ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ - ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΚΑΙ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Του Φειδία Ν. Μπουρλά

 

Μέσα στο αρχέγονο Χάος των απείρων πιθανοτήτων και δυνατοτήτων,
των απείρων γεννόμενων και σβεννύμενων Κόσμων (Δημόκριτος,
Αναξίμανδρος κ.ά., "πληθωριστική θεωρία πολλαπλών συμπάντων") μια
τοπική κβαντική διακύμανση υπήρξε το σπέρμα, το Κοσμικόν Ωόν (Ορφεύς)
ή Σφαίρος (Εμπεδοκλής), από το οποίο εγεννήθη το τοπικό μας σύμπαν
(Ορφική Κοσμογονία ή, ονομασθείσα σήμερον, "θεωρία του Big Bang").
Τηι επιδράσει του Έρωτος (Ορφ.) (πρβλ. παγκόσμιον βαρυτικήν έλξιν),
ή αλλιώς της συμπαντικής δυνάμεως της Φιλότητος και του Νείκους
(Εμπεδοκλής) (πρβλ. και ελκτική και απωστική ηλεκτρομαγνητικήν
δύναμιν) διαμορφώνεται το σύμπαν μας ως Κόσμος. Από την αρχική πηγή,
το Εν, το Όντως Ον, τον Θεό, το Αγαθόν, το Αείζωον Πυρ (Ηράκλειτος)
εκπορεύονται τα πάντα, τα 4 ριζώματα της ύλης (γη, ύδωρ, αήρ, πυρ)
(Εμπεδ.) (σήμερα τα ονομάζουμε καταστάσεις της ύλης: στερεά, υγρή,
αέρια και πλάσμα) και οι δυνάμεις που τα συνέχουν (όπως είπαμε, Έρως,
Φιλότης-Νείκος, Ξυνός Λόγος (Ηράκλειτος), Πάνσοφος Νους (Αναξαγόρας)),
σε μια παλίντονο και παλίντροπο αρμονία (Ηράκλειτος). (Είδος και
μορφή. Αμέριστη και μεριστή ουσία.)
   Ύλη-Πνεύμα, σώμα-ψυχή, αφελείς δυισμοί των νεωτέρων αντιλήψεων,
καθώς οι αρχαίοι μύστες γνωρίζουν ότι είναι ένα και το αυτό. Εκτός
από τα 4 ριζώματα, υπάρχει και η πέμπτη, η θεία, ουσία, το "Ε" το εν
Δελφοίς, ο θεϊκός αιθήρ που διαπνέει και συνέχει τα πάντα ("άστρων
ηελίου τε σεληναίης τε μέρισμα, πανδαμάτωρ, πυρίπνου, πάσι ζωοίσιν
έναυσμα, υψιφανής Αιθήρ, κόσμου στοιχείον άριστον, αγλαόν ώ βλάστημα,
σελασφόρον, αστεροφεγγές", Ορφ. Ύμν.) και της οποίας αντανακλάσεις,
ιριδισμοί είναι όλες οι άλλες.
   Ο Πλωτίνος ισχυρίζεται ότι μία είναι η Ουσία του κόσμου, η ψυχική,
η οποία σαν φως αφήνει κάπου μια σκιά, την ύλη! Όλα τα αισθητά σώματα
είναι έμψυχα, όπου το αισθητό τους μέρος αποτελεί την σκιά της ψυχής
τους. Επομένως η ύλη δεν υπάρχει πράγματι: "Η ύλη είναι το στοιχείο
της μηδαμινότητος, που υπάρχει μέσα στα αισθητά όντα."
   Ο μαθητής του Ορφέως, Μουσαίος, θα διδάξει ότι
"Φάναι τε εξ ενός τα πάντα γίγνεσθαι και εις ταυτόν αναλύεσθαι"
(Διογένης Λαέρτιος, "Βίοι Φιλοσόφων")
Μονοθεϊσμός; Ατομική Θεωρία (ως η Λευκίππου-Δημοκρίτου); Μεγάλη
Ενοποιημένη Θεωρία; Ή όλα μαζί;
   Ο Ηράκλειτος (Diels 10): "Εκ των πάντων εν και εξ ενός τα πάντα."
   Και ο Πλούταρχος ("Περί Ίσιδος και Οσίριδος", 378 a):
"Ενός λόγου του ταύτα κοσμούντος και μιας προνοίας επιτροπευούσης"
("Ένας είναι ο Λόγος που διευθύνει το Σύμπαν και μία η Πρόνοια η οποία
το κυβερνά.)
   Ο ίδιος ("Περί του μη χραν νυν έμμετρα την Πυθίαν", 405 b):
   "Άλλαι προς άλλα δυνάμεις και φύσεις γεγενημέναι, ων εκάστη
κινείται διαφόρως, καν εν η το κινούν απάσας."
("Μεγάλη Ενοποιημένη Θεωρία" (Grand Unified Theory - GUT, θα λέγαμε
σήμερα.)

