Από τη Μόσχα στην Ιερουσαλήμ, πάντα τα Ταλμουδικά δύο μέτρα και δύο σταθμά

Του Michael Hoffman* / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Στην εβραϊκή εφημερίδα Jewish Daily Forward της 21ης ​​Αυγούστου διαβάζουμε: Στις 17 Αυγούστου, ένας όχλος αρκετών δεκάδων ισραηλινών εφήβων -  κάποιες αναφορές μιλάνε και για 50 άτομα – επιτέθηκαν σε τέσσερις Παλαιστίνιους νεαρούς στο κέντρο της Ιερουσαλήμ, σε μια επίθεση που ακόμη και η αστυνομία της Ιερουσαλήμ έχει χαρακτηρίσει σαν μια απόπειρα "λιντσαρίσματος". Οι νεαροί Εβραίοι φώναζαν "θάνατος στους Άραβες", καθώς κυνηγούσαν και χτυπούσαν τους Παλαιστίνιους. Ένα από τα τέσσερα θύματα παραμένει σε κρίσιμη κατάσταση μετά τον ξυλοδαρμό. Μερικοί από τους φερόμενους ως δράστες έχουν ήδη συλληφθεί. Καθώς οι διώξεις και δίκες θα προχωρήσουν, είναι πιθανό να παρουσιαστεί η ιστορία ως ένα «μεμονωμένο περιστατικό» που δεν εκπροσωπεί την ιουδαϊκή νεολαία στο σύνολό της. Αλλά αυτό το περιστατικό είναι ένας καθρέφτης που δείχνει τα πρόσωπα εκείνων που θεωρούν τους εαυτούς τους μέρος του παγκόσμιου σιωνιστικού κινήματος.

Μπορεί να είναι εύκολο να προσπεράσεις αυτά τα περιστατικά, ως μια ενέργεια λίγων φανατικών Εβραίων «έποικων», οι οποίοι δεν αντιπροσωπεύουν τον ισραηλινό λαό και την εβραιο-αμερικανική διασπορά. Αλλά αυτή η επίθεση ήταν διαφορετική. Πραγματοποιήθηκε στην Πλατεία Σιών, στην καρδιά του κέντρου της πόλης της Ιερουσαλήμ, όπου ο κάθε τουρίστας στην πόλη σταματάει να φάει ένα φαλάφελ ή να δει την παρουσίαση ενός tallitot (‘σάλι’ προσευχής). Σύμφωνα με ορισμένους αυτόπτες μάρτυρες, 100 περίπου άνθρωποι - κατά πάσα πιθανότητα Ισραηλινοί και τουρίστες - παρακολουθούσαν με απάθεια, χωρίς να προσπαθήσουν να σταματήσουν τους ξυλοδαρμούς. Η επίθεση αυτή δεν ένα «μεμονωμένο περιστατικό». Έρχεται μόλις λίγους μήνες μετά αφότου μια ομάδα Εβραίων εφήβων εισέβαλε στο Mall Malha - το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο στην Ιερουσαλήμ - φωνάζοντας ρατσιστικά συνθήματα και αφού εντόπιζαν Άραβες εργάτες και καταστηματάρχες, τους ξυλοκοπούσαν.

Το παγκόσμιο σιωνιστικό κίνημα παραπονιέται συνεχώς για τον «αντισημιτισμό» που υπάρχει στην κατεχόμενη Παλαιστίνη. Εύκολα, μεταξύ των Ισραηλινών, κάποιος ακούει τακτικά να χαρακτηρίζονται οι Παλαιστίνιοι ως μια ομάδα που θα μπορούσε να καταδικαστεί από παθογόνο αντισημιτισμό, την ίδια ώρα που προσβλητικές καρικατούρες Παλαιστινίων εμφανίζονται σε συναγωγές, η παλαιστινιακή ταυτότητα δεν αναγνωρίζεται ούτε και η ιστορία τους καθώς και οι θηριωδίες που διαπράχθηκαν εναντίον τους. Ορθόδοξοι ραβίνοι γράφουν βιβλία με εξουσία όπως το Torat Hamelech που περιέχουν θρησκευτικές δηλώσεις με βάση το Ταλμούδ, όπου κάνουν έκκληση για τη δολοφονία των βρεφών των Παλαιστινίων. Ο "σοφός του Τορά" ραβίνος Ovadia Yosef απαιτεί την εξόντωση των ίδιων των Παλαιστινίων. Είναι άραγε απορίας άξιο που κάποιοι Εβραίοι νέοι μισούν τους Παλαιστίνιους και τους Άραβες και επιδιώκουν να τους χτυπήσουν και να τους λυντσάρουν ακόμα;

