του πολυτεχνείου». Οι επίσημοι καταθέτουν στεφάνια, ενώ αρκετοί συμπολίτες μας σπεύδουν συν γυναιξί και τέκνοις, γονυκλινείς να αφήσουν ένα λουλούδι στην ασώματη κεφαλή του Σβορώνου, συγχέοντας τους αναφερόμενους στην μαρμάρινη πλάκα (φοιτητές που έπεσαν επί κατοχής) με τους ανύπαρκτους νεκρούς σπουδαστές στο πολυτεχνείο.  Πάντα βέβαια εν μέσω ύβρεων, χλευασμών, ασχημιών, εκτοξεύσεως νεραντζιών,  και άλλων απρεπών πράξεων.  Με τους συμμετέχοντες να δέρνονται μεταξύ τους, την  Αθήνα  να καίγεται,  περιουσίες πολιτών να λεηλατούνται, να στήνονται οδοφράγματα, να πυρπολούνται αυτοκίνητα και   σημαίες να βεβηλώνονται.

Δεν έχω σκοπό να περιγράψω τα αιματηρά   γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Υπάρχουν αρκετοί που τα έχουν καταγράψει. Ορισμένοι στρατευμένοι σε ιδεοληψίες και ιδεολογίες  προσπαθούν να  παρουσιάζουν  τα γεγονότα όχι  όπως έγιναν αλλά όπως  εξυπηρετεί την ιδεολογία τους,  υπάρχουν και άλλοι που προσπαθούν να παρουσιάσουν τα γεγονότα όπως συνέβησαν.

Υπάρχουν και δηλώσεις επιφανών ανδρών της εποχής εκείνης  οι οποίες δυστυχώς δεν αναφέρονται  από τα Μ.Μ.Ε. στα   αφιερώματα που παρουσιάζουν, κάθε χρόνο, για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, γι’ αυτό και  παραθέτω ορισμένες: 

1. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ Υπουργός Εθνικής Αμύνης, δήλωσε στο περιοδικό Επίκαιρα, τεύχος 562, την 10 Μαΐου 1979.

«…Το πολυτεχνείο υπήρξε μία ευγενική θαρραλέα δημοκρατική εκδήλωση της Νεολαίας. Μόλις όμως εκδηλώθηκε και στέριωσε, κατά την τακτική που δίδαξε ο Λένιν, υπερφαλαγγίστηκε από το ΚΚΕ και τα συνθήματα από συνθήματα Δημοκρατίας έγιναν συνθήματα κομμουνισμού. Το πολυτεχνείο όχι μόνο δε έριξε την Δικτατορία αλλά τη δυνάμωσε….Τιμώ λοιπόν ειλικρινά και βαθύτατα την πρωτοβουλία και τον ηρωισμό των νέων που ξεκίνησαν αυτό το κτύπημα. Αλλά για να το τιμήσω, νομίζω πως πρέπει να πω αυτό που πιστεύω ότι είναι αλήθεια. Δεν είμαι διατεθειμένος λόγω επιμόνου συνθηματολογίας λόγω ανυπάρκτων …”πολυαρίθμων νεκρών” να βοηθήσω και εγώ στην θεσμοποίηση μια ψεύτικης ιστορίας…».

2. Εξ ίσου αποκαλυπτικός ο αείμνηστος Κ. Τσάτσος (Ακαδημαϊκός, Καθηγητής Πανεπιστημίου, Φιλόσοφος και Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά τα έτη 1974-1980) στο βιβλίο του “Λογοδοσία Μιας Ζωής” καταμαρτυρεί με μοναδική ειλικρίνεια και θάρρος: «…Όταν έγινε το πολυτεχνείο, ούτε πήγα επί τόπου, ούτε συγκινήθηκα. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτά τα πεζοδρομιακά ξεσπάσματα δεν κλόνιζαν την δικτατορία και ότι όπως στα χρόνια της κατοχής, υποκρύπτανε κομμουνιστικές επιδιώξεις επικίνδυνες για το μέλλον……Έχω την συνείδηση μου ήσυχη ότι δεν συνήργησα στην κατασκευή του μύθου του Πολυτεχνείου. Λυπάμαι τα 5-6 παιδιά που σκοτώθηκαν έξω και μακριά, διότι μέσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς. Η σκληρότερη δικτατορία που ακολούθησε, θα διαρκούσε πολύ ακόμη, αν δεν την έριχνε η εγκληματική ηλιθιότητα της απόπειρας κατά του Μακαρίου…».

3. Αλλά και  ο αείμνηστος Θ. Παπακωνσταντίνου στο βιβλίο του ”Η Μεγάλη Περιπέτεια” εκδόσεις Κάκτος, σελίδα  298 γράφει, “…Θα έλθη όμως κάποτε η ώρα που η υπόθεση “Πολυτεχνείο” θα μελετάται από τους ιστορικούς, τους κοινωνιολόγους και τους ψυχιάτρους ως μία από τας χαρακτηριστικοτέρας αποδείξεις της ηθικής και πνευματικής καταπτώσεως της εποχής μας.

Αλλά πόσοι και ποίοι είναι τελικά οι νεκροί του Πολυτεχνείου;

Μετά τη μεταπολίτευση εμφανίστηκαν στα ΜΜΕ, τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες κ.λ.π,  αρκετά άτομα που έκαναν λόγο για πολλούς νεκρούς μέσα στο Πολυτεχνείο, περιγράφοντας  με συγκινητικό,  ομολογουμένως, τρόπο τα γεγονότα. Άλλοι έκαναν λόγο για  59 νεκρούς, άλλοι για  75 και άλλοι για   154. Υπήρχαν  χαρακτηριστικά παραδείγματα ατόμων που επικαλούνταν μάλιστα και ονόματα νεκρών, ενώ όπως αποδείχθηκε αργότερα τα στοιχεία ήταν εντελώς αναληθή ή ανύπαρκτα τα άτομα που τα κατονόμαζαν ως νεκρούς.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα πολλά.

