“Ο Θεός να αναπαύει την ψυχή του Κεμάλ
Ατατούρκ” έγραψε ο Οικουμενικός Πατριάρχης στο βιβλίο επισκεπτών του
δήθεν σπιτιού του σφαγέα και ευχήθηκε οι μεταρρυθμίσεις του να…
ζουν για πάντα και ο λόγος του να γίνεται πραγματικότητα όσο περνά ο χρόνος.
Ο άνεμος παρέσυρε τις φλόγες στην προκυμαία και η κάψα ήταν τόσο τρομακτική , που οι άνθρωποι
μούσκευαν τις κουβέρτες τους στη θάλασσα για να τυλιχτούν μ αυτές και να προστατευτούν. Αφηνιασμένα άλογα με τα χαμουρά τους να έχουν πιάσει φωτιά έτρεχαν πανικόβλητα μέσα στον κόσμο, γκρεμίζοντας στο πέρασμα τους φλεγόμενα σώματα ανθρώπων.
Όλο το απόγευμα, μέχρι να χαθεί και η τελευταία ακτίνα του ήλιου πίσω ένα σύννεφο καπνιάς,
και όλη την λάμψη της φωτιάς, πλήθη ανθρώπων και ζώων ξεχύνωταν απ τους δρόμους της καταδηκασμένης πόλης ψάχνοντας για διέξοδο στην ανάστατη από το παραλήρημα προκυμαία.
Έντρομα προ΄σωπα, ζώα με αγριεμένα απο την φρίκη μάτια, ανθρώπινες κραυγές που μπερδευόταν απο το χλιμίτρισμα των αλόγων, τις στριγκλιές από τις καμήλες, τους συριγμούς απο τα ποντίκια το έσκαγαν αγεληδόν απο τους υπονόμους εγκαταλείποντας τα έγκατα της Σμύρνης.
Μερικά αντιτοπρπιλικά είχαν πλησιάσει τόσο κοντά στο λιμάνι, ώστε τα πληρώματα τους μπορούσαν να δούν καθαρά αυτό το πανδαιμόνιομε φόντο το μέτωπο της φωτιάς σε μήκος τριάμιση περίπου χιλιομέτρων. Οι ναύτες μπορούσαν να νιώσουν τώρα την εφιαλτική οσμή της εκατόμβης, να ακούσουν τις στριγκλιές του πλήθους καθώς άνθρωποι που βρίσκοταν στις μπροστινές γραμμές σπρώχνοταν βίαια απο εκείνους που τους άγγιζαν οι φλόγες στις πίσω ή παρασύρονταν προς την άκρη του μόλου ,πέφτοντας τέλικα στην θάλασσα.
Μροστά στον εφιάλτη των 300.000 ψυχών που ποδοπατιούταν στην προκυμαία χωρίς ελπίδα διαφυγής απ τον κλοιό της φωτιάς και της θάλασσας, οι περιγραφές του εμπρεισμού της Τροίας ωχριούσαν.
Όταν με το χάραμα , οι άνθρωποι της Αmerican Rilief Coommite κατευθύνθηκαν με τα αυτοκίνητα τους προς την προκυμαία, σταματώντας συχνα πυκνά για να βγάλουν πτώματα απ το δρόμο , τα δύο τρίτα της Σμύρνης είχαν μεταμορφωθεί σε ένα σωρό από κάρβουνα που ακόμα σιγόκαιγαν. Στον πίνακα των ανακοινώσεων ενος κινηματουγράφου που είχε καεί και έστεκε ολόγυμνος βλοσυρή σκιά ανάμεσα στα ερείπια, χτυπούσαν στο μάτι τα κόκκινα γράμματα του τίτλου απο το τελευταίο έργο
"Ο χορός του θανάτου"
Για μια ακόμα βδομάδα οι υπόλοιποι 200.000 πρόσφυγες συνέχισαν να ζουν, να πεθαίνουν και να γενούν μωρά πάνω σε εκείνη την αξέχαστη προκυμαία. Αφού οι φούρνοι έχαν καεί η δεν λειτουργούσαν εξαιτίας τηε έλλειψης νερού, προσπαθούσαν να χορτάσουν την πείνα τους είτε με ωμό κρέας απο τα ψοφήμια των ζώων είτε με γαλέτες που οι Αμερικάνοι ναύτες έφερναν σε κονσέρβες.
Όλα τα νασοκομεία είχαν επίσης, καεί μαζί με τους ασθενείς. . Επόμενο ήταν λοιπόν, μέσα σε όλο αυτό το πλήθος- να υπάρχουν γυναίκες οι οποίες γεννούσαν νεκρά μωρά, και τα κρατούσαν πάνω στα στεγνά στήθη τους. Αλλώστε δεν είχαν που να τα θάψουν. Περιμένοντας κάποια νέα έφοδο- με την εμφάνιση, ίσως , ενός κουβά νερού- που θα άνοιγε προσωρινές διόδους γι αυτές, επιτρέποντας τους να εναποθέσουν το "φορτίο" τους στη σπλαχνική αγκαλιά της θάλλασας
Απόσπασμα απο το λεύκωμα του Νasional Geographic 1922 o μεγάλος ξεριζωμός.
Γι αυτό την επόμενη φορά κύριε Οικουμενικέ Πατριάρχη που θα κάνετε δηλώσεις διαβάστε λίγο για τους Έλληνες πρίν μιλήσετε για τους Τούρκους. Γιατί σε αυτόν εδώ τον τόπο νενέκοι με την μορφή ρεπούσηδων και άλλων δημοσιών προσώπων υπάρχουνε πολλοί. Η ιστορία όμως είναι αυτή που θα κρίνει τα έργα τους.