Τίποτα από όλα αυτά δεν αποτελεί έκπληξη δεδομένου του περιεχομένου του Ταλμούδ και των παρόμοιων κειμένων, καθώς και το είδος της φυλετικής λατρείας που έχουν στους Ισραηλινούς "Εβραίους" οι φονταμενταλιστές Προτεστάντες στην Αμερική, και η σύγχρονη Εκκλησία της Ρώμης.

Αυτή η ιδιαιτερότητα είναι ένα προσάρτημα των μέσων ενημέρωσης που ελέγχονται σιωνιστές, στις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τον Καναδά, την Αυστραλία και την Ευρώπη. Το Ιουδαϊκό Ταλμούδ ασβεστώνεται και παρουσιάζεται στο κοινό ως μια σειρά από συζητήσεις χωρίς halachic αρχή (Ταλμουδική βιβλιογραφία που ασχολείται με το δίκαιο και με τις ερμηνεία της νομοθεσίας σχετικά με την εβραϊκή Γραφή).

Οι σφαγές των Ισραηλινών και τα εγκλήματα πολέμου εναντίον του Λιβάνου και της Παλαιστίνης δεν υπενθυμίζονται ποτέ στα μέσα μαζικής ενημέρωσης - τα ίδια μέσα ενημέρωσης που τονίζουν κάθε χρόνο την ημέρα που σχετίζεται με τις διώξεις των Εβραίων στο Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, από την εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας μέχρι την απελευθέρωση του Άουσβιτς. Εν τω μεταξύ, όλη η μνήμη της απελευθέρωσης του βάναυσου στρατοπέδου συγκέντρωσης El Khiam στο Λίβανο - που χτίστηκε υπό ισραηλινή οδηγία και στελεχώθηκε από εκπροσώπους τους - έχει προ πολλού ξεθωριάσει στη σκόνη της ιστορίας, όπως το ολοκαύτωμα που οι Ισραηλινοί διέπραξαν στη Βηρυτό το καλοκαίρι του 1982 έχει εξαφανιστεί από τις τράπεζες μνήμης των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Οι επιθέσεις που διαπράχθηκαν από την οικογένεια Άσαντ στη Συρία το 1982 έχουν πρόσφατα χαρακτηριστεί ως η χειρότερη στην περιοχή εκείνη την εποχή – το ισραηλινό ολοκαύτωμα στη Βηρυτό, την ίδια χρονική περίοδο δεν αξίζει καμία στιγμιαία αναφορά στην οθόνη του ραντάρ της επιλεκτικής αγανάκτησης. Ο Λίβανος δέχθηκε επίθεση και πάλι στην πρώτη δεκαετία του 21^ου αιώνα, όπως και η Γάζα. Είναι όλα περασμένα ξεχασμένα.

Πώς μπορούμε να δικαιολογήσουμε αυτή τη διεστραμμένη αμνησία; Η απάντησή μου θα ήταν ότι αντικατοπτρίζει τέλεια το Ταλμουδικό δόγμα, το οποίο υποστηρίζει ότι οι "Εβραίοι" είναι πάνω από κάθε άλλο έθνος, δεν μπορούν να κριθούν από τα γκογίμ (Εθνικοί), και είναι τα μόνα αληθινά ανθρώπινα όντα του πλανήτη. Έχω γράψει δύο βιβλία που ερευνούν το γεγονός ότι αυτό το δόγμα είναι πράγματι halacha (ο νόμος) στο Ορθόδοξο Ιουδαϊσμό, που προέρχεται από τη Μισνά και τη Γεμαρά (δηλαδή το Ταλμούδ Bavli), καθώς και το Rashi, Maimonides, το Shulchan Aruch, Mishnah Berurah, κλπ. κατά κόρον.