Αναφέρω ορισμένα:

1. Ο Γιάννης  Ηλιόπουλος ο οποίος έχοντας τη φωτογραφία μιας ωραίας κοπέλας ισχυριζόταν ότι χάθηκε «το βράδυ της σφαγής του Πολυτεχνείου». Στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου, το 1974, ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες υπαρκτών και ανύπαρκτων νεκρών που γέμισαν το κτίριο, ήταν και το σκίτσο μιας ωραίας κοπέλας. «Τη λένε Ελένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της, αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει».

Το «δράμα» το πήραν οι εφημερίδες, η Αυγή δε, έγραψε κατά λέξη, τα εξής κάτω από το σπαραξικάρδιο τίτλο: «ΤΙ ΑΠΟΓΙΝΕ Η ΕΛΕΝΙΑ ΜΟΥ; Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ» και τον υπότιτλο: «Ελένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρη από σφαίρα.  Τι  απόγινε;

Το σκίτσο της μικρής κοπέλας με το τραγικό ερώτημα κρεμόταν από τα κλαδιά της ελιάς που φυτεύτηκε στο χώρο του Πολυτεχνείου.

Αργότερα τοποθετήθηκε κι αλλού, κι αλλού, ανάμεσα στα λουλούδια. Με το ίδιο πάντα ερώτημα «Τι απέγινες».    Πώς όμως αφηγήθηκε ο ίδιος την ιστορία; «Ήμασταν μαζί με την Ελένια μέσα στο Πολυτεχνείο. Μετά την εισβολή, βγήκαμε δίπλα – δίπλα από την έξοδο της Στουρνάρη. Ένας οπλισμένος τη σημάδεψε εν ψυχρώ και οι σφαίρες τη βρήκαν στην πλάτη. Ακούμπησε πάνω μου βγάζοντας αίμα από το στόμα κι έπειτα έπεσε. Με συλλάβανε και στην Ασφάλεια μού πήραν το πουλόβερ μου, που ήταν κόκκινο από το αίμα της. Δεν τους μίλησα καθόλου για την Ελένια, για να την προφυλάξω, αν ζούσε. Όταν με άφησαν, το Φλεβάρη του ’74, πήγα στο Χαλάνδρι, όπου έμενε με την οικογένειά της.  Οι γονείς της με το μικρότερο αδερφό της είχαν εξαφανιστεί και στο σπίτι έμεναν άγνωστοι. Όσο κι αν ρώτησα, δεν ήξεραν τίποτα. Ούτε κι από το σχολείο της, το Κολέγιο Αγ. Παρασκευής, έβγαλα άκρη. Ίσως οι γονείς της φοβήθηκαν για το δεύτερο παιδί τους κι εξαφανίστηκαν. Όλα αυτά δεν τα κατέθεσα στον κ. Τσεβά, γιατί φοβόμουν».Aριστερά η φωτογραφία της  «Ηλένιας» στο χώρο του Πολυτεχνείου και δεξιά η αυθεντική φωτογραφία).

Σε λίγο όμως αποκαλύφθηκε πως το σκίτσο της «δολοφονημένης» Ελένιας, ήταν παρμένο από διαφήμιση σαμπουάν της αγγλικής εταιρίας «BREK» και είχε δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά και στην αγγλική έκδοση του τριμηνιαίου «VOGUE».

Το σκίτσο της διαφήμισης  είναι «παστέλ», το φιλοτέχνησε ο Άγγλος ζωγράφος Νίκολας Ήγκον και ως μοντέλο πόζαρε η Νεοζηλανδή Νάνσυ Κρίντλαντ, γνωστό και πανάκριβο φωτομοντέλο της εποχής, που από ηλικίας  4  χρονών ζούσε  στο Λονδίνο.

Μετά τη διαπίστωση της απάτης,  παραπέμφθηκε  σε δίκη ο  Ηλιόπουλος,  και  καταδικάστηκε,  στις 18/02/75, σε φυλάκιση οκτώ μηνών.

Πάντως, μπορεί να καταδικάστηκε, αλλά είχε προλάβει να κάνει την «πλάκα» του, μιας  και το όνομα της Ελένιας εκφωνήθηκε πρώτο στον πίνακα των νεκρών και σε αυτήν κατατέθηκαν τα περισσότερα στεφάνια, με πρώτο και καλύτερο εκείνο της Ιωάννας Τσάτσου (συζύγου του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας) η οποία μάλιστα, γονάτισε μπροστά στο σκίτσο και δάκρυσε. Ο πανίσχυρος δε τότε Καραμανλής ζήτησε και φωτογραφία του σκίτσου.

2. Άλλη περίπτωση είναι ο τότε Δήμαρχος  Ζωγράφου,  Δ. Μπέης, οποίος βεβαίωνε με μεγαλειώδη σοβαρότητα ότι οι νεκροί ήταν τόσοι πολλοί, ώστε  η Χούντα τους έθαψε σε ομαδικούς τάφους  με μπουλντόζες έξω από το νεκροταφείο του  Ζωγράφου.

Ακόμα ψάχνει να βρει τους ομαδικούς τάφους.

3. Ο Παπαδάτος  Γρηγόριος, ο οποίος όταν κλήθηκε από τον  Τσεβά να καταθέσει και να αποδείξει τους ισχυρισμούς του, ( ότι δηλαδή υπήρχαν πολλοί νεκροί στο Πολυτεχνείο)  ουδέν στοιχείο κατέθεσε και, όπως γράφει στο πόρισμά του ο ανωτέρω εισαγγελέας, (σελ 18) «ειδικώς υφ’ ημών κληθείς όπως προσκομίσει ή κατονομάσει έστω στοιχεία ενισχυτικά των απόψεών του, ουδέν περί του αντικειμένου τούτου κατέθεσεν».

