ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ

Ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα στις νοτιοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες είναι η Κοιλάδα του Θανάτου. Αυτή η τεράστια έρημος είναι επίσης ο τόπος για ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια των αιώνων.

Σε μια περιοχή γνωστή ως η "Playa Racetrack" στην Κοιλάδα του Θανάτου κοντά στα δυτικά σύνορα της Αριζόνα, υπάρχει ένας εκπληκτικά μεγάλος αριθμός αινιγματικών λίθων, οι οποίοι σε μέγεθος κυμαίνονται από ένα απλό βότσαλο έως έναν ογκόλιθο μισό τόνο, που «ταξιδεύουν» τακτικά από μόνοι τους χωρίς κανείς ποτέ να είναι σε θέση να εξηγήσει το πώς! Αυτές οι τεράστιες πέτρες που κινούνται με δική τους βούληση, διανύουν μίλια σε ζιγκ-zagged, σε καμπύλες και ευθείες γραμμές και συνεχίζουν να μπλέκουν τη επιστημονική κοινότητα επί δεκαετίες Έτσι η μεγάλη ερώτηση είναι, πώς ακριβώς αυτές οι μυστήριες πέτρες κινούνται!

Η πρώτη μελέτη των «Βράχων που ταξιδεύουν» ξεκίνησε όταν οι γεωλόγοι Allen Agnew και Jim McAllister χαρτογράφησαν την περιοχή και σημείωσαν τις διαδρομές που δημιούργησαν οι πέτρες, το 1948. Μετά από αυτό, οι «Πέτρες που ταξιδεύουν» ξεχάστηκαν ή αγνοήθηκαν από τους επιστήμονες επί δύο δεκαετίες. Στη συνέχεια, το 1968, δύο επιστήμονες από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια διεξήγαγαν μια φιλόδοξη επταετή μελέτη παρακολούθησης των λίθων χαρτογραφώντας τις κινήσεις τους, και σημειώνοντας τη θέση τους σε τακτά χρονικά διαστήματα. Αν και τα στοιχεία τους αλλά και οι μέθοδοι παρατήρησής τους ήταν καλά τεκμηριωμένες, τα συμπεράσματά τους βρέθηκαν να είναι ελαττωματικά.

Στην έκθεσή τους, οι δύο γεωλόγοι έγραψαν ότι "ο άνεμος ήταν σε θέση να τους σηκώσει και να αρχίσει να τους μετακινεί. Σπρώχνοντας τους στην πολύ ολισθηρή λάσπη, γλιστρούσαν κατά μήκος της  σταθερής επιφάνειας". Σύμφωνα με τους Sharp και Carey, το νερό της επιφάνειας πάγωνε κατά τη διάρκεια της νύχτας δημιουργώντας μια ολισθηρή επιφάνεια πάνω στην οποία οι βράχοι προωθούνταν.(!!!) Ομολογουμένως κατά τη διάρκεια της εποχής των βροχών το νερό μπορεί να πλημυρήσει μάλλον γρήγορα αλλά ο όγκος και η δύναμη του ρεύματος του νερού απλά δεν θα μπορούσαν να είναι αρκετά για να παρέχουν επαρκή προώθηση. Όπως ανέφερα νωρίτερα, οι Carey και Sharp ισχυρίζονται ότι πολλές φορές οι βράχοι έκαναν ζιγκ-ζαγκ στην επιφάνεια της ερήμου σε αυτά τα ασταθή σχήματα πορείας, λόγω της μετατόπισης ανέμων. Όμως ακόμα και με την πρώτη ματιά, αυτή η θεωρία είναι στην καλύτερη περίπτωση σαθρή. Παρόλα αυτά όμως, κατά περίεργο τρόπο  αυτά ήταν ευρέως αποδεκτά μέχρι το 1991, όταν ακόμη ένας γεωλόγος μελέτησε τις αινιγματικές πέτρες και έφερε τους φοιτητές μαζί του, για να ελέγξει την εγκυρότητα των προηγούμενων ευρημάτων.