ΓΗ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΣ

   Η μητέρα Γαία γεννά τον Ουρανό (όχι το αντίστροφο, αφού, γνώστες
φαίνεται της Γενικής Σχετικότητος οι αρχαίοι μύστες, παρουσιάζουν τον
χώρο να διαμορφώνεται από την ύλη - "καμπύλωση του χωροχρόνου"· γνώσις
και της διαστολής του σύμπαντος: διαστελλόμενη η Γαία-ύλη-υλοενέργεια
του σύμπαντος, γεννάται και διαστέλλεται-επεκτείνεται και ο χώρος-
χωροχρόνος που το σύμπαν καταλαμβάνει (Ουρανός)).
   Η Γαία, "μήτηρ μακάρων θνητών τ' ανθρώπων, παντρόφος, πανδώτειρα,
τελεσφόρος, παντολέτειρα, αυξιθαλής, φερέκαρπος, έδρανον αθανάτου
κόσμου, πολύσεπτος, βαθύστερνος ολβιόμοιρος, ομβροχαρής..." (Ορφ.
Ύμν.) και ο Ουρανός, "παγγενέτωρ, πρεσβυγένεθλος, αρχή πάντων, πάντων
τε τελευτή, οίκος θεών μακάρων, πανδερκής, Κρονότεκνος, μάκαρ,
πανυπέρτατος δαίμων" (Ορφ. Ύμν.), οι γεννήτορες όλων των όντων:
"Γης παις ειμι και Ουρανού αστερόεντος, αυτάρ εμοί γένος ουράνιον."
(Ορφεύς, αποσπ. 17, 11-12)

   Δισεκατομμύρια χρόνια περνούν και η Γαία κυοφορεί στα σπλάχνα της,
γονιμοποιούμενη από τον Ουρανό, τα παιδιά της. Τα έμβρυα προστατεύονται
στην μήτρα και αναπτύσσονται στο αμνιακό υγρό, στο ζωογόνο ύδωρ του
του Ωκεανού στην περίπτωσή μας, του αρχαιότερου, σεβάσμιου Τιτάνος.
Ο Ωκεανός, "πατήρ άφθιτος, αθανάτων τε θεών γένεσις θνητών τ' ανθρώπων"
(Ορφ. Ύμν.) (ο Θαλής ο Μιλήσιος επίσης θα υποστηρίξει ότι η ζωή
ξεκίνησε από το ύδωρ, κάτι που θα επιβεβαιώσει η παλαιοντολογία 2500
χρόνια μετά), έως εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια πριν, καλύπτει
ολόκληρη την Μητέρα Γαία. Ο Ήλιος, υιός του Τιτάνος Υπερίωνος,
"χρυσολύρης, κοσμοκράτωρ, φωσφόρος. φερέσβιος, αειθαλής, ωροτρόφος
κούρος (Ορφ. Ύμν.) δίδει την ζωογόνο ακτινοβολία του, επωάζοντας τα
αγαθά γεννήματα.
   Ουρανός και Γη, Κρόνος (χρόνος) και Ρέα (χώρος), Δίας-Ζευς, ο δίδων
την ζωήν, ζωή που νικά τον πανδαμάτορα Κ(Χ)ρόνο (το αποθνήσκον γίνεται
στα σπλάχνα της γης σπόρος και λίπασμα της νέας γεννήσεως· παντρόφος,
πανδώτειρα, αλλά μαζί και παντολέτειρα, ονομάζει την Γαία ο Ορφεύς).
Ζευς, "πατήρ ανδρών τε θεών τε" (Ομήρου "Οδύσσεια", Α 28).
"Έστιν δη πάντων αρχή Ζευς· Ζευς γαρ έδωκε, ζώα τ' εγέννησεν· και Ζην
αυτόν καλέουσι, και Δία τ' ηδ', ότι διά τούτον άπαντα τέτυκται."
"Ούτος εστίν ο των όλων δημιουργός· Διός δ' εκ πάντα τέτυκται."
(Ορφεύς)

ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΗΠΕΙΡΩΝ, ΑΝΘΡΩΠΟΓΟΝΙΑ

   140 εκατομμύρια χρόνια πριν, όπως συμπεραίνει η γεωλογία, η κυοφορία
δίδει καρπό: Από τον απέραντο Ωκεανό που καλύπτει την Γαία, προβάλλει
στο φως του Ηλίου ο θείος Όλυμπος (Πελαγονική οροσειρά). Η Ελ-λάς, η
λαμπρή χώρα του φωτός, η έδρα των θεών, όπως δηλώνει η λέξη.
Εκατομμύρια χρόνια επέρασαν και σχηματίστηκαν οι στεριές. Στην περιοχή
μας η Αιγηίς, το κέντρο του κόσμου, στην καρδιά της Μεσογείου (μέση
γη). Την Αιγηίδα διέσχιζε ο μεγάλος Αιγαίος ποταμός και σε πολλά
προϊστορικά ζώα και φυτά έδιδε τροφή.
   Κάποια από αυτά τα ζωντανά εξελίσσονται. 10 εκ. χρόνια πριν έχουμε
τον Ουρανοπίθηκο τον Μακεδονικό. (Ο Αρ. Πουλιανός μιλά και και για τον
Τριλιανό άνθρωπο της Χαλκιδικής). 3 εκ. χρόνια πριν, ο Ελλαδοπίθηκος
χρησιμοποιεί στοιχειώδη πέτρινα εργαλεία για να κομματιάσει το κρέας
των μαμούθ (Περδίκας Πτολεμαϊδος). 1,5 εκ. χρόνια πριν ανάβει φωτιά
(σπήλαιο Πετραλώνων Χαλκιδικής) και αναπτύσσει και άλλες δεξιότητες,
ίσως αρθρώνει τους πρώτους φθόγγους.
   Η θεία αυτή γη γεννά το ανθρώπινο είδος (την λευκή ευρωπαϊκή φυλή
συγκεκριμένα· σε άλλους τόπους αναπτύχθηκαν άλλες φυλές). Εδώ λοιπόν
εγεννήθη "το κάλλιστον και άριστον γένος" των ανθρώπων (Πλάτων,
"Τίμαιος", Steph. p. 23, b,7). Γενάρχες οι πανάρχαιοι Τιτάνες και οι
θεοί. Ιαπετός και Προμηθεύς πλαθουν τον άνθρωπο από χώμα, ο τελευταίος
(παρανόμως· η Αθηνά νομίμως) τού δίδει και το θείον πυρ, την (θείας
φύσεως) ψυχή δηλαδή. Δηλαδή, Γαία και Ουρανός. Η Γαία τίκτει τον
Εριχθόνιο, από το σπέρμα του Ηφαίστου, με την φροντίδα της Αθηνάς.
[Η Αθηνά μάζεψε με μια τούφα μαλλί (έριον) το σπέρμα του Ηφαίστου,
ο οποίος είχε εκσπερματώσει στον μηρό της, και το έθεσε εντός της
Γαίας (χθων), η οποία έτεξεν τον Ερι-χθόνιο. Συνεπώς η Αθηνά είναι η
Παρθένος Μήτηρ και Πρόμαχος των Ελλήνων (πρβλ. με την Παναγία μας).
Αλλά συνέκρινε επίσης και τον θεάνθρωπο Διόνυσο (υιό του Διός και της
θνητής Σεμέλης), μαρτυρώντα, θνήσκοντα και ανιστάμενο υιό του Θεού,
με τον Χριστό. Θα έλεγα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η τελευταία
ενσάρκωσις του Διονύσου, υιός του Διός και της Παναγίας. (Στην
συγκεκριμένη περίπτωση, εάν δεν εθεωρείτο ασεβές, θα έλεγα ότι ο Ζευς
είχε λάβει την μορφήν κρίνου, πράγμα όχι παράδοξον - με την Δανάη
είχε μεταμορφωθεί σε χρυσή βροχή, με την Λήδα σε κύκνο, με την Ευρώπη
σε ταύρο.) Να σημειώσουμε επίσης ότι Γαία=Ρέα=Δημήτηρ (Δα-Γα Μήτηρ)
και Δημήτηρ-Διόνυσος εορτάζονται μαζί στην Ιερά Ελευσίνα· για τους
μύστες Διόνυσος και Άδης (ο οποίος απήγαγε την Περσεφόνη) ταυτίζονται