4. Υπήρχαν και άλλες ανάλογες περιπτώσεις ατόμων που διατείνονταν ότι γνωρίζουν ή έχουν καταστάσεις με ονόματα νεκρών που δολοφονήθηκαν τη νύχτα του Πολυτεχνείου όπως του Μπάμπη Γεωργούλια, στελέχους της οργάνωσης «Ρήγας Φεραίος», με 77 ονόματα τα περισσότερα χωρίς το μικρό όνομα, άρα μη ταυτοποιήσημα. Ο κατάλογος αυτός καθίσταται αναξιόπιστος καθώς στον αριθμό 4 αναγράφεται το όνομα της νεκρής  «μαϊμού» Ηλένιας  Ασημακοπούλου.

Όλες   αυτές οι καταγγελίες  ερευνήθηκαν από τον εισαγγελέα   Τσεβά, ο οποίος στο πόρισμά του αναφέρει επί λέξει  «Πολλά τω όντι περί μεγάλου αριθμού νεκρών διαδίδονται και θρυλούνται. Διάφοροι κατάλογοι περί τούτων κυκλοφορούν, δύο των οποίων αναφερόντες ονόματα νεκρών 46 και 59, αντιστοίχως, περιήλθαν εις χείρας μου και απετέλεσαν αντικείμενον ειδικής, επισταμένης και αγωνιώδους ερεύνης. Αμφότεροι εκυκλοφόρησαν το πρώτον εις την αλλοδαπήν και ο εις εξ αυτών επιμέλεια πολλών γνωστών Ελλήνων εις το εξωτερικόν κατά την εποχήν της Δικτατορίας ευρισκομένων. Είναι αμφότεροι ελλιπείς κατά τα στοιχεία των και η επ’ αυτών έρευνα εις ουδέν το συγκεκριμένον απέληξε. Βεβαίως ο πρώτος αυτών κατετέθη παρά προσώπου λίαν αξιόπιστου, βεβαιώσαντος περί της σοβαρότητος της ερεύνης και της εγκυρότητος των πορισμάτων αυτής εν τη αναγραφή των ονομάτων του καταλόγου. Εξ ουδενός, όμως, ετέρου στοιχείου ενισχύθη η άποψις αυτή και των αναγραφομένων ονομάτων η συμπλήρωσις δεν επετεύχθη, ίνα διευκολυνθή ακολούθως η έρευνα εν τη αναζητήσει της αληθείας. Ο έτερος των καταλόγων κατά πολύ ελλιπέστερος εμφανίζεται κατά το περιεχόμενόν του και ουδέν ουδαμόθεν προσφέρεται προς επιβεβαίωσίν του ……παραμένει πάντοτε το ερώτημα:  Τι εγένοντο τα πτώματα των νεκρών τούτων και διατί οι οικείοι των εξακολουθητικώς σιωπούν; ».

5. Επί    πλέον   μολονότι το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδος αποφάσισε, κατόπιν εντολών του τότε υπουργού Δημοσίων Έργων και μετέπειτα Δικαιοσύνης Γ. Α. Μαγκάκη, να απονείμει «τιμητική σύνταξη» στις οικογένειες των σπουδαστών που «έχασαν τη ζωή τους στο Πολυτεχνείο», ουδείς δικαιούμενος ή μαυροφορεμένη μητέρα βρέθηκε  ή έλαβε την ανωτέρω σύνταξη, που παρέμεινε τελικώς αζήτητη.

Σχετικά με τον αριθμό των νεκρών υπάρχουν  και ευτράπελα γεγονότα.

Σε εφημερίδα των Αθηνών εμφανίστηκε  κατάλογος με 82 ονόματα ανθρώπων που πέθαναν στις 16 και 17 Νοεμβρίου. Κάποιος «δημοσιογράφος», όπως αποκαλύφθηκε,  πήγε στο Ληξιαρχείο Αθηνών και πήρε τη  λίστα με ονόματα πεθαμένων εκείνες τις μέρες. Ο «δημοσιογράφος» τους έβαλε όλους  σαν νεκρούς του Πολυτεχνείου.

Μετά από έρευνα όμως διαπιστώθηκε  ότι οι άνθρωποι αυτοί πέθαναν πραγματικά, αλλά ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ στα νοσοκομεία της Αθήνας. Εμβρόντητη η εφημερίδα μαθαίνει αργότερα ότι στα ονόματα των «ηρωικών νεκρών» που δημοσίευσε ήταν μια γριούλα 81 χρονών που πέθανε από ανακοπή καρδιάς, ένας παππούς 75 χρονών που πέθανε από καρκίνο και άλλοι.

Η πολιτεία, μετά τη μεταπολίτευση, και αφού οι φήμες έδιναν και έπαιρναν σχετικά με τους νεκρούς, άρχισε  να ψάχνει  για να βρει την αλήθεια. Υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο και αν ναι ποιοι;

Η πρώτη  κυβέρνηση, μετά τη μεταπολίτευση, αυτή  της Ν Δ του Κ. Καραμανλή, με την υπ Αριθ. 1868/ 5-9-1974 εντολή του προϊσταμένου της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών,   αναθέτει στον εισαγγελέα Τσεβά να διερευνήσει τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και να  βρει επί τέλους πόσοι σκοτώθηκαν  την ημέρα εκείνη.