Αυτά τα γεγονότα δεν μπορούν να αναγνωριστούν ή να συζητηθούν στα συντηρητικά, φιλελεύθερα ή ‘μεσαία’ αμερικανικά μέσα ενημέρωσης. Το εργαλείο εκφοβισμού, ο μπαμπούλας που λέγεται "αντισημιτισμός", χρησιμοποιείται για να κρατήσει σε δειλία τις ψυχές – από την Δεξιά ως την Αριστερά – από το να δεχτούν να διαφημίσουν τα βιβλία μου. Δεν είναι μόνο τα βιβλία μου, φυσικά, που υποφέρουν αυτό την περίφημη "σιωπηλή θεραπεία."

   

Κάθε άλλη θρησκεία, από το Ισλάμ έως τον Χριστιανισμό, είναι ανοιχτά σε έλεγχο και καταγγελίες, εκτός του Ταλμουδικού Ιουδαϊσμού. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι τώρα ο  πιο αχρείος χαρακτήρας στα μάτια της Δύσης επειδή υπερασπίστηκε την ιερότητα του καθεδρικού ναού του Χριστού Σωτήρος στη Μόσχα, παρά οι σεΐχηδες της Σαουδικού Wahabi Ισλάμ, που δεν θα επιτρέψουν να ανοίξει ούτε ένα χριστιανικό παρεκκλήσι για το κοινό οπουδήποτε στο έθνος τους. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν αναφέρουν ότι ο ξαναχτισμένος καθεδρικός ναός που ο Πούτιν και η ρωσική δικαιοσύνη υπερασπίστηκαν από την χυδαία μόλυνση μιας δήθεν ροκ μπάντας με ένα γελοίο όνομα, σαν τα μέλη του συγκροτήματος, είχε ισοπεδωθεί το 1930 από έναν κορυφαίο Εβραίο Κομμουνιστή, τον Lazar Kaganovich, (φωτο) που ευφραινόταν στη καταστροφή του, δηλώνοντας, "Η Μητέρα Ρωσία έπεσε κάτω!"

Εάν οποιαδήποτε "punk" μπάντα είχε εισέλθει σε μια συναγωγή στη Γερμανία, που είχε ξαναχτιστεί μετά την κατεδάφισή της από τους Ναζί και κάποιοι κλόουν τραγουδούσαν υβριστικούς κατά του Binyamin Nentanyahu στο διαδίκτυο, οι περισσότεροι από αυτούς τους ίδιους "υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου" που τώρα έχουν πάθει αμόκ κατά της ρωσικής κυβέρνησης για την καταστολή της «τέχνης και της σάτιρας», θα ούρλιαζαν ζητώντας τα κεφάλια των πανκ που θα εισέβαλαν στην συναγωγή. Η «ελευθερία έκφρασης» των καλλιτεχνών θα απορρίπτονταν ως μια «πρόχειρη κάλυψη» του «αντισημιτικού μίσους» τους, και θα τους μετέφεραν μακριά σε φυλακές της Γερμανίας, όπως ακριβώς και τους ρεβιζιονιστές σατιρικούς και ιστορικούς που έχουν φυλακιστεί στη Γερμανία, επειδή τόλμησαν να βλασφημήσουν την «ιερή εικόνα» του θαλάμου αερίων του Άουσβιτς.

Πάντα τα Ταλμουδικά δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Στο όνομα της "δημοκρατίας", της "ανοχής" και της "ελευθερίας για όλους", όλους μας θα πρέπει να μας διέπει το πνεύμα του Ταλμούδ.

* Ο Αμερικάνος Michael Hoffman (γεν. το 1954) είναι ρεβιζιονιστής (αναθεωρητής) του Ολοκαυτώματος, συγγραφέας του ‘Judaism Discovered’ και του ‘Judaism's Strange Gods’ και εκδότης του newsletter Revisionist History. Ο ίδιος χαρκτηρίζει τον εαυτό του «αιρετικό συγγραφέα», ενώ άλλοι τον αποκαλούν «συνωμοσιολόγο», «αρνητή του Ολοκαυτώματος» και «αντισημίτη».

kokkinos ouranos