("Ιερός Γάμος" Βάκχου-Άδου και Κόρης στα Ελευσίνια, "Ακολουθία του
Νυμφίου" παρ' ημίν· ο δε Διόνυσος, θνήσκων κατέρχεται στον Άδη, όπως
ο Χριστός το Μ. Σάββατο. "Ωυτός δε Αίδης και Διόνυσος, ότεωι μαίνονται
και ληναΐζουσιν." (Ηράκλειτος, απόσπ. 15)). Σημειωτέον και ότι οι
Ορφικοί αναφέρουν τέσσαρες βασιλείες θεών, διαδεχθείσες ομαλώς η μία
την άλλην: Ουρανού, Κρόνου, Διός, Διονύσου. (Ορφ. απόσπ. 220,
Ολυμπιοδώρου "Σχόλια εις Πλάτωνος Φαίδωνα", 1,3)] Κατ' άλλο μύθο,
ορφικό, οι άνθρωποι πλάθονται από την στάχτη των κεραυνοβοληθέντων
από τον Δία Τιτάνων (τιτανική, γήινη φύσις), οι οποίοι είχαν
κατασπαράξει και φάγει τον Διόνυσο (θεία, ουράνια φύσις). (Ο μύθος
επαναλαμβάνεται στον Μυστικό Δείπνο και στην Θεία Ευχαριστία - "φάγετε
και πίετε σώμα και αίμα Κυρίου".) Αλλά και ο Δευκαλίων (γενάρχης των
μετακατακλυσμιαίων Ελλήνων, 9.564 π.Χ.) φέρεται ως υιός του Προμηθέως,
υιού του Τιτάνος Ιαπετού (γενάρχες των προκατακλυσμιαίων Ελλήνων).
"Τιτήνες, ... ημετέρων πρόγονοι πατέρων, ... αρχαί και πηγαί πάντων
θνητών πολυμόχθων, ... εξ υμέων γαρ πάσα πέλει γενεά κατά κόσμον."
(Όρφ. Ύμν.) Ο Δευκαλίων λοιπόν είτε αποικίζει με τους απογόνους του
Έλ-ληνες "λάδες"-χώρες (ερμηνεία του μύθου από τον Δ. Δημόπουλο) είτε,
κυριολεκτικά, ρίπτοντας ψηλά εις τον αέρα λίθους (λάας) (τέκνα της
Ελληνικής Γαίας), οι οποίοι βαπτίζονται και ζωοποιούνται από το
Ολύμπιον Δίον Φως (Ελ) (βλ. Ι. Φουράκη).
   Σε όλες τις παραλλαγές το νόημα του μύθου είναι το αυτό:
"Γης παις ειμι και Ουρανού αστερόεντος, αυτάρ εμοί γένος ουράνιον",
όπως λέγει ο θείος Ορφεύς (αποσπ. 17, 11-12).
   [Πολλοί το "ουράνιον" στις διάφορες παραλλαγές του μύθου, το
ερμηνεύουν ως εξωγήινη επέμβαση στο DNA των γήινων πιθηκοειδών, αλλά
προσωπικώς δεν νομίζω ότι έχουμε ανάγκη αυτή την εξήγηση (χωρίς να
αποκλείεται τίποτα φυσικά), εκτός που αποτελεί μάλλον υποβιβασμό
του θείου το να θεωρούμε τους θεούς, τις υπέρτατες δυνάμεις της
Φύσεως και τον Συμπαντικό Νου, ...εξωγήινους αστροναύτες - γιατί να
προτιμούμε τα UFO από τους θεούς;
   Τιτάνες-Διόνυσος-κεραυνός Διός, Γαία-Ιαπετός-Προμηθεύς-Αθηνά-Πυρ,
Γαία-Ήφαιστος-Αθηνά-Εριχθόνιος (εξέλιξις φιδομόρφων Κεκροπιδών;),
Δευκαλίων-λίθοι-Ολύμπιον Φως·
ίσως πρόκειται για διαδοχικά στάδια εξελίξεως και ανελίξεως του
ανθρωπίνου είδους, από τις χθόνιες πρωταρχικές μορφές ζωής, στον
φθαρτό, θνητό, βρωτό ό(ά)νθρωπο, μέροπα, αγαθό και ευγενή άνθρωπο,
Έλ-ληνα θεό. Βλ. σχετικώς Ι. Φουράκη, "Μείξις-Ανακύκλησις":
Στάδια εξελίξεως
-----------------
φθαρτός, θνητός, βρωτός: όνθρωποι (γήινα-χωμάτινα πλαστουργήματα,
    διφυείς άνδρες)
μέροπας:   έμψυχον διφυές ον