Ο  Τσεβάς μετά από ενδελεχή έρευνα που   έκανε  εξετάζοντας   πλήθος μαρτύρων, συνέλεξε έγγραφα, ενήργησε αυτοψίες,  άκουσε μαγνητοταινίες και παρακολούθησε την προβολή κινηματογραφικών ταινιών, οι οποίες αναφέρονταν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου,(όπως ο ίδιος στο προοίμιο του πορίσματος αναφέρει) συνέταξε και υπέβαλε την 14^η Οκτωβρίου του αυτού έτους, πολυσέλιδο  πόρισμα.

Στις καταθέσεις  που έλαβε είναι και αυτή του πρύτανη  του Πολυτεχνείου  Κονοφάγου Κωνσταντίνου ο οποίος καταθέτει ότι μέσα στο Πολυτεχνείο δε σκοτώθηκε κανείς φοιτητής. Το ίδιο λέει και  στην κατάθεσή του 20/1/1975,  στο  πενταμελές εφετείο Αθηνών ότι  «μέσα στο Πολυτεχνείο δε σκοτώθηκε κανείς φοιτητής». ( Τις καταθέσεις  αυτές τις ζήτησα δύο φορές, εγγράφως, από την Εισαγγελία Εφετών Αθηνών αλλά, παρά και τις κατ’ επανάληψη τηλεφωνικές μου οχλήσεις, δεν πήρα καμία απάντηση).

Ο ίδιος πρύτανης στο βιβλίο,  που εξέδωσε το 1982, με τίτλο  « Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου» στη σελ.119 γράφει «Μετά τα γεγονότα, με σύντονη  προσπάθεια  έρευνας  στο  Ε.Μ.Π.  πιστοποιήσαμε  ότι  κανένας σπουδαστής μας δεν είχε  σκοτωθεί. Αργότερα εξακριβώθηκε ότιμέσα στο Πολυτεχνείο δεν είχε σκοτωθεί κανένας φοιτητής ή άλλος πολίτης».

Υπόψη ότι ο  πρύτανης είχε συλληφθεί και είχε  κρατηθεί στην  Ε.Σ.Α. μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και θα είχε κάθε λόγο να υπερβάλει ή να δραματοποιήσει τα γεγονότα.

Ο κ. εισαγγελέας ζήτησε  επίσης από τη Σύγκλητο του Ε.Μ.Π.  να του γνωρίσει πόσοι ήταν οι νεκροί μέσα στο Πολυτεχνείο     και η Σύγκλητος  με την   υπ’ Αριθ. 33437 αναφορά της, την 11/10/1974, τον ενημερώνει ότι κανένας σπουδαστής δε σκοτώθηκε μέσα στο Πολυτεχνείο   κατά το τριήμερο 14-17/ Νοεμβρίου 1973.

(Την αναφορά  αυτή την  παραθέτω στο τέλος σε φωτοτυπία).

Στο πόρισμά του ο  εισαγγελέας και συγκεκριμένα στο  κεφάλαιο Απολογισμός Γεγονότωνγράφει μεταξύ των άλλων και  για τις προσπάθειες που κατέβαλε για  να εξακριβώσει τον αριθμό των νεκρών:  <<Σύντονοι κατεβλήθησαν προς την κατεύθυνσιν ταύτην  προσπάθειαι  και πέραν των αμέσως η εμμέσως περιερχομένων εις γνώσιν μου, έκκλησις δια του Τύπου δημοσία διετυπώθη, όπως καταγγελθώσιν ή αναφερθώσι περιπτώσεις θανάτων ή και εξαφανίσεων ατόμων συνεπεία των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Και είναι αληθές ότι ουδέν περιστατικόν κατηγγέλθη».

Επίσης στο ίδιο κεφάλαιο του πορίσματος αναφέρει επί λέξει: «Περί πάντων τούτων, όμως, αναλυτικώτερον, ως ακολούθως, αφού προηγουμένως τονισθεί ότι ουδείς απολύτως εκ των σπουδαστών του Πολυτεχνείου εφονεύθη κατά το ανωτέρω τριήμερον (οράτε υπ’ αριθμ. 33437 /11-10-74 έγγραφον της Συγκλήτου του Πολυτεχνείου προς υμάς)…..».

Τα ατυχή θύματα των γεγονότων του Νοεμβρίου 1973, που όλα τους σκοτώθηκαν έξω και μακριά έως πολύ μακριά  από το Πολυτεχνείο, επιβεβαιώθηκαν από το υπ’  αριθμόν 677/1975 παραπεμπτικό βούλευμα και την υπ αριθμόν 723/1975 απόφαση του πενταμελούς Εφετείου Αθηνών.

Αναλυτικά τα στοιχεία των νεκρών, όπως καταγράφονται από τον εισαγγελέα  είναι:

α) Επισήμως ανακοινωθέντες νεκροί:

1.Διομήδης Ιωάννου Κομνηνός, ετών 17, μαθητής. Εφονεύθη έξωθι του Πολυτεχνείου περί ώρα 22.15′ της 16.11.73.

2.Βασίλειος Παναγιώτου Φαμέλλος, ετών 26. Εφονεύθη εγγύς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως περί ώρα 22.30′ της 16.11.73.

3. Toril Engelend, σπουδάστρια, Νορβηγίς. Εφονεύθη εις την πλατείαν Αιγύπτου περί ώρα 23.30′ της 16.11.1973.

4. Γεώργιος Ανδρέου Σαμούρης, σπουδαστής, ετών 22. Εφονεύθη  περί το μεσονύκτιον της 16.11.1973  εις την διασταύρωσιν των οδών Καλλιδρομίου και Ζωσιμαδών.

5. Αλέξανδρος Ευστρατίου Σπαρτίδης, ετών 16, μαθητής. Εφονεύθη επί της οδού Κότσικα (παρόδου Πατησίων) την 10.20΄ ώραν της 17.11.1973,

6. Μάρκος Δημητρίου Καραμάνης, ετών 23. Εφονεύθη ευρισκόμενος εις την επί της οδού Πατησίων και Αιγύπτου 1 πολυκατοικίαν την 10.30΄ ώραν της 17.11.1973.