Αυτή τη φορά, ο John Reid από το Hampshire College του Amherst, στη Μασαχουσέτη και μια ομάδα σπουδαστών χρησιμοποίησαν παρόμοιες πέτρες σε μια εποχή όπου οι καιρικές συνθήκες συνέπιπταν  με εκείνες που αναφέρονται στην μελέτη του 1968. Ο Reid και οι μαθητές του γλιστρούσαν στη λάσπη αρκετά εύκολα, όταν προσπάθησαν ως ομάδα να πιέσουν, να σπρώξουν  ή  και να τραβήξουν τα βράχια με σχοινιά. Όμως τίποτα δεν μπορούσε  να κινήσει τους βράχους και παρά τις γενναίες προσπάθειές τους, τα βράχια παρέμειναν πεισματικά ακίνητα.

«Το φαινόμενο  Tristan» είναι μια ακόμη θεωρία που έχει πρόσφατα προταθεί. Η έρευνα που διεξάγεται στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης με αντικείμενο τις πραγματικές φυσικές ιδιότητες των πετρωμάτων αυτών καθ’ εαυτών. Η Θεωρία τους υποστηρίζει ότι ο αέρας μέσα στο πορώδες εσωτερικό των βράχων συμπιέζεται κατά τη διάρκεια των νυκτών με υπο το μηδέν θερμοκρασίες. Την επόμενη μέρα, η έντονη ζέστη της ερήμου και ο ήλιος προκαλούν τον αέρα στο εσωτερικό να διασταλεί για μία ακόμη φορά και συνεπώς να κινήσει τους βράχους κατά μήκος των διαδρομών τους. Ωστόσο, η συγγραφέας αυτού του άρθρου αμφιβάλλει για την εγκυρότητα αυτής της θεωρίας. Πιστεύω πως τίποτα λιγότερο από μία έκρηξη δεν θα μπορούσε να προκαλέσει αρκετά απότομες μεταβολές στην πίεση του αέρα γύρω από τους βράχους ώστε να τους αναγκάσει να προχωρήσουν. Εάν συνέβαινε αυτό, θα ήθελα να πιστεύω ότι τα βράχια θα γίνονταν ασταθή λόγω των ως άνω επαναλαμβανόμενων αλλαγών στην εσωτερική πίεση και τελικά θα θρυμματίζονταν.

Ακόμη και σήμερα, η επιστημονική κοινότητα διερευνά και προσπαθεί να ανακαλύψει πως ακριβώς αυτά τα βράχια κινούνται. Προς το παρόν, παρακολουθούνται τα ίχνη τους με συσκευές GPS και εντοπισμού μέσω δορυφόρου. Θα ήταν επίσης ενδιαφέρον να ανακαλύψουμε αν η φωτογράφιση κατά τακτά χρονικά διαστήματα ή παρακολούθηση μέσα από βιντεοκάμερες θα μπορούσαν να ρίξουν φως στις μετακινήσεις τους. Ίσως να πρόκειται για απλή σύμπτωση, αλλά εγώ εξακολουθώ να βρίσκω ενδιαφέρον τοο γεγονός ότι οι εν λόγω «Πέτρες Που Ταξιδεύουν» τυχαίνει να βρίσκονται σε σχετικά μικρή απόσταση από την φημισμένη περιοχή Roswell ή Area 51. Έχοντας ενδιαφέρον για τις αρχαίες γραμμές ley και τις ευθυγραμμίσεις τους με γραμμές μεγάλης ισχύος στο μαγνητικό  πεδίο της Γης δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι  μπορεί να υπάρχει κάποια σχέση. Για τώρα, υποθέτω, πως ο πλανήτης μας και αυτές οι συναρπαστικές «πέτρες που ταξιδεύουν» θα πρέπει απλά να συνεχίσουν να μας μαγεύουν και να μας προκαλούν σύγχυση.

ΠΗΓΗ: scienceray