αγαθός, ευγενής:  άνθρωποι (άρρενες και θήλεα,
    εκ προτέρου σπέρματος)
Έλ-λην:    θεός

Μυθολογικές αναφορές
--------------------
Ιαπετός-Προμηθεύς: Γήινα-χωμάτινα διφυή, άνοα και άψυχα πλαστουργήματα
Εριχθόνιος: Βροτοί άνδρες (Ατθίδες-Κεκροπίδες-Ερυσιχθονίδες) -->
     --> Μέροπες (θείον σπέρμα Ηφαίστου, φροντίς Αθηνάς)
Πανδίων, Δήμητρα-Διόνυσος: Μέροπες --> Αγαθοί άνθρωποι (άρρενες και
     θήλεα, εκ σπέρματος)
Ερεχθεύς-Βούτης, Θησεύς: Αγαθοί άνθρωποι --> Ευγενείς άνθρωποι
Ίων: Ευγενείς άνθρωποι --> Έλ-ληνες θεοί
]
"Ως ωμόθεν γεγάασι θεοί θνητοί τ' άνθρωποι" ("κοινή την καταγωγή
είχανε οι αθάνατοι θεοί και οι θνητοί άνθρωποι") μάς λέγει ο Ησίοδος
("Έργα και Ημέραι", 108), εκδότης της προκατακλυσμιαίας διασωθείσης
ιεράς γνώσεως των Μουσείων, της "Θεογονίας". Ο δε Πίνδαρος γράφει:
"Εν ανδρών, εν θεών γένος· εκ μιας δε πνέομεν ματρός αμφότεροι."
("Νέμεα", Ωδή 6η)

"Μύθος λόγου τινός έμφασίς εστιν, ανακλώντος επ' άλλα την διάνοιαν"
(Πλούταρχος, "Περί Ίσιδος και Οσίριδος", 359 Α)