7. Βασίλειος Καράκας, Τούρκος υπήκοος, ετών 43. Εφονεύθη εις την πλατείαν Αιγύπτου περί ώραν 13.00′ της 17.11.1973.

8. Δημήτριος Θεοφ. Θεοδώρου, ετών 6. Εφονεύθη επί της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας Ζωγράφου περί ώραν 13.30΄ της 17.11.1973.

9. Βασιλική Φωτίου Μπεκιάρη, ετών 17. Εφονεύθη ευρισκομένη εις την ταράτσα της επί της οδού Μεταγένους 8 – Νέος Κόσμος οικίας της περί ώρα 12.30′ της 17.11.1973.

10. Γεώργιος Αλεξάνδρου Γεριτσίδης, ετών 48, εφοριακός υπάλληλος. Εφονεύθη ευρισκόμενος εν Ν. Λιοσίοις από αδέσποτη σφαίρα  περί ώραν 12.15′ της 17.11.1973.

11. Νικόλαος Πέτρου Μαρκουλής, ετών 25. Εφονεύθη παρά την πλατείαν Βάθης περί ώραν 11.00′ της 17.11.1973.

12. Στυλιανός Αγαμ. Καραγεώργης, ετών 19, εργάτης. Ετραυματίσθη θανασίμως επί της οδού Πατησίων, έμπροσθεν του κινηματογράφου ΕΛΛΗΝΙΣ, περί ώρα 10.00′ της 17.11.1973. Απεβίωσεν εις το ΚΑΤ την 30.11.1973.

13. Ανδρέας Στεργίου Κούμπος, ετών 63. Ετραυματίσθη σοβαρώς διερχόμενος την οδόν Καποδιστρίου περί ώρα 14.00′ της 18.11.1973.  και απεβίωσε την 30.1.1974.

14. Μιχαήλ Δημήτριου Μυρογιάννης, ετών 20. Εφονεύθη εις την διασταύρωσιν των οδών Πατησίων και Στουρνάρα περί ώραν 13.30′ της 18.11.73. και

15. Κυριάκος Δημητρίου Παντελάκης, ετών 45, δικηγόρος. Ετραυματίσθη σοβαρώς επί της οδού Γλάδστωνος περί ώραν 12.40′ της 18.11.1973. και απεβίωσεν την 18.12.1973.

β) Νεκροί πλήρως βεβαιωθέντες:

1. Σπύρος Κοντομάρης, δικηγόρος. Απεβίωσεν τας απογευματινάς ώρας της 16.11.73 ευρισκόμενος επί της οδού Γεωργίου Σταύρου, συνέπεια θανατηφόρου επενέργειας των ριπτομένων υπό της αστυνομίας αερίων.

2. Αικατερίνη Αργυροπούλου, ετών 75. Ετραυματίσθη σοβαρώς ενώ ευρίσκετο εις την εν Αγ. Αναργύροις οικίαν της περί ώραν 11.00′ της 17.11.1973, δεχθείσα αδέσποτον βλήμα και απεβίωσεν κατά μήνα Μάιον 1974 και

3. Δημήτριος Παπαϊωάννου, ετών 60, ιδιωτικός υπάλληλος. Απεβίωσεν την μεσημβρίαν της 17.11.1973 εκ προσφάτου εμφράγματος του μυοκαρδίου λόγω αερίων.

Μετά, το 1981, η κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου θέλοντας να «αποκαταστήσει» την αλήθεια του Πολυτεχνείου δίνει εντολή στον Αστυνομικό Διευθυντή  Σαμπάνη (που είχε αποταχθεί από το καθεστώς Παπαδόπουλου και επανήλθε με τη μεταπολίτευση ως υπαρχηγός της αστυνομίας και είχε κάθε λόγο να ψευδολογήσει  εις βάρος της δικτατορία) να βρει τους νεκρούς  του Πολυτεχνείου. Το πόρισμα κυριολεκτικά ήταν καταπέλτης.

Κανένας νεκρός μέσα στο Πολυτεχνείο (όπως  και στο πόρισμα Τσεβά αναφέρεται) και μόνο δώδεκα γύρω και μακριά  από αυτό.

Το πόρισμα αυτό η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δε το έδωσε στη δημοσιότητα,  το έκρυψε.

Την κατάσταση  με τα  ονόματα των νεκρών του Αστυνομικού Διευθυντή Σαμπάνη την παραθέτω παρακάτω.

Το 1984 η Νέα Δημοκρατία με ερώτηση  στη Βουλή οκτώ βουλευτών της ζητούσε από την τότε Κυβέρνηση του Π.Α.Σ.Ο.Κ. να  μάθει «Πόσοι και ποιοι είναι οι νεκροί του Πολυτεχνείου». Φυσικά η κυβέρνηση  δεν απάντησε, αλλά ο τότε υπουργός Σκουλαρίκης τους είπε: «Τιμούμε αυτούς που τιμούσε το κόμμα σας όταν ήταν κυβέρνηση».

Εμείς οι Έλληνες, όπως γράφει και στο βιβλίο του « Η Εξέγερση του Πολυτεχνείο» ο τότε πρύτανης, και μετέπειτα υπουργός επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή,  Κ. Κονοφάγος, «δεν κρύβουμε τους νεκρούς μας και μάλιστα σε ελεύθερο καθεστώς.

Έτσι ο κατάλογος του κ. Δ. Τσεβά πρέπει να θεωρείται ο οριστικός κατάλογος». Αν και ο κατάλογος  του Αστυνόμου Σαμπάνη πρέπει  να  θεωρείται  πιο έγκυρος, γιατί συντάχθηκε το 1982, οπότε το κυνήγι των μαγισσών είχε μειωθεί και μπορούσαν να εκτμηθούν τα γεγονότα   πιο ψύχραιμα.

Πάντως και από τους δύο καταλόγους προκύπτει ότι: Ουδείς νεκρός μέσα στο Πολυτεχνείο και κανείς φοιτητής στους νεκρούς.

Άρα οι νεκροί με ονοματεπώνυμο κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι:

18 με βάση το πόρισμα του  Τσεβά και  

12 με βάση την έρευνα του Αστυνόμου Σαμπάνη.

Η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων εφονεύθη από αδέσποτες σφαίρες, πολύ μακριά από το Πολυτεχνείο, όπως στα Ν. Λιόσια, στο Ν. Κόσμο, στον Αγ. Κοσμά, στους Αγ. Αναργύρους κ.λ.π,  και καμιά σχέση δεν είχαν με την εξέγερση.

Εκτός βέβαια  από τους νεκρούς υπήρξαν και πολλοί τραυματίες όπως η τότε φοιτήτρια Πένη Ρηγοπούλου, μετέπειτα καθηγήτρια πανεπιστημίου.

ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ οι νεκροί του Πολυτεχνείου, μακριά από αριστερή, κατά κύριο λόγο, προπαγάνδα, αριστερούς φανφαρονισμούς και άλλους  αφελείς ή αυτοαποκαλούμενους προοδευτικούς  που εξακολουθούν να πιστεύουν ανύπαρκτες καταστάσεις χωρίς ονόματα.

Για πολλοστή φορά η αγνή, ειλικρινής, ανιδιοτελής και υπέρμετρος αγάπη που έχουν οι νέοι προς την ελευθερία παραμένει ανεξάντλητο κεφάλαιο προς εκμετάλλευση.

Το ότι δεν υπήρχε κανείς νεκρός μέσα στο Πολυτεχνείο, αλλά και κανείς φοιτητής  στους νεκρούς φαίνεται και από τα  παρακάτω αδιάσειστα   στοιχεία:

1. Πουθενά, σε κανένα μνημείο,  δεν αναγράφονται τα ονόματα των πεσόντων φοιτητών μέσα   στο Πολυτεχνείο ή στο γύρο χώρο.

Εάν είχε σκοτωθεί, έστω και ένας φοιτητής ή οποιοσδήποτε άλλος  πολίτης μέσα  στο  Πολυτεχνείο   αμφιβάλει κανείς ότι    θα είχαν αναγερθεί  όχι μόνο  ένα αλλά εκατοντάδες μνημεία με τα ονόματά τους τόσο στο Πολυτεχνείο όσο και σε όλη την Ελλάδα ; 

2. Στα ονόματα που υπάρχουν στη μαρμάρινη πλάκα ( την οποίαν απεκάλυψε ως Πρωθυπουργός το 1988 ο Ανδρέας Παπανδρέου) και η οποία υπάρχει  πλησίον της μεγάλης ασώματης κεφαλής, στο χώρο «της θυσίας» στο Πολυτεχνείο, τελικώς έχουν αναγραφεί δεκαοκτώ ονόματα με την μισοσβησμένη, πλην όμως αναγνώσιμη από κοντά, διευκρινιστική περιγραφή, «ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΕΜ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ 1941-1944».  (Καμία σχέση βέβαια με τα γεγονότα του  Πολυτεχνείου το Νοεμβρίου 1974).

Για του λόγου του αληθές επισυνάπτω και δυο φωτογραφίες.

3. Η έκθεση της Συγκλήτου του Πολυτεχνείου υπ’ αριθμ. 33437/11-Οκτωβρίου – 1974 βεβαιώνει ότι  «Τελικώς απεδείχθη ότι ουδείς εκ των σπουδαστών του Ε.Μ.Π. εφονεύθη κατά τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973».

4. Η μαρτυρία του Πρύτανη του Ε.Μ.Π Κωνσταντίνου Κονοφάγου στις 20/1/1975, στο Πενταμελές Εφετείο Αθηνών, ότι μέσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς φοιτητής ή άλλος πολίτης.

5. Η απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών υπ’ αριθμόν 723/1975 η οποία εξεδόθη εν πλήρη Δημοκρατία και αναφέρει:

α. «Ουδείς  πολίτης εφονεύθη εντός του Πολυτεχνείου ή εις ζώνην 300 μέτρων πέριξ αυτού» και

β. «Ουδείς φοιτητής εφονεύθη εντός ή εκτός του Πολυτεχνείου ή εις το Λεκανοπέδιον της Αττικής κατά την Εξέγερσιν του Πολυτεχνείου».

6. Κανένας πατέρας ή μητέρα νεκρού φοιτητή πήρε σύνταξη,  μολονότι το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδος αποφάσισε, κατόπιν εντολών του τότε υπουργού Δημοσίων Έργων και μετέπειτα Δικαιοσύνης Γ. Α. Μαγκάκη, να απονείμει «τιμητική σύνταξη» στις οικογένειες των σπουδαστών που «έχασαν τη ζωή τους στο Πολυτεχνείο».

7. Ποτέ δεν παρουσιάστηκε πατέρας ή μητέρα ή άλλος συγγενής να θρηνεί για φονευθέντα φοιτητή μέσα στο Πολυτεχνείο.

8. Κανείς γονιός ή άλλος συγγενής μήνυσε τους δολοφόνους, γιατί σκότωσαν τον συγγενή τους που ήταν φοιτητής και σκοτώθηκε μέσα στο Πολυτεχνείο.

9. Μέχρι σήμερα, αν και πέρασαν 40 χρόνια, κανένας συγγενής δεν παρουσιάστηκε να αναφέρει, να καταγγείλει, ότι κάποιος δικός του σκοτώθηκε ή εξαφανίστηκε κατά τα γεγονότα και  δεν ήταν στον κατάλογο του  Τσεβά.

Στις διάφορες εκπομπές  που γίνονται τώρα τελευταία, κυρίως στη Τ.V. παρουσιάζονται διάφοροι και ομιλούν για ανώνυμους νεκρούς.

Αλλά αν υπήρχαν οι ανώνυμοι νεκροί, γιατί οι συγγενείς τους δεν πήγαν να δηλώσουν τα ονόματά των  και  πάρουν τις παχυλές συντάξεις που χορήγησε  με ειδικό νόμο η Βουλή των Ελλήνων;

Δυστυχώς, ο μύθος του Πολυτεχνείου, ενισχύεται εντέχνως και μέσα από την σχολική προπαγάνδα. Ο ακόλουθος σχολιασμός της φωτογραφίας, προέρχεται από το βιβλίο Ιστορίας της Γ’ Λυκείου (έκδοση 1990), όπου παρ’ ότι υπάρχουν επίσημα πορίσματα οι συγγραφείς επιμένουν, αρκετά χρόνια μετά, να μιλούν για «πολλούς νεκρούς φοιτητές», φωλιάζοντας έτσι αυτή την προπαγάνδα ως κάτι αυτονόητο και δεδομένο στο μυαλό των παιδιών και διαιωνίζοντας κατά συνέπεια την ιστορική απάτη…

Σχολικό βιβλίο για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου

Ένας  μύθος, που συνεχίζει να συντηρείται απ’ όλα, σχεδόν,  τα πολιτικά κόμματα και πάνω κάτω αυτό που  μαθαίνουν σήμερα τα Ελληνόπουλα, είναι ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου ανέτρεψε το στρατιωτικό καθεστώς του Παπαδόπουλου. Άλλο ένα μεγάλο ψέμα.  Η εξέγερση δεν έριξε το στρατιωτικό καθεστώς καθ’ όσον μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ηρεμία επικρατούσε παντού λόγω του στρατιωτικού νόμου που είχε επαναφέρει ο Παπαδόπουλος. Στις 25 του μηνός έγινε νέο στρατιωτικό κίνημα που ανατρέπει τον Παπαδόπουλο και την κυβέρνηση Μαρκεζίνη και φέρνει στην εξουσία τον ταξίαρχο Ιωαννίδη. Πρωθυπουργός ορκίζεται ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος και Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης. Το στρατιωτικό καθεστώς, η χούντα, έπεσε οκτώ (8) μήνες αργότερα τον Ιούλιο του 1974 με την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο.

Συνεπώς η κατάληψη του Πολυτεχνείου ουδεμία επίδραση είχε στην αποκατάσταση της δημοκρατίας, αντιθέτως έφερε μια πιο σκληρή δικτατορική διακυβέρνηση.

Υ.Γ. Για να μην παρεξηγηθώ πρέπει να κάνω και  μια διευκρίνιση.

Τιμώ τον αγώνα όλων όσων συμμετείχαν τότε στην εξέγερση του  πολυτεχνείου.  Λυπάμαι γιατί άνθρωποι έχασαν την ζωή τους.

Δεν θεωρώ ότι ο αριθμός των νεκρών 18 ή 12  είναι μικρός.

Και ένα  άτομο μόνο  να είχε σκοτωθεί θα ήταν τραγικό. Το αίμα είναι αίμα. Κάποιοι όμως, πάνω σ’ αυτό το αίμα, δημιούργησαν ένα μύθο και πατώντας σ’ αυτόν, το καπηλεύτηκαν.

Το μεγαλείο  μιας εξέγερσης, άλλωστε,  δεν  εξαρτάται από τον αριθμό των θυμάτων.  Στη Γαλλία, στην εξέγερση των φοιτητών του 1968 που διήρκησε εβδομάδες, δε σκοτώθηκε κανένας. Αυτό δε μειώνει καθόλου το μεγαλείο εκείνης της εξέγερσης.

Όμως η σκόπιμη παραποίηση των γεγονότων  δε συμβάλλει ούτε  στην αντικειμενική ενημέρωση ούτε  και στην αντικειμενική καταγραφή των γεγονότων.

ΕΠΙΣΥΝΑΠΤΟΝΤΑΙ:

1. Ονοματεπώνυμα Νεκρών, σύμφωνα με το πόρισμα Σαμπάνη.

2. Δύο φωτογραφίες της μαρμάρινης στήλης που υπάρχει στο Ε.Μ.Π.

3. Η αναφορά της Συγκλήτου του Ε.Μ.Π. υπ’ Αρίθμ. Πρωτ. 33437/11-10-1974 προς τον εισαγγελέα  Τσεβά.

ΟΝΟΜΑΤΑ ΝΕΚΡΩΝ

(Σύμφωνα νε το πόρισμα Σαμπάνη και το μέρος που σκοτώθηκαν)

Φωτοτυπία από το πρωτότυπο.

Αν συγκρίνει κάποιος τα δύο πορίσματα θα διαπιστώσει  ότι ο Αστυνόμος Σαμπάνης δεν περιλαμβάνει στους νεκρούς τους:  Καραγεώργη Στυλιανό, Κούμπο Ανδρέα και Παντελάκη  Κυριάκο.  

            Δεν ξέρω τους λόγους που ο Αστυνόμος δεν συμπεριέλαβε  τους ανωτέρω νεκρούς στα θύματα του Πολυτεχνείου. Εκτιμώ  ότι ίσως γιατί  και οι τρεις δεν πέθαναν  το 3ήμερο της εξέγερση, αλλά αργότερα. 

 

Η μαρμάρινη στήλη όπως είναι σήμερα 2011

(Επειδή  δεν είναι  ευανάγνωστη  η επικεφαλίδα,

                σας παραθέτω  ακριβώς  τι γράφει).

( ΦΟΙΤΗΤΕΣ

 ΤΟΥ Ε.Μ. ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ

ΓΙΑ ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ

ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

1941 – 1944)

 

Και αυτή τη μαρμάρινη πλάκα οι εορτάζοντες, από σεβασμό προς τους νεκρούς, την έχουν βάψει με άσπρη μπογιά ώστε να μη φαίνεται, από τους διερχομένους από την οδό Πατησίων, τι γράφει.

Οι αναρχικοί δε, με μαύρη μπογιά αποτύπωσαν το σύμβολό τους, και κανείς από το πολυτεχνείο δεν ασχολήθηκε να καθαρίσει το μνημείο.

(Αναφορά της Συγκλήτου του Ε.Μ.Π.)

11 Ὀκτωβρίου 1974

Τόν Εἰσαγγελέα Πρωτοδικών Αθηνῶν κ. Δ. Τσεβᾶν

ΘΥΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1974 ΕΚ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΑΣΤΩΝ

ΤΟΥ Ε.Μ. ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.

Ἒχομεν τήν τιμήν νά γνωρίσωμεν ὂτι, εἰς τούς σπουδαστές τοῦ Ε.Μ. Πολυτεχνίου οί ὀποῖοι δέν ἒλαβον μέρος εἰς τάς ἐξετάσεις τοῦ ἒτους 1974, καί οἰ ὀποῖοι ἀνέρχονται εἰς 68, ἀπεστάλλησαν τηλεγραφήματα εἰς τάς διευθύνσεις των, καί εἰς τάς διευθύνσεις τῶν γονέων των ἲνα ἀπαντήσουν περί τῆς ὐγείας των.

Τελικῶς ἀπεδείχθη ὂτι οὐδείς ἐκ τών σπουδαστών τοῦ Ε.Μ.Π. ἐφονεῦθη κατά τά γεγονότα τοῦ Νοεμβρίου τοῦ 1974.

ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ:

Ἐκ τῶν ἀποσταλέντων 68 τηλεγραφημάτων ἀπήντησαν 57.

Διά τούς ὑπολοίπους 11, (τηλεγραφήματα ἀνεπίδοτα), ἐξηκριβώθησαν διά τηλεφωνικῆς συνδιαλέξεως μετά τῶν γονέων των, ἢ τῶν ἰδίων, ἢ διά κλητῆρος ὀ ὀποῖος ἐζήτησε πληροφορίας ἐκ τοῦ θυρωροῦ τῆς πολυκατοικίας ἢ τῶν περιοίκων τἀ κάτωθι κατά περίπτωσιν.

1^ον) Σπανός Φραγκίσκος τοῦ Γαληνοῦ : Ὑγιαίνει. (Τηλεφωνική ἐπαφή μετά                              τοῦ πατρός του).

2^ον) Κάλφας Βασίλειος τοῦ Συμεῶνος : Ὑγιαίνει. (Τηλεφωνική ἐπαφή μετά τοῦ ἰδίου).

3^ον) Ἐμμανουήλ Γρηγόριος τοῦ Κων/νου :Ὑγιαίνει. (Τηλεφωνική ἐπαφή μετά τοῦ ἰδίου).

4^ον) Λαμπρόπουλος Θεόδωρος τοῦ Νικολάου: Ὑγιαίνει. (Τηλεφωνική ἐπαφή μετά τοῦ πατρός του).

5^ον) Καρβουνιάρης Ἀθανάσιος τοῦ Νικολάου: Ὑγιαίνει. (Τηλεφωνική ἐπαφή μετά τοῦ ἰδίου).

6^ον) Συργολιός Ἀπόστολος τοῦ Ἰωάννου: Ὑγιαίνει. (Τηλεφωνική ἐπαφή μετά τῶν γονέων του).

7^ον) Γιούλης Ἰωάννης τοῦ Λουκᾶ : Ὑγιαίνει. (Ἐξηκριβώθη ἀπό τήν ΧΑΝ ὂπου διέμενε οὗτος, ὃτι πρό τριμήνου ἒφυγε διά Κων/πολιν).

8^ον) Ὀρφανός Στυλιανός τοῦ Ἀντωνίου : Ὑγιαίνει. (Ἐξηκριβώθη ὑπό τοὓ κλητῆρος ὃτι ἐξακολουθεῖ νά διαμένη εἰς τήν ὁδόν Ἠπείρου 22, καί τήν στιγμήν ἐκείνην ἀπουσίαζε).

9^ον) Δράκου Ἀνθούλα τοῦ Εὐαγόρου: Ὑγιαίνει. Διέκοψε τάς σπουδάς της μεταβάσα εἰς Κύπρον. Ἐστάλη τηλεγράφημα, εἰς Κύπρον, ὃμως δέν ἐλήφθη ἀπάντησις. Δ/σις  Φειδίου 22,  Τ.Τ. 105, Λευκωσία-Κύπρος.

10^ον) Λαδονικόλαος Ἀθανάσιος τοῦ Σάββα:  Ὑγιαίνει. (Τηλεφωνική ἐπαφη μετά τῆς μητρός του).

11^ον) Καραμπίνης Ἀθανάσιος τοῦ Βασιλείου: Ὑγιαίνει. (Μετώκησεν ὡς ἐξηκριβώθη ὑπο τοῦ κλητῆρος κατά πληροφορίαν τοῦ θυρωροῦ, εἰς πλησίον κειμένην οἰκίαν, προσφάτως).

Μετά τιμῆς

Ο ΠΡΥΤΑΝΙΣ

(ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ   ΚΟΝΟΦΑΓΟΣ)

Του Χρήστου Βαϊδάνη

Ῥαδοβύζι Ἄρτας
 http://filonoi.gr